วันต่อมา...
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าหนักของนักศึกษาปีสี่เดินตรงเข้าไปยังห้องเรียนของตัวเองด้วยสีหน้าท่าทีดูอารมณ์ดีกว่าทุกวันอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากเมื่อคืนสรุปแล้ว เขาก็ได้นอนที่ห้องของโมนาอย่างเลี่ยงไม่ได้และไม่อยากที่จะถกเถียงกับหญิงสาว ซึ่งถึงจะมีความรู้สึกห่วงใยการไว้วางใจคนง่าย ๆ ของอีกคนอยู่บ้าง แต่เมื่อนึกถึงคำพูดที่หลุดออกมาจากเรียวปากสวย
'ฉันไม่ใช่คนที่ไว้ใจใครง่าย ๆ หรอก แต่เพราะเป็นนาย...ฉันเลยไว้ใจ'
ใบหน้าหล่อค่อย ๆ ฉายรอยยิ้มดูดีออกมาไม่หยุด กระทั่งนั่งลงบนเก้าอี้เรียน
'ดูอารมณ์ดีเหี้ยอะไรขนาดนั้นวะ' โดมอดไม่ได้ที่จะถาม เช่นเดียวกับสีหน้าสงสัยของมะเดี่ยว
'นั่นดิ'
'ไม่มีอะไร' เจ้าของใบหน้าหล่อตอบกลับ ทั้งที่สีหน้าอารมณ์ดียังคงฉายออกมาไม่หยุด
'ไม่มีเหี้ยอะไรก็แย่แล้ว หน้ามึงดูน่ารำคาญขนาดนี้ ตกลงอารมณ์ดีอะไร' โดมยังคงถามด้วยความอยากรู้
'เปล่า...'
'อย่ามาเปล่า ไอ้เวร
