BAD RETURN ทวงคืน (รัก) 25+

7 ความรู้สึกก่อตัว 2

เอี๊ยด!

ทันทีที่เสียงรถคันหรูจอดลงยังด้านหน้าบริเวณหอพักขนาดเล็ก

ซ่าาา!

อยู่ ๆ เสียงฝนกระหน่ำตกลงมาก็ดังขึ้นจนแทบมองไม่เห็นทาง โมนาที่กำลังจะเดินลงจากรถไปก็ชะงักนิ่ง

'อะไรกัน เมื่อกี้ยังแค่ตกปรอย ๆ อยู่เลย' ริมฝีปากสวยพึมพำพลางหันไปมองหน้าคนขับ

'ฉันขับกลับได้' เวคินทร์บอก ผิดกับหญิงสาวที่ได้ยิน

'มองแทบไม่เห็นทางขนาดนี้น่ะเหรอ'

'ฉันขับเป็นประจำ'

'สงสัยอยากไปทักทายยมบาล'

'เธอ!'

'ฝนตกแบบนี้ มันอันตรายไม่รู้หรือไง'

'ฉันชิน'

'อย่าซ่าให้มากนักเถอะ ขยับขับไปจอดตรงนั้นหน่อย พอเห็นทางไหม'

'อืม'

'ขับไปสิ'

'...' เวคินทร์ก็นิ่งไม่เข้าใจทว่าก็ยอมขับเข้าไปจอดตามที่ร่างสวยบอกแต่โดยดี ซึ่งหลังจากที่ขับเข้าไปจอดเสร็จ

'ปะ'

'ฮะ?'

'ไปห้องฉันก่อน'

'นี่เธอ...'

'อย่าลีลานักน่า ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก' พูดจบ หญิงสาวก็เดินลงจากรถวิ่งตรงเข้าไปยังใต้ตึกหอพักตัวเองในทันที โดยมีเวคินทร์ที่มองตามพลางนึกไปถึงคำพูดของหญิงสาว

'เธอไม่ทำ แล้วไว้ใจฉันได้ยังไง' ถึงจะพึมพำเอ่ย ทว่าสุดท้ายชายหนุ่มก็จำต้องเดินตรงตามร่างสวยไป ก่อนที่ทั้งสองจะเดินขึ้นลิฟต์เก่า ๆ ไปที่ห้องของโมนา ตลอดทาง เวคินทร์ก็มองไปยังรอบ ๆ ด้วยความหาความปลอดภัยไม่เจอ เขาเข้าใจในสถานการณ์ของโมนาเป็นอย่างดี แต่การที่ต้องอยู่ในที่พักที่ไร้ซึ่งความปลอดภัยแบบนี้...

แอดด

เสียงมือเล็กเปิดประตูห้องดังขึ้น เรียกความกลับไปสนใจของคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี สองคนพากันเดินเข้าไปภายในห้องพักขนาดเล็กที่ภายในมีการตกแต่งใหม่ในบางส่วน และถึงจะรับรู้ได้ถึงความเก่าที่มี แต่มันก็เต็มไปด้วยความสะอาดสะอ้าน

'นั่งรอตรงโซฟาก่อนก็ได้'

'อืม' เวคินทร์พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งยังโซฟาตัวเก่าที่อยู่ภายใน สายตาคมจ้องมองไปยังบริเวณรอบ ๆ ห้อง ก่อนที่โมนาจะหยิบขวดน้ำมายื่นให้กับชายหนุ่ม

'รอจนกว่าฝนจะหยุดตกก็ได้'

'แค่เบาลงก็พอ'

'นายนี่ดื้อดีนะ' อยู่ ๆ หญิงสาวก็เอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ ชายหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้นจึงจ้องมองอีกคนกลับ

'คืออะไร'

'ฉันก็บอกไปแล้วไง ว่ามันอันตราย'

'ฉันขับบ่อย'

'แล้วถ้าวันนี้เกิดเป็นคราวซวยที่นายเกิดอุบัติเหตุล่ะ? ...'

'...ให้อุบัติเหตุ มันเกิดกับพวกที่ชอบเมาแล้วขับชนต้นไม้เถอะ นายไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร อย่าไปเกิดอุบัติเหตุเพราะถนนลื่นหรือมองไม่เห็นทางเลย' คำพูดราบเรียบที่ออกมาจากเรียวปากสวย ทำเอาร่างสูงที่ได้ยินเอาแต่นั่งนิ่งมองหญิงสาว ซึ่งโมนาก็ไม่ได้สนใจอะไรทำท่าจะเดินไปอีกทาง ทว่า...

'เธอชอบสีเทาเหรอ' อยู่ ๆ คนตัวสูงก็เปลี่ยนเรื่องคุย หลังจากที่เขาสังเกตเห็นสไตล์การตกแต่งภายในห้องเล็ก

'อืม'

'เหมือนกัน'

'ฮะ?'

'ชอบเหมือนกัน' เจ้าของใบหน้าหล่อพูดพร้อมกับจ้องมองยังใบหน้าเรียวสวยนิ่ง โดยคนที่ได้ยินก็ได้แต่ยืนนิ่งไปกับแววตาคมคู่นั้นที่เอาแต่จับจ้องมาที่ตัวเอง ก่อนจะได้สติ

'ฉันไปเอาผ้าให้ก่อน' เรียวปากสวยเอ่ยพลางหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ภายในใจเต้นระรัวขึ้นมาด้วยความรวดเร็วเมื่อนึกถึงคำพูดและแววตานั้น

'เอาผ้า?'

'อืม เอามาเผื่อไว้ เผื่อนายต้องนอนที่นี่' พูดจบ หญิงสาวก็เดินไปหยิบผ้าห่มเข้ามาปูลงที่พื้นห้องข้างเตียงนอนของตัวเอง

'ถามจริง ๆ เธอไม่กลัวอะไรฉันบ้างเลยเหรอ'

'กลัวนาย?'

'ยังไงฉันก็เป็นผู้ชาย...'

'ถ้านายจะทำอะไรฉัน ก็คงทำไปนานแล้ว' โมนาตอบกลับตามความรู้สึกของตัวเอง ถึงภายนอกเวคินทร์จะดูมีความเจ้าชู้ตามประสาผู้ชายอยู่บ้าง แต่ยิ่งอยู่ด้วยกัน โมนากลับไม่รู้สึกถึงพิษภัยที่อีกคนมีกับเธอเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำ...เธอยังรู้สึกปลอดภัยบอกไม่ถูกเมื่อได้อยู่กับเขา

'...' คนตัวสูงก็นิ่ง ยังคงแสดงสีหน้าบางอย่างออกมา ทำให้เรียวปากสวยจำต้องเอ่ย

'ฉันไม่ใช่คนที่ไว้ใจใครง่าย ๆ หรอก แต่เพราะเป็นนาย...ฉันเลยไว้ใจ'