ธันฐกรณ์เดินกลับไปกลับมาอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ดวงตาก็ก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมหยุด
“จะสี่ทุ่มแล้วยังไม่กลับมาอีก ผู้หญิงบ้า!”
“เป็นอะไรไปพ่อธัน แม่เห็นเดินวกเวียนแบบนี้มาตั้งแต่ทุ่มกว่าๆ แล้วนะ”
คุณหญิงประไพพรรณเดินลงมาถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าครับคุณแม่”
“จะเปล่าได้ยังไง ก็แม่เห็นพ่อธันเดินไม่หยุดเลยเนี้ย เดินไปดูนาฬิกาไป แถมยังชะเง้อคอมองไปที่รั้วบ้านอีกจนคอจะยาวเป็นยีราฟแล้ว”
ชายหนุ่มกระแทกลมออกจากปากแรงๆ ก่อนจะต่อว่าจันทร์หอมออกมา
“ก็คนดีของคุณแม่น่ะสิครับ เจอลูกค้าผมขายขนมจีบนิดเดียว รีบแจ้นไปกับเขาเลย นี่ดูสิจะสี่ทุ่มแล้วยังไม่เห็นหัวเลย หึ หวังว่าคงจะไม่ไปต่อกับเขาที่โรงแรมหรอกนะ”
คุณหญิงประไพพรรณได้ยินลูกชายบ่นแบบนี้ก็อมยิ้มออกมา
“หวงหนูหอมขึ้นมาแล้วสิท่าพ่อธัน”
ชายหนุ่มชะงักเท้าที่กำลังเดินไปเดินมา ก่อนจะส่ายหน้าพรืด
“เปล่านะครับ ผมไม่ได้หวงอะไรย
