ภายในห้องทำงานของธันฐกรณ์ จันทร์หอมก็นั่งก้มหน้าด้วยความอับอายอยู่ที่โซฟา หล่อนพยายามที่จะไม่สบตากับเขา เพราะเมื่อดวงตาประสานกันทีไร ภาพในรถก็ผุดขึ้นมาทุกที ซึ่งภาพเร่าร้อนเหล่านั้นมันมีผลโดยตรงกับอุ้งเชิงกรานของหล่อนมหาศาลเลยทีเดียว
“กำลังคิดถึงรสชาติของผมอยู่เหรอ”
จู่ๆ คนที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานก็เอ่ยถามขึ้น และมันก็ทำให้หล่อนหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที
“ฉัน... ไม่ได้คิดอะไรบ้าๆ พวกนั้นสักหน่อย”
“แต่ผมเห็นคุณแอบมองผมบ่อยๆ นี่นา ถามจริงเถอะ ตกหลุมเสน่ห์ผมเข้าแล้วใช่ไหมล่ะ”
“คนหลงตัวเอง”
เขาหัวเราะร่วน ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินตรงเข้ามาหาหล่อน
จันทร์หอมตัวสั่นเทา อยากจะขยับหนีแต่แข้งขาไร้เรี่ยวแรงขึ้นมากะทันหัน
เขามาหยุดใกล้ๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ซึ่งเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของธันฐกรณ์โชยฟุ้งเข้ามาในจมูกจนหล่อนมึนเมา
