My Blood Is Yours

CHAPTER 2

[Do you remember me?]

RIN DANIEL's POV

Huminga ako ng malalim bago pumasok sa main door ng mansion nila tita Fiolee, sumalubong sa’kin ang napakadaming tao sa loob, hindi lang tao kundi mga bampira.

Halo-halo ang bisita ngayon hindi katulad ng pormal na okayasyon sa’min ngayon ay may mga mortal na kasama dito, hindi mo mapapansin ang pagkakaiba ng mga mortal at mga bampira dahil ang mga bampira ngayon ay kayang kaya na makipagsabayan sa pamumuhay ng mga tao.

"Daniel! Anak kamusta na?” Hinalikan ako ni tita Fiolee at niyakap ko naman siya, medyo kinakapitan na ko ng kaba at mapapawis ng palad habang papalapit ako ng papalapit sa maliit na stage sa likod ng mansion kung saan ginaganap ngayon ang kasiyahan.

"Kinakabahan po ako.” natawa siya at tinapik-tapik ang likod ko.

"Sanay ka na naman tumugtog sa harap ng maraming tao ah, ngayon ka pa ba kakabahan? Asan ang mom mo?” Tinuro ko sila mama na nakikipag-usap doon sa iba pang bampira at kanegosyo nila.

"Okay maiwan muna kita kailangan ko makausap ang mama mo, maya-maya lang tatawagin kana sa stage gambatte Daniel kun,” tumango ako sa kaniya at huminga ako nang malalim.

Umupo muna ako sa sulok at kinalma ang sarili ko, kumuha ako ng inumin at habang hawak-hawak ko ‘to ramdam ko ang panginginig ng kamay ko.

"Yow Dandan!” Halos mahulog ko ‘yung hawak kong inumin sa paghampas ng lalaking ‘to.

"Ginulat mo ko Bienne.” tumawa siya at umupo sa tabi ko.

"Bro nakita mo ba si Marfie? Ang ganda at ang hot niya ang laki ng pinagbago niya men.” nakita niya na si Marfie?

"Nakita mo na siya? Saan?” Tinuro niya ‘yung isang bintana sa mansion.

"Pumasok kasi sila mama kanina doon kaya sumunod ako tapos ‘yun nagbatian sila then binati ko rin siya.” Lalo tuloy akong kinabahan.

Andito na talaga siya, magkikita na kami!

"Men nakikinig ka ba?” napatingin ako sa kaniya.

"Ah yes haha.” napakamot ako ng ulo ko, natutuliro na naman ako.

"May I call Mr Rin Daniel Smith on the stage.” siniko ako ni Bienne at naglakad patungo sa stage, tagaktak na ang pawis ko sa kamay at sa mukha dahil sa kaba kahit malamig dito sa garden ng mansion.

Lumunok ako at humarap sa mga tao, nag bow at umupo sa harap ng piano.

"Ahm, Good evening everyone.” lahat sila nakatingin sa’kin pakiramdam ko tuloy lalamunin ako ng mga tingin nila.

"I will play my own composition its entitled purpose so please have fun.” Nagpalakpakan sila at ngumiti ako pero ‘yung hinahanap ng mata ko hindi ko pa rin matagpuan.

"And Ms Marfie Fionna Ferez? Can you hear me? This song is for you.” iyon na lang ang huling sinabi ko kahit hindi ako sure kung maririnig niya ba ‘to.

Nag cstart ako tumugtog, feeling ko sasablay ako dahil sa pasmado kong kamay pero hindi pwede ngayon, wag ngayon Rin dahil kahit hindi mo nakita si Marfie sa crowd pinagpraktisan mo ‘to ng ilang week para sa kaniya.

Feeling like I'm breathing my last breath

Feeling like I'm walking my last steps

Look at all of these tears I've wept

Look at all the promises that I've kept

Isinulat ko talaga ang kanta na ‘to para sa kaniya hindi ko lang alam kung ito ba ang tamang panahon para iparinig sa kaniya, sana naririnig niya dahil ito ang sinisigaw ng puso ko para sa kaniya.

I put my heart into your hands

Here's my soul ‘to keep

I let you in with all that I can

You're not hard ‘to reach

And you bless me with the best gift

That I've ever known

You give me purpose

Yeah, you've given me purpose

Binigyan mo ng dahilan ang walang kwenta kong buhay para magpatuloy, mahina ako at alam ko lang ay tumugtog ng pianong ‘to pero sabi mo nga sa’kin dati itong kamay kong tumutugtog ngayon ang siyang puprotekta sayo balang araw, kaya ito ako nag iintay pa rin ng araw na ‘yun para mapatunayan na kaya kitang protektahan.

Thinking my journey's come ‘to an end

Sending out a farewell ‘to my friends, forever peace

Ask you ‘to forgive me for my sins, oh would you please?

I'm more than grateful for the time we spent, my spirit's at ease

Marfie naririnig mo ba ko? Naaabot ka ba ng pyesang tinutugtog ko? Papalakpakan mo rin ba ako ng todo ngite pag na tapos nito ‘to? Fionna nakikinig ka ba?

I put my heart into your hands

Learn the lessons you teach

No matter what, wherever I am

You're not hard ‘to reach

And you've given me the best gift

That I've ever known

You give me purpose everyday

You give me purpose in every way

Sobrang tahimik ng mga nakikinig, alam ko nadarama nila ang gusto kong ipahiwatig sayo, ikaw ba na raramdaman mo? Naabot ka ba ng tinig ko?

Oh, you are my everything.

Oh, you are my everything.

Natatandaan mo pa ba ang pangako mo?

Natatandaan mo pa ba ako?

Itinaas ko ang nakayuko kung ulo at humarap sa mga bisita, lahat sila nakatayo at pinapalakpakan ako.

Hinanap ka ng mata ko kahit saan pero hindi kita matagpuan, party mo ‘to asan ka ba?

Pagtapos ko mag bow bumaba ako sa stage at umupo sa table kung saan nakaupo sila mama at sila tita.

"Ang galing-galing mo naman anak!” Bati sa’kin ni tita at nakangite sila papa at mama sa’kin.

"Thanks tita.” bakit ganun lahat sila masaya sa tinugtog ko kaso ako hindi pa kuntento, asan ba kasi siya?

"Tita asan si Marfie?” Tanong ko kay tita kasi hindi na talaga ako makatiis.

“Pababa na siya hijo,” tumango ako at maya-maya tinawag na nga siya stage at sinamahan siya ni tito Marshall sa stage.

Halos hindi ko alam ang ire-react o ang iispin ko basta ang alam ko lang ngayon, andito siya sa harap namin sobrang ganda pero..

"Pa si Marfie ba ‘yan?” napatingin silang tatlo sa’kin na kasama ko sa table.

"Oo naman Rin ‘di mo ba mamukhaan ang kababata mo?” Tanong sa’kin ni papa, na mumukhaan ko siya pero sobrang daming pinagbago.

‘Yung pananamit niya, ‘yung kilos niya, ‘yung ayos ng mukha niya, ‘yung pananalita niya at higit sa lahat ‘yung tingin niya.

Lahat nagbago, asan na si Marfie?

"Good evening everyone, thank you so much for this wonderful night and for my welcome party. Enjoy!” ngumiti siya at umalis na agad sa stage, si tito Marshall halatang na disappoint at napabikit balikat na lang kaya nagtawanan ang mga bisita.

"Sorry for that! Masyado lang pagod yang little princess ko.” mag sasalita pa sana siya ng biglang may umagaw sa mic niya.

"I’m not your little princess anymore!” mataray niyang tinaasan ng kilay si tito sabay tawa at yakap sa papa niya, teka na pangiti ako.

"Ayoko naman kasi ng formal gusto ko party party lang ‘di ba guys? So DJ bring it on!” Pagsabi niya nun ay pinatugtog na ang mga Pop song at nag simula na mag sayawan ang mga bisita.

‘Yung mga naka formal attire walang pakialam na nagsisisayaw sa dance floor ganun din sila tito Marshall at Marfie kaya lahat sila nakisabay na.

Nakakatawa lang akala ko nagbago na siya, siguro sa ibang aspect pero siya pa rin naman si Marfie.

Tumayo ako at pumunta sa kabilang side ng mansion kung saan walang tao, gusto ko muna makalanghap ng preskong hangin, at hindi talaga ako sociable katulad ng ibang lalaki. Masaya na ko sa iilan kong kakilala at hindi ako nakakatagal sa mga usapan at mga ganitong celebration kaya okay na ko dito mag isa may dala naman akong pagkain eh.

"Hayss narinig niya kaya ‘yun?” hanggang ngayon iniisip ko pa rin kung na sayang ba ‘yung pinaghirapan kong i-compose na kanta para sa kaniya.

"Oo naman.” napatingala ako at nalaglag sa suit ko ‘yung strawberry cake na kinakain ko.

"Ma-Marfie?” ngumiti siya sa’kin at nilapit ang mukha niya.

Hindi ko alam ang gagawin ko na statwa na ako doon habang nag si-sink in pa rin sa utak ko kung kaharap ko ba talaga siya o guniguni ko lang.

"Musta Rin?” ngumiti siya sa’kin at hindi ko na nagawang gumalaw nung lumapat muli ang manipis niyang labi sa leeg ko.

"I miss you.” bulong niya sa tenga ko at halos yumanig sa buong sistema ko.

Pagtapos nun naramdaman ko na lang ang mainit niyang bibig sa leeg ko at idiniin ang mga pangil niya sa laman ko.

"Aahh aray.” napasinghap ako dahil ilang taon ko rin naman hindi nararanasan ‘to.

Hindi siya umimik at patuloy lang ang pag inum sa dugo ko habang nakayakap siya sa likuran ko.

Ito na naman ‘yung pakiramdam na ‘to, after 6 years sa isang kagat niya lang sa’kin lahat ng pakiramdam na ‘yun muling bumalik sa sa’kin.

"Thanks Rin.” lumuwang ang yakap niya sa’kin at tumayo, paglingon ko wala na siya sa likuran ko.

Halos pawian ako ng lakas sa ginawa niyang ‘yun at napahiga na lang sa damuhan ng gabing ‘yun at na sabing.

"Na aalala niya ko!"

TO BE CONTINUED