Ang Malanding Babae

Chapter 9 Kain

Dalawang linggo na rin ang nakalipas mula nang naging kami na ng best friend ko na si Mikael. Parang hindi naman masydong nagbago ‘yong pakikitungo namin sa isa’t isa, parang nag-level up lang.

Nando’n pa rin ‘yong asaran naming dalawa at wala pa rin kaming ilangan sa isa’t isa. Pero siyempre hindi na ‘best’ tawagan namin kundi ‘babe’ na. Corny man pero ‘yon ang gusto niya kaya pumayag na rin ako. May mga pagkakataon pa rin na natatawag namin ng ‘best’ ang isa’t isa, ‘yon na kasi nakasanayan na namin.

At siyempre, hindi mawawala ang pagtatalik. Itong si Mikael parang tigang na tigang, laging nagyaya. Hindi na namin matapos-tapos ‘yong pinapanood namin sa Netflux kasi laging nauuwi sa pagse-s*x namin. Hindi na nga namin naabot ‘yong kalagitnaan ng pelikula kasi naman ‘yong kamay ni Mikael kung saan-saan na napupunta umpisa pa lang ng pelikula.

Mas lalo na ‘pag umiinom kami kasi nag-iinit agad si Mikael. Hindi pa nauubos ang alak, ayon, diretso na kami sa kama, ‘yon ay kung aabot pa kami ro’n. Kasi naman parang wala yata kaming pinalagpas na sulok ng condo ko. Basta ‘pag inabot na ng init ng katawan, do’n na kami magse-s*x kahit ga’no kahirap pa ‘yong posisyon namin. Parang mga horny teeanager tuloy kami na ngayon lang nakaranas ng pagtatalik.

Hindi man kami lumalabas gabi-gabi, palagi naman niya akong dinadalaw sa condo ko. Parang hindi na nga dalaw ang tawag do’n kasi halos dito na siya nakatira. Dito na niya ginagawa ‘yong project niya bliang graphic designer gamit ‘yong laptop niya na lagi niyang bitbit. Pag-uwi ko galing trabaho, maabutan ko siyang nagluluto ng hapunan naming dalawa. Madalas dito na rin siya natutulog at siyempre magkatabi kami sa kama ko.

‘Pag weekend naman, buong araw siyang nandito sa condo ko. Kung hindi siya nakaharap sa laptop niya, ayon at nililinis niya ang buong condo tapos no’n, magluluto pa siya. Ako naman, walang ginawa kundi humiga o manood ng TV. Wala rin naman akong masabi kay Mikael kasi parang reyna ang turing niya sa akin.

Gaya ngayon na nanonood ako ng paborito kong palabas tuwing gabi habang nakahiga sa mahabang sofa. Si Mikael naman ay abala sa laptop niya na kalong-kalong ito habang nakaupo ro’n sa pang-isahan na sofa a.

Bumangon ako at sinilip ko ‘yong ginagawa niya. Maganda naman ‘yon kahit hindi pa buo ‘yong ginagawa niyang logo na para sa sa isang bagong produkto na ilalabas.

“Alam mo sayang ‘yang talent mo sa pag-freelance lang,” sabi ko, pero dedma lang ako ni Mikael. Alam ko naman na narinig niya ang sinabi ko kasi ang lapit-lapit ko lang sa kaniya.

“Pwede kitang tulungang maghanap ng trabaho na permanente. Graphic organizer din naman at sigurado ka pang may kikitain buwan-buwan, hindi tulad niyan--” tumigil ako bigla dahil padabog na sinara ni Mikael ‘yong laptop niya.

“Dati naman, wala kang pakialam sa trabaho ko. Bakit, kinahihiya mo na ‘yong boyfriend mo ngayon, isang freelancer lang at hindi kasing yaman ng mga ex mo?” sabi niya sa galit na boses.

“Bakit ka nagagalit agad? Ang sinasabi ko lang naman--.”

“Kuntento na ako sa pagiging freelancer,” matigas niyang sabi sabay tayo at naglakad papuntang dining room na bitbit ang laptop.

Hindi ko na siya sinundan at hinayaan na lang. May punto rin naman ‘yong sinasabi ko. Mahirap maging freelancer, paminsan malaki nga ang kinikita pero ‘pag nawalan na ng project, hayon at nganga na. Tapos ‘yong ginagawa niyang logo ngayon, may discount pa kasi malapit daw na kaibigan ‘yong kliyente niya.

Nasabi na niya sa akin minsan na kaya ayaw niya ng permanenteng trabaho kasi gusto niya hawak niya ‘yong oras niya at hindi rin siya ‘yong tipong pang-opisina. Hindi raw gumagana ang creativity niya ‘pag nakakulong siya sa isang opisina ng walong oras. Ewan ko rin sa bestfriend ko na ‘yon, paminsan may tupak din sa pag-iisip.

Bumalik na lang ako sa panoood pero nang matapos na ‘yong inaabangan kong palabas, palipat-lipat na lang ako ng channel. Nabuburyo na ako, gusto kong lumabas.

Tumayo ako at pinuntahan si Mikael sa dining room. Naabutan ko siyang inuupakan ng kain ‘yong binili kong donut habang nagtatrabaho. May pa-walk out pa tong nalalaman, gusto lang pala lumamon ng donut.

Hiniala ko ‘yong isang upuan at humalukipkip sa harap niya. Para lang akong invisible sa paninging niya kasi hindi niya ako tiningnan at patuloy lang siya sa ginagawa niya.

Nagpangalumbaba ako at nilapit ang mukha ko sa laptop niya na nakatalikod sa akin. Wala pa ring epek. Ayaw pa rin niya akong pansinin, a. Tinganan na lang natin kung kaya niya ‘yan mapanindigan.

Hinubad ko ‘yong tsinelas kong pambahay at inabot ng paa ko ‘yong binti niya na nasa ilalim ng mesa. Nang maramdaman niya ang paa ko, napaigtad pa siya. Muntik pa akong natawa pero pinigilan ko ang sarili.

Hindi niya pa rin ako pinapansin kaya unti-unting gumagapang ‘yong paa ko sa binti niya. Pataas nang pataas hanggang sa marating ng paa ko ‘yong masarap niyang saba.

“Trisha,” paungol niyang protesta nang hindi ako tinitingnan.

Kunwari pang nagpoprotesta, e, parang gustong-gusto naman niya. Pwede naman niyang tabigin ang paa ko o tumayo na lang siya. Pero para siyang nakatali ro’n sa kinauupuan kasi hindi na siya makagalaw.

“Yes, babe,” sabi ko sa pabulong na boses. Hinihimas na ng paa ko ‘yong saba niya na medyo tumitigas na.

“Hmm, babe,” malakas niyang ungol habang nakapikit na ang mga mata.

Mukhang nag-enjoy na ‘yong mokong. Tinigil ko pa ang paghimas sa kaniya at binaba ang paa ko. Dumilat bigla ang mga mata niya at kitang-kita ko ro’n ang pagkadismaya dahil nabitin siya.

Sa wakas, tumingin din siya sa akin kahit na medyo naiinis pa ito. “Labas tayo, babe,” sabi ko nang nakangiti.

“Ayaw ko,” matigas niyang sabi.

Hinaplos ng hintuturo ko ‘yong braso niya, pataas-pababa ‘yong daliri ko. “Pumayag ka na, sige na.”

“May ginagawa pa ako,” sabi niya pero hindi naman tinitipa ‘yong laptop niya at tinititigan lang ‘yong screen nito.

“Kain tayo ro’n sa paborito kong restaurant. Libre kita para hindi na uminit ‘yang ulo mo,” malambing kong sabi na patuloy pa rin sa paghaplos sa braso niya.

“‘Wag na, nakakahiya naman sa ‘yo. Palaging ikaw na lang nagbabayad, kasi nga, freelancer lang ang boyfriend mo,” sabi niya sabay layo ng braso niya para hindi ko ‘yon mahapalos.

“Heto naman, masyadong pikon. Halika na, labas na tayo,” pagyayaya ko pa rin sa kaniya. Hinablot ko na ang braso niya at hinawakan ‘yon nang mahigpit.

Hindi na ito nagsalita pa at sumimangot lang. Kunting lambing pa ‘to at bibigay na rin ‘tong pabebe kong boyfriend.

“‘Pag sinamahan mo akong kumain sa labas, payag na akong kainin ‘yang saba mo,” sabi ko habang nakangiti nang kaakit-akit. Matagal na niyang request ‘yong i-BJ ko siya pero lagi ko siyang inaayawan. Gusto ko lang siyang inisin kasi naman tinanggihan niya ‘yon no’ng una kaming nag-s*x.

“Ta-talaga?” nagkandabulol-bulol pa niyang sabi.

“Oo naman,” desidido kong sabi sa kaniya.

“Sandali lang, magbibihis lang ako,” sabi agad niya at dali-daling pinatay ang laptop niya. Pagkatapos tumayo na siya at dumiretso papuntang kwarto ko.

Napatawa na lang ako at sumunod na rin sa kaniya. Ilang minuto lang at tapos nang magbihis si Mikael pero ako inabot pa ng sobrang kalahating oras. Siyempre, nag-make up pa ako para siguradong maganda ako lalo na’t kasama ko ang boyfriend ko.

Isang steak restaurant ‘yong pinuntahan namin, hindi naman ‘yon gano’n kasosyal na kainan, sakto lang. Nakapag-order na kami at pagkalipas lang ng limang minuto ay bagot na bagot na ako. Palagi ako rito kaya alam kong sobrang tagal bago dumating ‘yong inorder namin. Sulit naman ‘yong paghihintay kasi masarap talaga ‘yon steak nila rito. Ang problema ko nga lang nakalimutan ko ‘yong cellphone ko kakamadali sa akin ni Mikael.

Habang nakapangalumbaba ako at tinatapik ng mga daliri ko ‘yong mesa na may nakapatong na telang mantel, pinagmamasdan ko ‘yong kabuuan ng restaurant. Walang masyadong tao, mga nasa anim lang yata at lahat sila ay abala sa pagpipindot ng cellphone nila, kasama na ro’n si Mikael.

Mas lalo akong nainis kasi ako lang ‘yong walang hawak na cellphone. Tiningnan ko si Mikael na tutok na tutok sa cellphone niya at may biglang pumasok na ideya sa utak ko. May pagkakaabalahan na ako ngayon.

Tiningnan ko muna ‘yong paligid ulit para siguraduhin na walang nakatingin sa amin. Nasa dulo na sulok ‘yong table namin kamapante akong walang may makakapansin ng gagawin ko.

Sadyo kong nilaglag ‘yong hawak kong napkin at yumuko ako para kunwaring pulutin ‘yon. Imbes na bumalik ako sa upuan, dumiretso ako sa ilalim ng mesa. Mahaba naman ‘yong mantel at halos sumayad na ‘yon sa sahig kaya walang may makakapansin na nandito ako sa ilalim ng mesa

Napangiti pa ako dahil mukhang hindi rin napansin ni Mikael ‘yong ginawa ko. Habang nakaluhod ako, hinawakan ko nang walang sabi-sabi ‘yong saba niya. Napaigtad si Mikael, malamang dahil sa gulat. Medyo natawa ako dahil na-i-imagine ko pa ‘yong nagulat niyang mukha.

Hinuli ni Mikael ‘yong kamay ko. “Ano’ng ginagawa mo diyan?” pabulong niyang sabi sa medyo galit na boses.

Imbes na sagutin siya, kinagat ko ‘yong kamay niya kaya nabitawan niya ako. Hinimas ko ‘yong saba niya na natatakpan pa ng pantalon.

“Trisha, may mga tao,” protesta pa rin niya.

Dinedma ko lang siya at pinagpatuloy ang paghimas sa kaniya. Nang medyo tumitigas na ‘yon, binuksan ko ‘yong zipper ng pantalon niya at binaba ‘yong boxer shorts niya. Sa wakas, nakalabas na ‘yong paborito kong saba. Hinagod ko pa ‘yon nang pataas at pababa. Siyempre dahan-dahan lang muna.

Nang unang dinalaan ko ‘yong dulo no’n, napakislot pa si Mikael sa kinauupuan niya. Parang sorbetes ‘yon na dinidilaan ko, ‘yon nga lang hindi ‘yon malambot at malamig kundi medyo mainit at matigas.

Nang nakuntento na ako sa pagdila, sinubo ko na ‘yon. Narinig ko ang impit na pag-ungol ni Mikael. Ngayon parang ice candy na ‘yon na sinisipsip ko, ‘yon nga lang imbes na lumambot, mas lalo pang tumitigas.

“Sir, heto na po ‘yong fries n’yo at juice po,” sabi ng waitress na babae.

‘Yon ang inorder kong appetizer para may papakin sana ako habang hinihintay ‘yong steak. Pero heto at ‘yong saba ni Mikael ang pinapapak ko.

“Nasa’n na po ‘yong kasama n’yong babae, sir?” tanong ng waitress.

“Nag-cr,” hirap na hirap na sagot ni Mikael.

“Ahh, sige po, sir. Enjoy po your meal, sir,” sabi ng waitress.

Hindi ko na narinig na nagsalita pa si Mikael. Hindi ko naman siya masisisi kasi sinubo ko na ng buo ‘yong saba niya habang madiin itong sinipsip. Pati ‘yong kamay ko ay abala na rin sa paghimas ng mga itlog niya. Napa-ungol ulit siya at umatras ‘yong mesa nang kaunti. Imbes na tumigil, binilisan ko pa nang binilisan hanggang sa lumabas ‘yong malapot na katas ng saba niya. Siyempre, nilunok ko ‘yon, sayang din naman kasi. At saka pinaghirapan ko rin ‘yon.

Dinilaan ko pa ng isang beses ‘yong saba niya kaya napakislot na naman siya. Tinaas ko na ang boxer shorts niya at sinara ang zipper niya. Inangat ko ‘yong mantel at saka mabilis na umupo. Wala na akong pakialam kung may nakakita sa akin. Hindi naman nila ako kilala at hindi ko rin sila kilala.

Pagkakita ko kay Mikael, lapot na lapot ito nang pawis at humihinga ng mabilis habang nakahawak nang mahigpit sa mesa.

“Sa ‘yo na ‘tong fries, nakain ko na ‘yong appetizer ko, e,” sabi ko sa kaniya nang pilyong nakangiti habang pinapahiran ng tissue ‘yong bibig ko.