วันต่อมารชนิชลเดินทางมาหาแม่ใหญ่ที่โคมแดงเพื่อมารับเงินค่าจ้าง
เธอรับเงินตามปกติ แต่มีครั้งนี้ที่เธอลอบมองใบหน้าของแม่ใหญ่ว่าทำไมถึงต้องใส่ผ้าปิดปากไว้ตลอดเวลา ซึ่งตัวแม่ใหญ่ที่เห็นสายตาก็พอเดาได้ว่าเธอกำลังสงสัย แม่ใหญ่เลยพูดขึ้นมาว่า
“เพราะความสวยความงามเป็นบรรทัดฐานของสังคมถึงต้องปิดไว้”
รชนิชลที่รู้ตัวว่าเสียมารยาทเลยรีบขอโทษเอาไป
“ขอโทษค่ะแม่ใหญ่ หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ”
เธอยกมือไหว้ขอโทษพร้อมก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดที่ตัวเองละลาบละล้วงกับผู้มีพระคุณ จากนั้นก็รีบเดินเพื่อจะออกไปจากห้อง ทว่าแม่ใหญ่กลับส่งเสียงเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อน”
หญิงสาวหยุดเดิน แล้วหันหน้ากลับมาหาแม่ใหญ่
ก่อนแม่ใหญ่จะยกผ้าปิดปากขึ้นให้เห็น มันคือใบหน้าครึ่งล่างที่เต็มไปด้วยแผลเป็นอันเกิดจากไฟไหม้ ทำให้รชนิชลตกใจจนนิ่งไป
“เด็กน้อย... เธอรู้มั้ย ว่าฉันได้แผลพวกนี้มาจากไหน”
“…”
หญิงสาวยังคงยืนนิ่งอ
