รชนิชลได้แต่เดินตัวแข็งทื่อ ส่วนด้านดารินทร์ก็ยังคงยิ้มอย่างสงวนท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจกำลังเดือดดาล
ยิ่งได้มาเจอรชนิชลในระยะใกล้ๆ แบบนี้ ความสวยสดใสของเธอ ยิ่งทำให้ดารินทร์โกรธเคือง ที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนที่ชรันให้ความสนใจ
“ขอโทษค่ะ พอดีว่าจะเข้ามานั่งรอเพื่อนน่ะค่ะ”
“อ๋อ... เข้ามาสิจ๊ะ ว่าแต่... เธอเพิ่งมาทำงานเหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลย”
“เพิ่งมาวันนี้วันแรกค่ะ”
“จะมาพักเหรอ เข้ามาสิ เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดมากๆ เลย” ดารินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตร เชิญให้รชนิชลเข้ามาพักในห้อง
“หนูไม่เป็นไรค่ะ... ขอบคุณค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวตอบรับก่อนจะรีบเดินไปยังห้องรับรองฝั่งของซีทันที
หลังจากทักทายเสร็จดารินทร์ก็เดินออกไปข้างนอก ทิ้งให้รชนิชลอยู่กับความไม่สบายใจ เธอรู้สึกว่าในนี้ช่างไม่มีอากาศให้เธอหายใจเลย ยิ่งคุณดารินทร์พูดดีกับเธอเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเ
