มารดาเลี้ยงมิได้ร้าย

ตอนที่4 เมามาย

ตอนที่4 เมามาย

กลางดึกช่วงยามจื่อ (ช่วงเวลา23.00 – 24.59 น.)ประตูเรือนนอนของหวังซูเหยาถูกเปิดออกอย่างแรงจนทำให้คนนอนหลับอยู่นั้นลืมเปลือกตาขึ้นจ้องมองไป๋หลี่คุนผู้เป็นสามี ร่างหนาเดินเข้าเรือนนอนด้วยใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า เขาจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างโกรธแค้นก่อนจะกระชากเรียวขาออกมาแล้วฉีกทึ้งเสื้อผ้าของนางจนเหลือเพียงกายเปลือยเปล่า

"ทะ...ท่านพี่" หวังซูเหยาเอ่ยเรียกสามีอย่างตกใจสามีของนางช่างร้อนแรงนัก มาถึงไม่พูดไม่จากลับมาดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางราวกับพวกชอบความรุนแรง

"เหอซือเซียน เจ้ากล้าหักหลังข้า" ไป๋หลี่คุนเอ่ยกับสตรีตรงหน้าที่ตายไปแล้ว แต่กลับมาปรากฏกายอีกครั้งต่อหน้าตนเอง ความเกลียดชังปรากฏบนดวงตาของชายหนุ่มอย่างโกรธแค้น

"ข้าไม่ใช่นาง" หวังซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที อยู่กับนางแต่กลับเรียกถึงสตรีอื่นมีที่ไหนกัน ร่างบางไม่รอช้าลงมือกัดข้อมือหนาอย่างแรงเท่าที่จะทำได้เพื่อระบายโทสะ

"อะ....โอ๊ย!" ไป๋หลี่คุนถูกคมเคี้ยวของหญิงสาวตรงหน้ากัดเสียเต็มแรงจนได้สติ ว่าสตรีตรงหน้านั้นไม่ใช่นางคนนั้น.... แต่เป็นสตรีอีกคนที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องราวคราวนั้นเลย

"หึ" ร่างบางเบะปากอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น มือก็คว้าผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้อย่างลวก ๆ ไม่ใส่ใจ

"เจ้ากัดข้า" ร่างหนาเอ่ยก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนข้าง ๆ หญิงสาวอย่างรู้สึกผิด เขาหันหน้ามองไปทางอื่นไม่ได้จ้องมองสตรีข้างกายเพราะรู้สึกทำตัวไม่ถูกในสถานการณ์แบบนี้

"อยู่กับข้ายังเพ้อถึงสตรีอื่นอีกหรือ" ร่างบางเอ่ยถึงประเด็นที่นางต้องการทราบคำตอบ นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนจะจับหน้าของชายหนุ่มให้จ้องมองนางอย่างถือดี

"หวังซูเหยา! " ร่างหนาเรียกชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ไม่พอใจที่นางไม่ตอบคำถามตนเอง แต่กลับมาพูดถึงอีกเรื่อง

"ใช่ข้าเอง หวังซูเหยา ข้าถามว่าเหอซือเซียนคือใคร" ร่างบางถลึงตามองคนตัวโตข้าง ๆ อย่างไม่ใคร่จะพอใจนัก แต่พอเห็นสีหน้าลำบากใจในการตอบแล้ว ทำให้นางนั้นไม่ได้อยากทราบคำตอบอีกต่อไป ทุกคนล้วนแล้วแต่มีความลับ ไว้เขาพร้อมเมื่อไหร่คงจะบอกนางเองบีบคั้นไปมีแต่จะอึดอัดใจเปล่า ๆ

"นาง......" ไป๋หลี่คุนตอบตะกุกตะกักก่อนจะเงียบปากลงในที่สุด ทำให้บรรยากาศของทั้งสองนั้นแปรเปลี่ยนอึดอัดใจในทันที

"ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ข้าไม่ได้อยากรู้เจ้าค่ะ" หวังซูเหยาเอ่ยทำลายบรรยากาศอันอึดอัด นางไม่ชอบบรรยากาศอึดอัดเสียเลย ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกเถอะนางก็ไม่ใคร่รู้เช่นกัน

"ข้าขอโทษ... เข้านอนเถอะ" ร่างหนาเอ่ยตัดบท เขายังไม่พร้อมจะบอกนางในเรื่องนี้ เขากลัวว่านางจะเหมือนสตรีนางนั้น เขายังไม่อยากเกลียดนางในตอนนี้

"เหอะ! สภาพนี้น่ะเหรอ" ร่างบางชี้นิ้วไปที่ร่างกายเปลือยเปล่าของตนเอง ร่างขาวนวลที่มีผ้าคลุมไว้แค่ส่วนล่าง ส่วนด้านบนนั้นกลับไม่ได้มีอะไรปกปิดไว้แม้แต่น้อย...

"อะ...อืม" ร่างหนาตอบน้ำเสียงติดขัด ดวงตาสีนิลจ้องมองหยอดปทุมตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา ช่างอวบอึ๋มยิ่งนัก แต่ไม่ทันที่จะได้สัมผัสคนตรงหน้าก็ลุกขึ้นจากเตียงไปแล้ว

"ข้าจะดื่มเป็นเพื่อนท่านเอง" ร่างบางเอ่ยขณะเดินเปลือยเปล่าท่ามกลางแสงสลัวส่งผลให้ร่างหนานั้นจ้องมองภรรยาสาวตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา นางยั่วยวนไม่น้อยนางมีร่างกายที่สมส่วนอะไรที่ควรโตก็โตอะไรที่ควรคอดก็คอดได้อย่างเหมาะสม

ร่างบางเอ่ยจบก็ลุกขึ้นตรงดิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ก่อนจะจุดตะเกียงขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ดับไปได้หลายชั่วยามแล้ว ไม่นานเรือนนอนแห่งนี้ก็สว่างขึ้นอีกครั้ง หวังซูเหยาเดินไปหยิบไหสุราที่นางได้ซื้อมาไว้ไม่น้อย ไหสุราถูกนางแอบไว้ในหีบเสื้อผ้าอย่างมิดชิดเพราะในร่างเก่านางนั้นมีความชอบจิบสุราเป็นประจำอยู่แล้ว...

"เจ้ามีสุรามากถึงเพียงนี้" ไป๋หลี่คุนเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างบางนำสุรามาอย่างมากมาย บนโต๊ะกลมตอนนี้เต็มไปด้วยสุราราว 5-6 ไห มากพอที่จะทำให้ทั้งสองคนนั้นเมามายแน่นอน

"นาน ๆ จิบที" ร่างบางตอบอย่างไม่ใส่ ผมยาวของนางสยายเต็มแผ่นหลัง ยิ่งสวมด้วยชุดนอนสีขาวบางอย่างส่ง ๆ อย่างไม่ใส่ใจแต่เวลาย่างเท้าแต่ละก้าวนั้นเต้าอวบอิ่มของนางเด้งไปเด้งมาราวกับยั่วยวนผู้คนให้ตกอยู่ในบ่วงราคะ

"อ่อ" ร่างหนาตอบ แต่สายตากลับจดจ้องมองร่างกายภรรยาอย่างอดกลั้น อดกลั้นต่อท่าทางยั่วยวนของหญิงสาวที่นางไม่ตั้งใจ

"เชิญสามีดื่ม" ร่างบางเอ่ย ก่อนจะยกสุราหนึ่งไหมายกยดื่มเองอย่างไม่สนใจ นางดื่มสุราเข้าปากความเผ็ดร้อนของสุรานั้นทำให้ร่างบางต้องหลับตาเพื่อซึมซับรสสุราที่ไหลผ่านคอ

"ขอบคุณ" ร่างหนาเอ่ยขอบคุณสตรีตรงหน้า ก่อนจะดื่มเหล้าไปสองอึกแล้วเอ่ยต่อ เขาจ้องมองสตรีตรงหน้าที่หลับตาอยู่ ก่อนจะเอ่ยขอโทษภรรยาสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด "ข้าขอโทษเมื่อครู่ ข้าขาดสติ"

"ช่างมันเถอะ" หวังซูเหยาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจก่อนจะดื่มเหล้าต่อ ด้วยความที่ดื่มเหล้าจากในไหนั้น ทำให้มีสุราไหลออกมารดชุดนอนขาวบางอย่างไม่ตั้งใจ จนชุดนอนบาง ๆ เปียกลู่แนบสนิทไปกับร่างกาย แต่หวังซูเหยาหาสนใจไม่ นางดื่มต่อไปจนหมดหนึ่งไหภายในไม่กี่จิบชา ส่งผลให้ใบหน้านวลนั้นแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า

"...................." ร่างหนาจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างครุ่นคิด นางตรงหน้านั้นทั้งใจกว้างไม่คิดเล็กคิดน้อยกับตนเองที่มีลูกแถมยังคอยไปดูแลท่านย่าของเขาบ่อย ๆ วันนี้นางยังดื่มเหล้าปลอบใจตนเองอีก ร่างหนาได้แต่ถอนหายใจ สตรีที่ดีตรงหน้าเขาจะรักนางได้หรือไม่นะ... คิดได้แบบนั้นร่างหนาก็กระดกเหล้าเข้าปากไม่พูดไม่จา

สองร่างต่างดื่มเหล้าเงียบ ๆ หวังซูเหยานางรู้ว่าสามีของนางนั้นมีปมในใจ หรืออาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ยอมแต่งงานมาห้าปี แต่เหอซือเซียนคือใครนางไม่รู้จัก ร่างบางคิดในใจแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่อยากถามออกไป

ผ่านไปหนึ่งเค่อ (15นาที) สองร่างต่างนิ่งเงียบ แต่ละคนดื่มเหล้าเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา จู่ ๆ ร่างหนาก็เอ่ยสิ่งที่หญิงสาวสงสัยมาตลอดโดยที่นางไม่ได้เอ่ยถาม

"เหอซือเซียนนางคือมารดาของหลี่ฮวา" ไป๋หลี่คุนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ สายตาของไป๋หลี่คุนฉายแววเจ็บปวดก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ร่างหนาดื่มเหล้าตามทันทีเพื่อดับความโมโห

"อ่อ ข้าไม่รู้หรอกนะว่านางทำผิดอะไรต่อท่าน แต่ข้าไม่ใช่นาง" ร่างบางเอ่ยออกไปตามความจริง นางไม่รู้ว่าสตรีที่เขาเอ่ยมานั้นทำอันใดผิดแต่นางก็คือนางไม่มีทางไปเหมือนสตรีชื่อนั้นแน่นอน

"ข้ารู้" ร่างหนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ก่อนจะส่งสายตาขอโทษให้ร่างบางตรงหน้า

หวังซูเหยาจ้องมองไปในดวงตาสีนิลของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยคำพูดที่นางจะทำให้ได้ในร่างนี้ เมื่อมีโอกาสแล้วนางก็จะลงมือทำ "ข้าจะตั้งใจเป็นภรรยาที่ดีและมารดาที่ดี"

'ข้าจะตั้งใจเป็นภรรยาที่ดีและมารดาที่ดี' เสียงหวานใสที่ให้คำมั่นสัญญานั้น ดังก้องอยู่ในหัวของไป๋หลี่คุนไม่หยุด ร่างหนาจ้องมองสตรีตรงหน้าไม่พูดไม่จา ก่อนจะกระดกเหล้าอีกครั้ง

"เจ้า...." ร่างหนาเอ่ยเรียกเสียงลากยาว ดวงตาสีนิลจ้องมองลึกไปในดวงตาของสตรีตรงหน้า

อย่างจะเค้นความจริง เขาเอ่ยถามสตรีตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจนัก "...จะไม่หักหลังข้าใช่ไหม"

"ไม่มีวันนั้นแน่นอน"

ร่างบางพูดจบ ก็ถูกคนตัวโตประกบจูบด้วยความร้อนแรง ร่างหนาดึงชุดนอนของหญิงสาวออกอย่างรวดเร็ว หวังซูเหยาก็ไม่น้อยหน้านางดึงชุดของสามีหนุ่มออกอย่างรวดเร็วจนทั้งสองคนนั้นเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่าท่ามกลางแสงตะเกียงสลัว ๆ สองร่างสบตาด้วยความร้อนแรง ท่าทางยั่วสวาทของหญิงสาวนั้น ทำให้คนโตตัวขาดสะบั้นความมีสติก่อนที่ทั้งสองจะบรรเลงรักจนถึงรุ่งสางของอีกวันอย่างดุเดือดราวกับเสือร้ายที่กระหายมานับปี......