บทที่9
ชายชรามองร่างสูงใหญ่ใส่เพียงกางเกงขายาวสีดำยืนอยู่ที่ปลายขอบของหน้าผาสูงชัน ขยับกายด้วยท่วงท่าทะมัดทะแมง แขนแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม แม้ตอนที่พบกันในคราแรกเขาจะมีร่างกายใหญ่โตมโหฬารกว่าบุรุษทั่วไป แต่ยิ่งใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอดสามปี เขานั้นกลับยิ่งสูงขึ้นมากกว่าเดิม หากยืนเคียงข้างกันเขาสูงเพียงหัวไหล่ของอี๋นั่วเท่านั้น
เมื่อเห็นร่างสูงกระโดดจากหน้าผา ชายชรารีบวิ่งเข้าไปดู
“เจ้าคิดว่าจะเกาะกิ่งไม้นั่นนานแค่ไหนวันนี้” ชายชราก้มหน้าลงมองเบื้องล่างหน้าผา
“สักสี่ชั่วยาม” โอวหยางเจิ้งหัวเงยหน้ามองอาจารย์ของตน ก่อนจะกระชับฝ่ามือกับกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่งอกจากหน้าผาหากพลาดพลั้งปล่อยมือผลก็คือร่างกายตกลงสู่ก้นเหวลึก
ชายชราพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับกระท่อมที่อยู่ไม่ไกล เขาชอบความมุมานะและพยายามของศิษย์ของตน ฝึกวรยุทธ์ตอนที่กระดูกแข็งแรงแล้ว ยากกว่าตอนที่ยังเป็นเด็กมากนัก แต่อี๋
