บทที่10
เลี่ยงหลิงไม่รู้เลยว่าเรื่องราวของนางมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร การที่นางยอมเพียงหนึ่งครั้งจำต้องยอมตลอดไปทั้ง ๆ ที่นางก็ไม่เคยไปต่อล้อต่อเถียงกับผู้ใดแม้สักนิด ใช้ชีวิตเงียบเหงาเยี่ยงคนไร้ตัวตนอยู่ในวังหลวงแห่งนี้ อะไรยอมได้นางก็ยอมตลอดแต่ดูเหมือนมันคงยังไม่ดีพอ สุดท้ายนางจึงต้องมานอนไร้สภาพอยู่เช่นนี้ แม้จะมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้างแล้วแต่กลับขยับตัวและเอ่ยอะไรออกมาไม่ได้แม้แต่น้อย ถึงหมอหลวงจะมาดูอาการและจัดโอสถให้ทานเรียบร้อยแล้วก็ตาม นางก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น ยาพิษในขนมคราวนี้รุนแรงกว่าทุกครั้ง
เสียงก้าวเดินที่กำลังใกล้เข้ามาทำให้นางต้องหลับตาลง หลังจากเห็นสายตาของเจิ้งเจียที่มองนางอย่างเวทนาหลังจากที่นางล้มลงเพราะขนมของฮองเฮาแล้วมันทำให้ตอนนี้นางเหนื่อยจนเกินกว่าจะต้องรับรู้อะไรอีก แต่มืออุ่นของใครสักคนที่กำลังจับที่มือเรียวของนางที่ทิ้งตัวอยู่ข้างกายก็ทำให้นางอดสงสัยไม่ได้ แต่ยั
