บทที่8
ร่างบางนั่งทอดกายอยู่เพียงลำพัง ตำหนักขององค์หญิงใหญ่ช่างใหญ่โตเสียเหลือเกิน แต่กลับไร้ผู้คนไม่ต่างอะไรกับตำหนักเย็น ตั้งแต่ย่างกายเข้ามาอาศัยอยู่ภายในวังหลวง เลี่ยงหลิงก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย สูญเสียทั้งมารดา แม่นมและ...คนที่นางรักสุดหัวใจ
ตากลมโตมองขนมกุ้ยฮวาในจานเคลือบงดงามด้วยดวงตาว่างเปล่า กลิ่นหอมของดอกหอมหมื่นลี้ส่งกลิ่นรัญจวนหากใครได้กลิ่นต้องอยากหยิบขนมในจานขึ้นมากิน แต่สำหรับเลี่ยงหลิงที่เคยชอบขนมกุ้ยฮวากลับผินดวงหน้าหนีแม้ขนมจะหอมและน่ากินเพียงใดแต่ขนมที่วางอยู่บนจานนั้นกลับเคลือบไปด้วยยาพิษ
เสด็จพ่อพาตัวนางเขามาอยู่ในวังเพื่ออะไร หากจะไม่เคยแม้แต่คิดจะปกป้องนางจากฮองเฮา
ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่วังแห่งนี้ ฮองเฮาควบคุมทุกอย่าง แม้กระทั่งขันทีและข้ารับใช้ในตำหนักของเลี่ยงหลิง
“องค์หญิง เสวยขนมสักชิ้นหน่อยเถิดเพคะ ฮองเฮาอุตส่าห์ทำมาให้” เจิ้งเจีย ข้ารับใช้เพียงคนเดียวที่คอ
