สานฝันต่อในชาตินี้

เรียนหนังสือวันแรก

เปิดเทอมวันแรก วันที่ 1 มิถุนายน พ.ศ. 2556

“ดญ.ริสา นวลใส เลขที่ 15 หนูนั่งโต๊ะข้างหน้าต่างเลยนะคะ” คุณครู แจ้งโต๊ะให้ริสา อย่างยิ้มแย้ม

“ค่ะ คุณครู” เด็กน้อยตอบรับแล้วรีบวิ่งไปที่โต๊ะ ตอนนี้เพื่อนตัวน้อยหลายคนเริ่มทยอยเข้ามา

โรงเรียนที่นี้ไม่มีกิจกรรมหน้าเสาธง ริสานั่งอยู่ที่โต๊ะ มองไปรอบๆ ห้องเรียนอย่างตื่นเต้น คิดถึงชาติที่แล้วพ่อแม่เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร เธอโดนทิ้งไว้ที่ถังขยะโชคดีมีคนมาพบเธอเลยรอดชีวิตมาได้ เธออยู่สถานสงเคราะห์ตั้งแต่เด็กไม่ได้ไปโรงเรียนปกติ มีคุณครูอาสามาสอนหนังสือที่สถานสงเคราะห์ จากนั้นก็ให้เธอสอบเทียบเอา ตอนเด็กๆ เธอเฝ้าฝันทุกวันที่จะมีชุดนักเรียนไปโรงเรียนกับเพื่อนๆ มาวันนี้ได้มีโอกาสมาเรียนแม้จะอายุมากแล้วก็อดที่จะประหม่าไม่ได้เลย

ชั่วโมงแรกคุณครูให้เด็กๆ แนะนำตัวเอง ห้องเรียนของริสามีเด็กทั้งหมด 35 คน เป็นเด็กหญิง 18 คน เด็กชาย 17 คน คุณครูประจำชั้น ชื่อ คุณครูปลายฟ้า แสงสว่าง คุณครูน่ารัก ใจดี ริสาชอบคุณครูมาก

ริสาได้เพื่อนที่นั่งใกล้ๆ กัน มี พลอยใส ม่าน ฟ้าใส มุก การมีเพื่อนตัวน้อยๆ ทำให้ริสาเบิกบานไม่น้อย เด็กๆ น่ารักสดใสมาก ทุกคนมีเรื่องราวเล่าไม่หยุด กว่าคุณครูจะได้สอนเนื้อหาแทบจะหมดพลังเลยทีเดียว

เวลา 11.30 น.

ได้เวลาพักเที่ยง คุณครูพาพวกเด็กเข้าแถวเพื่อไปทานอาหาร เมื่อทุกคนพร้อมเพียงก็เดินต่อแถวไปโรงอาหารอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เด็กๆ เรียบร้อยน่ารัก เด็กกลุ่มนี้จะเป็นเพื่อนเธอในชาตินี้ เธอต้องคัดเพื่อนให้ดีที่สุด ชาติที่แล้วเธอไม่มีเพื่อนเท่าไรนัก ชาตินี้เธอต้องมีเพื่อนเยอะๆๆๆๆ

“ริสา เธอชอบทานผักไหมนี่ ฉันให้เธอ”

พลอยใสตักผักใส่จานให้ริสาและนี้ก็คงเป็นการแกล้งกันเล็กๆ ของเด็กๆ เพราะถ้าทานผักไม่หมดจาน จะโดนคุณครูดุ ริสายิ้มไม่พูดอะไรและทานผักจนหมด ก็แค่ผักเพื่อสุขภาพผักพวกนี้ของดีๆ ทั้งนั้น พลอยใสนั่งมองริสากินผักจนหมด ในใจก็นับถือริสาเพิ่มขึ้นเล็กๆ ต้องเป็นคนที่เข้มแข็งแค่ไหนถึงกินผักด้วยท่าทางน่าอร่อยขนาดนั้น เพื่อนบางคนลองกินผักที่ ริสากิน นึกว่าจะคล้ายลูกชุบไหม แต่พอลองกินเข้าไป มันก็คือผักนั่นเอง หลายคนรีบคายออกมาแทบไม่ทัน ริสาได้แต่อมยิ้ม เพื่อนตัวน้อยของเธอทุกคนน่ารักและนิสัยดี การแกล้งกันเล็กๆ น้อยๆ ในสายตาริสาเป็นเรื่องที่น่าเอ็นดูเท่านั้น

“ไม่เอานะคะ ผักมีประโยชน์ใครทานผักเยอะๆ จะทำให้สุขภาพดี ผิวสวย เห็นไหมคะ เพื่อนริสาผิวสวยเพราะทานผัก” คุณครูพยายามโน้นน้าวใจให้เด็กทานผัก ซึ่งได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง

เวลาในการพักรับประทานอาหารคือ 40 นาที พอทุกคนเริ่มทานอิ่มและจัดเก็บจานกันเรียบร้อยแล้ว คุณครูก็เรียกให้ต่อแถวกลับขึ้นชั้นเรียน เสียงเด็กน้อยจอแจพอสมควร ป.1 จะทานข้าวพร้อม พี่ ป.2 และ ป.3 ในขณะ กำลังจะขึ้นชั้นเรียน ริสาก็มองเห็นเด็กชายหน้าตาคุ้นเคยคนหนึ่งกำลังนั่งคุยเล่นกับเพื่อนๆ

ท่าทาง บุคลิกสะกดใจริสาอย่างประหลาด หน้าตาก็ช่างคล้ายคลึงเทวาอยู่หลายส่วน

ความคิดถึงความโหยหาย ที่เก็บซ้อนในใจกำลังจะผุดขึ้นมา

"เทวาจะใช่คุณรึเปล่า”

สวรรค์จะเมตตาเราสองคนไหม ริสายืนเซเล็กน้อยมือสั่นหน่อยๆ ในขณะที่กำลังก้าวขาออกไปหาเทวา

“ริสา..เดินได้แล้ว”

เพื่อนตัวน้อยเอามือมาจับมือที่สั่นเทาของริสา เรียกสติทำให้ริสาไม่ได้วิ่งไปหาเทวา แล้วเพื่อนๆ ก็ลากริสาขึ้นชั้นเรียนไป เมื่อหันกลับมองไปอีกครั้งก็ไม่เจอ เด็กหนุ่มน้อยคนนั้นแล้ว

ช่วงบ่ายไม่มีกิจกรรรมการเรียน คุณครูเล่านิทานเรื่อง “กรุ๊งกริ๊งไม่กินผัก” ริสานั่งไปก็รู้สึกนับถือคุณครูมากทั้งท่าทางน้ำเสียงในการเล่า คุณครูพยายามให้เด็กๆ ทานผักให้ได้ ริสานั่งฟังคุณครูเล่านิทานอย่างมีความสุขและมีความหวัง จิตใจของเธอล่องลอยเบิกบานไปหาเทวา

พรกมลมานั่งรอริสาอยู่หน้าโรงเรียนก่อนเวลาเลิกเรียน เธอปิดร้านไวกว่าปกติในวันนี้ แจ้งชื่อคุณครูไปไม่นานก็เห็นร่างเล็กๆ เดินมาพร้อมคุณครู เมื่อมองเห็นคุณแม่ ริสาก็ยิ้มกว้างสดใสทันที

พรกมลตะลึงรอยยิ้มนั้นอยู่สักพัก เหมือนมาก รอยยิ้มเจิดจ้าแบบนั้น เธอจำได้ดี

ยิ่งโตริสายิ่งมีหน้าตาเหมือนคุณพ่อรวิช คุณพ่อของริสา

เสียงตะโกนเรียก “คุณแม่ขา” ของริสามาถึงก่อนตัว

“คุณแม่ วันนี้ริสาสนุกมาก” ริสาโผล่เข้ากอดคุณแม่ วันนี้เป็นวันแรกที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันทั้งวันริสาเองก็แอบคิดถึงคุณแม่อยู่บ้าง แรงกอดจึงแน่นขึ้นมานิดหน่อย สองสาวจูงมือกันเดินกลับบ้าน

หลังทานข้าวเสร็จริสาช่วยคุณแม่ล้างจานเก็บกวาดบ้านแล้ว เธอก็รีบเอารีบเปิดกระเป๋าแล้วเอาการบ้านออกมาทำ การบ้านวันนี้เป็นการคัดลายมือ ฝึกกล้ามเนื้อเล็ก การทบทวนเนื้อหาอื่นๆ ยังไม่ต้องใส่ใจแต่การฝึกหัดเขียนจำเป็นต้องทำ ต้องฝึก เพราะจะช่วยสร้างและเร่งการสร้างเซลล์สมองด้วย ริสารู้ข้อมูลพวกนี้ดีจึงตั้งใจคัดลายมือเป็นอย่างมาก

“คุณแม่ วันนี้คุณครูให้ริสาท่อง ก ไก่ ถึง ฮ นกฮูก ริสาทำได้ คุณครูให้รางวัลริสามาด้วยค่ะ”

ริสานำเองรางวัลเป็นดินสอให้พรกมลดู พรกมลยิ้มและชมริสาอยู่สักพัก ก่อนพากันเข้านอนริสารู้ว่าเรื่องราวพวกนี้จะทำให้คุณแม่มีความสุข แม้จะดูไร้สาระไปบ้างแต่เพื่อความสุขของแม่ริสาก็จะทำ

ไม่รู้ว่าคิดมากหรืออย่างไร คืนนี้ริสาฝันถึงเทวา เขายืนอยู่หน้าโรงเรียน เหมือนรอใครสักคน ริสาร้องเรียกอย่างไรเทวาก็ไม่หันมองมา เธอกระวนกระจายใจจนสะดุ้งตื่น โชคดีที่พรกมลไม่รู้สึกตัว ริสารีบข่มตานอนพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าไปโรงเรียนเจอเด็กคนนั้น จะได้ไม่ประหม่าทำให้เสียแผน เสียหน้าหมด