ผู้กองหนุ่มเห็นขวัญชนกทำหน้างอไม่พูดอะไรต่อก็หัวเราะออกมาด้วยความขำ ‘เออ...หน๋อ...แซวนิดเดียวก็งอนตุ๊บป่อง’
ขวัญชนกทำหน้าบึ้งไม่ยอมพูดกับผู้กองต่อจนรับประทานอาหารมื้อค่ำเสร็จซึ่งคนที่กินจะเป็นเธอกับน้องอาร์ตเสียมากกว่า นานๆ ครั้งที่ผู้กองจะหยิบกับแกล้มมากิน ค่าอาหารมื้อค่ำผู้กองพันขอเป็นคนจ่ายเองและเมื่อเดินมาถึงรถของขวัญชนก ผู้กองก็เอ่ยบอกให้ขวัญชนกกลับบ้านเลย ไม่ต้องไปส่งเขากับน้องอาร์ต
“คุณกลับบ้านเถอะครับ ไม่ต้องไปส่งผมกับน้องอาร์ตหรอก”
“อ้าว!...ทำไมล่ะคะ” ขวัญชนกชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถ
“ดึกแล้ว ผมไม่อยากให้คุณเสียเวลาย้อนไปส่ง คุณกลับบ้านเลยดีกว่า ผมกับน้องอาร์ตกลับแท็กซี่ได้”
ผู้กองพันยิ้มกว้างให้ครูสาว
“คุณเมาหรือเปล่าคะ” ขวัญชนกเลิกคิ้วถามเพื่อให้แน่ใจ
“ไม่เมาหรอกครับ” ผู้กองตอบเสียงกลั้วหัวเราะ
“แน่ใจนะคะว่าพาลูกกลับบ้านถูก ไม่เมาหลับคารถแท็กซี่”
“แน่ใจสิครับ เดี๋ยว
