บทที่ 9

1318 Words

“รีบๆ กลับไปเถอะ“ นพ.ศิวากรรีบไล่เพื่อนรัก เขาเป็นคนที่โกหกไม่เก่ง กลัวว่าถ้าครูสาวถามมากกว่านี้เขาคงได้บอกความจริงหมดแน่ “น้องอาร์ตกลับแล้วนะครับอาหมอ” น้องอาร์ตยกมือไหว้ลาอาหมอ ร.ต.อ.พันธวุธจับมือน้องอาร์ตไว้ข้างหนึ่งกำลังจะพาไปรับยา แต่น้องอาร์ตไม่ยอมเดินไปสักที น้องอาร์ตเอื้อมมือไปจับมือครูสาวไว้แล้วพากันเดินไปพร้อมกันทั้ง 3 คน ผู้กองหนุ่มหยิบกระเป๋าเงินออกมาเพื่อจะชำระค่ายา แต่ถูกขวัญชนกท้วงไว้ก่อน “ดิฉันจ่ายค่ายาเองค่ะ” ขวัญชนกจับมือผู้กองหนุ่มไว้อย่างลืมตัว “ผมจ่ายเองครับ” ผู้กองพันยิ้มกว้างให้ครูสาวรู้สึกอุ่นวาบตรงข้อมือที่ถูกมือบางจับไว้ “ดิฉันขอรับผิดชอบเรื่องค่ารักษาของน้องอาร์ตเองค่ะ” ขวัญชนกเอ่ยขอร้องเสียงหนักแน่น ผู้กองหนุ่มเห็นความตั้งใจของครูสาวเลยไม่อยากขัดศรัทธาแต่จะให้ยอมง่ายๆ ก็เสียเชิง “คุณจ่ายก็ได้ แต่ต้องพูดแทนตัวเองว่า หลิน เหมือนก่อนหน้านี้ ไม่งั้นผมไม่ยอมให้คุณจ่ายเงิน” ผู้กองยิ้มเจ้าเล่ห์เอ่ยต่อรอง ขวัญชนกขมวดคิ้วงงๆ ที่อยู่ๆ ผู้กองจอมยียวนเอ่ยขออะไรแปลกๆ “ก็ได้ค่ะ” ขวัญชนกรับคำแต่ก็อดที่จะบ่นพึมพำออกมาไม่ได้ “ขออะไรแปลกๆ อีตาผู้กองบ้า” “อ่ะฮึ่ม!” ผู้กองหนุ่มทำเสียงกระแอมในลำคอ แกล้งถามด้วยสีหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม “บ่นอะไร ผมได้ยินน่ะครับ”นข็ “หูดีจริงๆ เลยน่ะ” ขวัญชนกค้อนผู้กองหนุ่มแล้วหันไปจ่ายเงินค่ายา “เชิญรับยาช่องที่ 4 ค่ะ” เจ้าหน้าที่การเงินเอ่ยบอกขวัญชนก ขวัญชนกกับผู้กองเดินไปรับยาช่องที่ 4 ตามที่เจ้าหน้าที่การเงินบอก “รับยาของ ด.ช.พันธวิศ ศิริวัฒน์ ใช่มั้ยค่ะ” เภสัชกรเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจก่อนที่จะจ่ายยาให้คนไข้ “ค่ะ” ขวัญชนกยิ้มรับคำ มือบางกำข้อมือน้องอาร์ตไว้ “ไม่ทราบว่าคุณพ่อหรือคุณแม่เป็นคนให้ยาน้องคะ” เภสัชกรเอ่ยถามอีกครั้ง “เออ...” ขวัญชนกกำลังจะปฎิเสธว่าเธอไม่ใช่แม่ของเด็ก แต่ผู้กองหนุ่มรีบตอบสวนมาก่อน “คุณแม่เป็นคนให้ครับ” ผู้กองเจ้าเล่ห์รีบรับสมอ้างแทนครูสาวโดยเร็วจนขวัญชนกปฎิเสธไม่ทันได้แต่ยืนอ้าปากค้าง เภสัชกรยิ้มให้ขวัญชนกแล้วบอกวิธีกินยาแต่ละขวดให้ทราบ “ขวดนี้ยาแก้อักเสบ คุณแม่ให้กิน 1 ช้อนชาหลังอาหารวันละ 3 เวลา เช้า กลางวัน เย็น ส่วนขวดนี้ยาแก้ปวด แก้ไข ให้กินทุก 4-6 ช.ม. หรือเวลามีไข้ค่ะ” “ทำไมยาน้อยจังเลยคะ” ขวัญชนกรับยาแต่ละขวดมาถือไว้แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ไม่ทราบค่ะ คุณหมอเขียนใบสั่งยามาแค่นี้ค่ะ” เภสัชสาวยิ้มแล้วผละไปเตรียมยาสำหรับคนไข้รายต่อไป “ได้ยาแล้วกลับเถอะครับ” ผู้กองพันเห็นท่าจะไม่ดีกลัวครูสาวจะสงสัยไปมากกว่านี้จึงรีบชวนกลับบ้าน ขากลับขวัญชนกยังทำหน้าที่เป็นคนขับเหมือนเดิม ผู้กองจอมยียวนขึ้นรถได้ก็เปิดเพลงในรถ เอนตัวหลับตาพิงเบาะฟังเพลงสากลแล้วร้องตามอย่างสบายอารมณ์ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของรถไม่มีผิด ขวัญชนกกัดฟันกรอดๆ มองผู้กองเจ้าเล่ห์ด้วยความหมั่นไส้ หญิงสาวเห็นทางข้างหน้ามีหลุมขนาดย่อมๆ อยู่จึงแกล้งคนนอนร้องเพลงโดยการขับรถตกหลุม ผู้กองหนุ่มกำลังร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์ก็สะดุ้งตกใจเปิดตาเด้งตัวนั่งตัวตรง “โอ๊ย!...คุณครูหลิน ขับรถให้มันนุ่มๆ หน่อยไม่ได้หรือครับ ตับไตไส้พุงผมเคลื่อนที่หมดแล้ว” ขวัญชนกหัวเราะคิกแกล้งเอ่ยขอโทษเสียงหวาน “อุ้ย...ขอโทษค่ะ หลินไม่ทันได้มองว่าข้างหน้ามีหลุมอยู่” ผู้กองหนุ่มมองริมฝีปากบางเฉียบที่กำลังเอ่ยจรรจาแล้วอยากจูบลงโทษเหลือกำลัง “พ่อครับ น้องอาร์ตหิวข้าวครับ” น้องอาร์ตที่นั่งอยู่เบาะหลังเอ่ยบอกพ่อ ท้องร้องจ๊อกๆ ด้วยความหิว “เดี๋ยวเราแวะกินข้าวก่อนกลับบ้านนะลูก” ผู้กองพันหันไปยิ้มกว้างให้น้องอาร์ตแล้วหันมามองครูสาว “รู้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะแวะร้านข้างทาง” ขวัญชนกรีบพูดดักคอผู้กองหนุ่มเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย “เดี๋ยวครูหลินพาไปกินข้าวร้านประจำของครูหลินนะคะ ร้านนี้กับข้าวอร่อยมาก รับรองว่าน้องอาร์ตกินแล้วต้องติดใจแน่นอน“ ขวัญชนกยิ้มหวานเอ่ยบอกน้องอาร์ต ผู้กองพันได้ยินครูสาวแสนสวยพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแล้วรู้สึกอิจฉาลูกเป็นกำลัง อยากให้หญิงสาวพูดหวานๆ กับตัวเองบ้าง ขวัญชนกพาพ่อลูกมากินข้าวที่ร้านอาหารหรือจะเรียกว่าสวนอาหารก็ได้ เพราะภายในร้านร่มรื่นไปด้วยต้นไม้นานาพรรณ หญิงสาวชอบมาทานข้าวที่ร้านนี้เพราะนอกจากอาหารจะอร่อยและสะอาดแล้ว บรรยากาศก็ดีด้วย “น้องอาร์ตอยากทานอะไรก็สั่งได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจครูหลิน กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ” “ครูหลินสั่งให้น้องอาร์ตหน่อยครับ” น้องอาร์ตนั่งบนเก้าอี้ติดกับครูหลิน “ถ้างั้นเอากับข้าวที่ไม่ค่อยเผ็ดนะคะ” ขวัญชนกยิ้มให้น้องอาร์ตแล้วสั่งกับข้าวที่น้องอาร์ตสามารถทานได้มา 4-5 อย่าง เมื่ออาหารทยอยเสริฟจนครบทุกอย่างแล้ว น้องอาร์ตก็ลงมือรับประทานคนแรกด้วยความหิว ขวัญชนกคอยทำหน้าที่ตักอาหารที่น้องอาร์ตตักไม่ถึง เมื่อน้องอาร์ตทานเลอะหญิงสาวก็หยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดให้ พอน้องอาร์ตบอกว่าเผ็ดเธอก็จะหยิบน้ำมาให้น้องอาร์ตทาน น้องอาร์ตอยากจะเข้าห้องน้ำครูสาวก็เป็นคนพาไป ส่วนผู้กองจอมยียวนก็ได้แต่ยิ้มกริ่มจิบเบียร์เย็นเจี๊ยบมองครูสาวเทคแคร์น้องอาร์ตด้วยสายตาหวานเยิ้มมีความหมาย พอขวัญชนกพาน้องอาร์ตกลับมาจากห้องน้ำผู้กองก็ยังจ้องมองครูสาวไม่เลิก “น้องอาร์ตค่ะ หน้าครูหลินมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ คุณพ่อน้องอาร์ตถึงได้จ้องครู จ้องเอาๆ” ขวัญชนกนั่งลงบนเก้าอี้แล้วก้มหน้าไปถามน้องอาร์ตซึ่งนั่งอยู่ติดๆ กัน ตั้งแต่เดินไปเข้าห้องน้ำ และกลับมานั่งที่เดิมผู้กองก็ยังไม่ยอมละสายตาไปจากเธอ น้องอาร์ตยิ้มแป้นเอื้อมมือเล็กๆ ไปลูบใบหน้าครูสาวด้วยความสนิทสนม “ไม่มีอะไรติดอยู่หรอกครับ แต่หน้าครูหลินสวย...คุณพ่อชอบมองครับ” น้องอาร์ตตอบเหมือนรู้ใจพ่อ ขวัญชนกอายหน้าร้อนผ่าวแดงก่ำลงมาถึงลำคอระหง ผู้กองพันหัวเราะร่วนถูกใจคำตอบของลูกชาย “นั่งจิบแต่เบียร์ไม่ยอมกินข้าวเดี๋ยวก็ได้เมาไม่รู้เรื่องหรอก” ขวัญชนกแก้เขินโดยการหันไปต่อว่าคนนั่งยิ้มกริ่มจิบเบียร์อย่างสบายอารมณ์ “กินเบียร์แค่ขวดสองขวด ไม่เมาหรอกครับ” ผู้กองพันยิ้ม ดวงตาชักจะหวานเยิ้มหนักกว่าเดิม “ถ้าไม่ได้กินข้าวเลย กินแค่ขวดสองขวดก็ทำให้เมาได้นะคะ” ขวัญชนกประท้วงแสดงความเป็นห่วงออกมาโดยไม่รู้ตัว ผู้กองมาดเข้มหัวเราะฮึๆ ชอบใจแล้วเอ่ยแซว “พูดเหมือนภรรยาที่กำลังเป็นห่วงสามีเลยนะครับ” ขวัญชนกทำหน้าง้ำหุบปากเงียบไม่พูดต่อ ‘เรารึอุตสาห์เป็นห่วง กลัวว่าจะเมากลับบ้านไม่ได้ เชิญกินตามสบายเลย’ ขวัญชนกค่อนขอดอยู่ในใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more