กินจุ

1025 Words
"สุขสันต์วันเกิด​นะเฮียกราฟ​ อายุมั่นขวัญยืนนะเฮีย" ฉันอวยพรพร้อมกับยืนของขวัญให้กับเฮียกราฟ "อืม" เสียงทุ้มขานรับแล้วกระตุกยิ้มมุมบางๆ "เฮียเอ็มสุกยังอ่ะบีหิวแล้ว" ฉันผละตัวออกมายืนข้างๆเฮียเอ็มที่กำลังย่างบาบีคิวอยู่คนเดียว "เจ้าของงานยังไม่ได้เป่าเค้กเลยจะกินแล้ว" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พี่ชายสุดที่รักก็ยื่นไม้บาบีคิวที่สุกแล้วมาให้ฉัน "แต็งกิ้ว~" ฉันยิ้มแป้นแล้วรับมากินอย่างเบิกบานใจ "ไอ้เพมึงมาย่างแทนกูหน่อยดิ​" เฮียเอ็มกวักมือเรียกเฮียเพที่เดินยกกระติกน้ำแข็งผ่านมา ดวงตาคมกวาดมองยังเตาบาบีคิวก่อนที่สายตาของเขาจะมาหยุดลงที่ฉันซึ่งยังสวาปามไม่หยุด "เออ" คนตัวโตขานรับแล้ววางกระติกน้ำแข็งลงข้างๆ​ จากนั้นก็มายืนแทนที่เฮียเอ็มที่มีฉันยืนเสนอหน้าอยู่ก่อนแล้ว "เฮียเพอันไหนสุกแล้วอ่ะ" เมื่อไม้สุดท้ายในมือหมดลงแล้วฉันก็หันไปถามเสียงอ่อนคนที่ยืนปิ้งอยู่ข้างๆ "ตะกละ" "ว่าใครอ่ะ​ ถ้าว่าบี​..บีไม่รับ" ฉันเชิ่ดหน้าเถียงแล้วปรายตาไปมองเหล่าไม้บาบีคิวที่เรียงรายอยู่บนเตาก็น้ำลายสอ "อยากรับก็รับ​ ไม่รับก็ไม่ต้องรับไม่เห็นต้องร้อนตัว" "ใครร้อนตัว​ ไม่มี๊" "หึ" เฮียเพแค่นหัวเราะในลำคอแล้วยื่นบาบีคิวที่สุกแล้วมาให้ฉันอีกสองไม้ "ว้าว​ หอมน่ากิน" ฉันรับมาแล้วสูดดมกลิ่นอย่างพึงพอใจ "กินเยอะขนาดนี้อ้วนเป็นหมูเข้าสักวัน" "เรื่องอ้วนน่ะไม่กลัวหรอก​ กลัวอดมากกว่า" "ไอ้เอ็มเลี้ยงอดอยากนักหรือไง​ ถึงได้กลัวอด" เฮียเพเชี่ยนหันมาถามฉันทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันกับเขาแทบจะกัดกันตายไปข้าง "อย่าให้พูดเลย​ รายนั้นขี้งกชะมัด" ฉันยู่หน้าบอก​ อันที่จริงเฮียเอ็มไม่ได้ขี้งกอะไรหรอกเฮียแค่ให้ฉันกินน้อยๆกำลังดี​ ต่างจากฉันที่ยัดทุกอย่างเข้าปากได้ไม่อั้นราวกับกระเพาะอาหารมีหลุมดำอยู่อย่างนั้นแหละ "ใครจะเลี้ยงไหวกินยังกับลูกหมาหิวนม" "เดี๋ยวบีหาผู้ชายรวยๆจ่ายค่าอาหารให้ก็สิ้นเรื่อง" "ใคร?" "ไม่รู้ยังไม่ได้หา" "หมายถึง..." "....." "ใครจะเอา" เหมือนฟ้าฟาดลงกลางหน้าผากจังๆ​ ไม่ต้องถามถึงเศษหน้าของฉันเลยตอนนี้มันไหม้จนเอามาประกอบใหม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ "พูดงี้ดูถูกกันนะเฮีย​ สวยๆแบบนี้ก็เลือกนะ" "ไม่บอกไม่รู้เลยว่ะ" เฮียเพเอ่ยบอกอย่างติดตลก​ บนใบหน้าหล่อดูยียวนทันทีเมื่อฉันใช้ทาบแก้มบอกว่าตัวเองสวย "ไม่สวยหรือไง​ บอกสิว่าบีสวยไม่สวย" ฉันยื่นหน้าเข้าไปหาคนตัวสูง​ แม้จะต้องเขย่งปลายเท้าสู้ฉันก็จะทำ "สวยสิ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันในระยะประชิด​ จนใจของแันมันเต้มโครมครามเพราะประโยคถัดมาของเขา "....." "สวยกว่าหมาบ้านเฮียนิดเดียว​ อันที่จริงก็พอสูสีแต่เฮียเห็นแก่บีถึงได้ยอมบอกว่าสวยกว่าหรอกนะ" "เฮียเพนี่มันหลอกด่ากันนี่" "กินบาบีคิวอยู่ดีๆไปกินหญ้าซะแล้วเหรอ" มุมปากหยักยกยิ้มชอบใจที่เห็นฉันทำได้เพียงอ้าปากพะงาบๆ​ เพราะคิดคำด่าอีกฝ่ายไม่ออก แรงมาก​ แรงมากแม่.. "ปากเฮียเหี้ยขนาดนี้คงมีคนเอาทำพันธุ์อยู่หรอก" "รู้ได้ไงว่าไม่มี​" "ก็เฮียนิสัยแบบนี้ไง" ฉันชี้หน้าแล้วมองคนตัวสูงจากศีรษะลงมาปลายเท้า​ แล้วส่ายหน้าบ่งบอกว่าไม่โอเคอย่างแรง "อย่างกับตัวเองมีคนจีบ​?" เฮียเพเชี่ยนเลิกคิ้วถามทำหน้าตาเย้ยหยัดสุดๆ "มีนับไม่ถ้วน​ ต่อแถวรอบัตรคิวกันเป็นแถบๆ" "หมายถึงร้านบะหมี่เหรอวะ" "เฮียเพ!" "ฮ่าๆ​ ไม่แกล้งแล้วก็ได้" เฮียเพเชี่ยนหัวเราะรวนแล้ววางมือลงบนศีรษะฉันเบาจากนั้นก็เอ่ยบอกว่าจะไม่แกล้งกัน​ ทั้งๆที่เขากลับแกล้งฉันจนหนำใจไปแล้ว "โกรธแล้ว​" ฉันกอดอกบอกทำหน้างอใส่อีกคนที่พยายามจะกลั้นหัวเราะอยู่ "ทำตัวเป็นเด็กไปได้​ อ่ะเฮียให้เพิ่มอีกสองไม้" ไม่ว่าเปล่าเฮียเพเชี่ยนก็วางบาบีคิวลงบนจานตรงหน้าฉันอีกสองไม้ตามที่บอก "ง้อด้วยของกินคิดว่าได้ผลเหรอเฮีย" "เพิ่มอีกสาม" "ถือว่าบีเห็นแก่เฮียแล้วกันจะยอมยกโทษให้" ฉันฉีกยิ้มกว้างแล้วคว้าบาบีคิวมากัดเข้าปากเต็มคำ มันฟินจุงเบย~ ให้กินข้ามคืนก็ยังไหว​ ฉันกัดเข้าปากไม่สนคนที่กำลังยืนย่างอยู่ข้างๆตอนนี้อร่อยเหาะจนฉุดไม่อยู่แล้วทว่าปากฉันกลับหยุดชะงักค้างชิ้นเนื้อในปากเมื่อคนที่ยืนข้างๆหันมาพูดขึ้นด้วยท่าทีจริงจัง "ถ้าไอ้เอ็มเลี้ยงไม่ไหววันไหนก็บอกเฮีย" "....." "เดี๋ยวจะพาไปกินที่โรงทานวัดข้างบ้าน" "โคตรซึ้งอ่ะเฮีย​ รวยๆแบบเฮียรับเลี้ยงบีขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอก" "เฮียจะจนเพราะรับเลี้ยงบีมากกว่า​ ต่อไปเสาบ้านก็คงไม่เหลือ" "กินนิดกินหน่อยก็เลี้ยงดูไม่ได้​ ต่อไปเฮียหาเมียจากใต้ต้นไผ่เถอะ" ฉันเบะปากหมั่นไส้พ่อคุณออกจะรวยไม่เผื่อแผ่ใครแค่นี้ยังงกได้​ แต่ประโยคต่อมาของเฮียทำเอาไม้บาบีคิวในมือของฉันร่วงกลางอากาศ​อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "ถ้าเฮียมีเมียต่อให้กินไม่เหลือแม้แต่หลังคาบ้านเฮียก็เลี้ยงไหว​ บีอยากลองไหม?" **** คอมเมนต์ให้กำลังใจได้นะคะ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD