มันน่าจับ

1499 Words
พรึบ!​ เสื้อแจ๊คเก็ต​หนังสีดำถูกโยนมาคลุมหัวฉันเอาไว้จากฝีมือของเฮียเพเชี่ยนที่นั่งอยู่ข้างๆ "ให้ดีๆไม่เป็นเหรอเฮียเพ" ฉันตวัดตามองคนตัวสูงที่นั่งเอนลำตัวหนาไปกับพนักโซฟาแล้วใช้แขนอีกข้างพาดบนพนักโซฟาด้านหลังของฉัน "ปิดซะอุจาด​ตาชะมัด" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยบอกโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง เชอะ!​ สวยระเบิดระเบ้อขนาดนี้ทำมาไม่อยากมอง​ แต่หันไปมองคนสวยน้อยกว่าฉันเนี่ยนะรับไม่ได้.. "สวยก็บอกสิเฮียเพบีไม่ได้ว่าสักหน่อย" "มั่นใจขนาดนั้น​?" "แน่นอน" ฉันเชิ่ดหน้าตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ​ ถ้ามีคะแนนวัดระดับความสวยฉันมั่นใจว่าฉันไม่แพ้ใคร​ เต็ม100ฉันให้1,000เพราะฉันมันสวยเกิ๊น~ "นั่นใช้หัวคิดแล้วเหรอ" เฮียเพเชี่ยนหันกลับมาถามด้วยสีหน้าจริงจังว่าเขาไม่ได้แกล้งแต่อย่างใด "เฮียพูดงี้ต่อยกับบีเลยไหม" ฉันว่าแล้วยกกำปั้นขึ้นมาขู่​ แต่ดูเหมือนอีกคนไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด "เฮียไม่รังแกผู้หญิง" "....." "นอกจากเวลาอยู่บนเตียง" คนตัวโตตอบหน้านิ่งผิดกันกับฉันที่อ้าปากค้างกับคำตอบของเขาไปแล้ว รุนแรงมากแม่.. "ขี้อวดเรื่องแบบนี้ใครมันพูดในที่สาธารณะ​กัน" "ไม่ได้อวดแค่พูดเรื่องจริง​ ไม่เชื่อก็แล้วแต่" เฮียเพไหวไหล่ไม่แคร์กับท่าทีของฉันที่มองเขาด้วยสายตาหมั่นไส้ "....." "กลับกันเดี๋ยวเฮียไปส่ง" คนตัวโตหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วหันมาบอกฉันที่นั่งอยู่ "ไม่เอาบีกลับเอง" "อยากจะกลับคอนโด​ หรือให้เฮียพาไปส่งที่บ้าน" สิ้นเสียงเข้มดุของเฮียเพก้นของฉันก็ดีด​สปริงลุกเด้งขึ้นทันที "กลับคอนโดสิเฮีย" @ คอนโด ทันทีที่รถของเฮียเพเชี่ยนจอดสนิทฉันก็ไม่รีรอให้เจ้าของรถผลักไสไล่ส่ง​ ฉันก็ย้ายตัวเองออกมาแล้วรีบปิดประตูรถอย่างไวไม่ลืมที่จะไหว้สวยๆให้อีกหนึ่งทีแล้วหมุนตัวสาวเท้าเพื่อจะเข้าคอนโดด้วยความเร่งรีบแต่ทว่า.. "เดี๋ยว.." "....." "ลืมอะไรหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกทำให้ฉันหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองเขาอย่างช้าๆ​ ไม่ต่างจากหนังสยองขวัญที่นางเอกแสนสวยกำลังใจเต้นระทึกเมื่อมีผีกำลังส่งเสียงคร่ำครวญอยู่ด้านหลัง​ ทว่าตอนนี้เฮียเพเชี่ยนหน้ากลัวกว่าผีเสียอีก "ไม่นะ​ บีไม่ได้ลืม" ฉันส่ายหน้าปฎิเสธรัวๆ​ ไม่นะฉันไม่ได้ลืมอะไรเลยรองเท้าก็ครบ​บราปีกนกก็ยังอยู่ "แน่ใจ?" "แน่" "ให้คิดอีกรอบ" "ไม่ลืมจริงๆ" "งั้นนี่ก็คงไม่เอาแล้วใช่ไหม" มือหนาที่ยื่นกระเป๋าออกมาผ่านกระจกรถทำเอาฉันเบิกตาโพล่ง​ นั่นมันกระเป๋าลูกรักฉันนี่ฉันลืมกระเป๋าแสนรักแสนหวงของตัวเองไปได้ยังไง บรื้นนน~ ยังไม่ทันที่ฉันจะหายจากการตกตะลึงเฮียเพเชี่ยนก็ออกตัวรถไปหน้าตาเฉย​ "เฮียเพกระเป๋าของบี!" ฉันตะโกนไล่หลังรถที่ออกตัวทิ้งห่างออกไปจนกระทั่งวินาทีต่อมา​ กระเป๋าลูกรักของฉันก็ลอยละลิ้วไปตั้งแหมะอยู่บนถังขยะ​ ส่วนคนที่ใจไม้ใส้ระกำกลับขับออกไปไม่แม้แต่จะเลี้ยวกลับมาดู "ไอ้เฮียเพ! คอยดูเถอะบีจะสาปแช่งเฮียจนหนอนน้อยเหี่ยวไม่ลุกเลย" ฉันตะโกนต่อว่าตามหลังทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ยิน เมื่อด่าทอจนหนำใจก็รีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าลูกรักขึ้นมาดูด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาใส "อลิซาเบธ​ลูกแม่คนใจร้ายทิ้งหนูได้ลงคอ​ แม่ขอโทษที่ดูแลหนูได้ไม่ดี" ฉันพูดปลอบใจกระเป๋าใบโตด้วยความเสียใจเปี่ยมล้มจนแทบร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด ปัง!​ ประตูห้องของฉันถูกปิดอย่างแรงเมื่อนึกถึงหน้าของเฮียเพเชี่ยนมันก็แค้นใจซะเหลือเกิน​ คอยดูเถอะฉันจะต้องเอาคืนให้อลิซาเบธให้ได้ @ มหาลัยKMM ฉันรีบวิ่งมายังหน้าตึกคณะเมื่อเฮียเอ็มโทรมาบอกว่าเฮียน้ำพุจะมารับไปงานวันเกิดของเฮียกราฟ​ และอยากให้ฉันแวะซื้อของขวัญให้เฮียกราฟก่อนไปงานด้วย "เฮียพุรอนานไหม" ฉันฉีกยิ้มกว้างขึ้นทีเมื่อเข้ามานั่งในรถของเฮียน้ำพุแล้ว "ไม่หรอกเฮียเพิ่งมา​ รีบวิ่งมาขนาดนั้นเลย" เฮียน้ำพุหัวเราะเบาๆแล้วใช้มือหนามาช่วยจัดผมที่ยุ่งเข้าหากันจากที่ฉันวิ่งติดสปีด​มาเมื่อครู่ "ก็กลัวว่าเฮียจะรอนาน" กว่าจะมาถึงห้างได้ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง​ ฉันกับเฮียน้ำพุเดินดูร้านนั้นร้านนี้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอร้านร้องเท้าแบนด์​ของผู้ชาย "บีว่าซื้อรองเท้าให้เฮียกราฟดีกว่า​ บีขี้เกียจเดินแล้วอ่ะ" ฉันหันไปบอกคนตัวโตข้างกายส่วนเขาก็ก้มลงมาระบายยิ้มแล้วจูงมือฉันเข้าไปข้างใน "บีว่าแบบไหนดีล่ะ" เฮียน้ำพุหันมาถามฉันหลังจากที่เรายืนเลือกกันอยู่สักพัก "บีว่าสีดำเหมาะสุด" "อืม​ เอาตามที่บีบอกแล้วกัน" "เสียดายไม่มีของผู้หญิงแบบนี้บ้าง" ฉันพึมพำอย่างนึกเสียดายทั้งสีและแบบมันสวยเสียจนอยากเอาไว้ใช้เอง​ แต่ติดตรงที่ไม่มีไซส์ผู้หญิงนี่สิ "เดี๋ยวเฮียมานะ" เฮียพุเดินออกไปพร้อมกับรองเท้าที่ฉันเลือกว่าจะซื้อให้เฮียกราฟก็คงไปให้พนักงานใส่กล่องให้นั่นแหละ​ ฉันยกมือถือขึ้นมาไถไปเรื่อยๆฆ่าเวลารอเฮียน้ำพุ​ แต่ทว่าจู่ๆเท้าของฉันกลับถูกใครบางคนยกขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อยแล้วบรรจงสวมรองเท้าให้กับฉัน "พอดีไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอบอุ่น​ ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับด้วยรอยยิ้มเสมอเงยหน้าขึ้นมามองฉันหลังจากที่สวมรองเท้าให้เสร็จแล้ว "ก็...พอดีเฮียพุจะสวมให้บีทำไม" ฉันชักเท้ากลับเมื่ออีกคนยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า "อยากได้ไม่ใช่เหรอ" "....." "เฮียซื้อให้" เขาบอกเสียงนุ่มแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "ให้จริงเหรอ" ฉันเงยหน้าถามตาลุกวาวกับคำพูดของเขา​ ราคาไม่ใช่น้อยๆเลยนะเฮียพุจะยอมซื้อให้จริงๆเหรอ "เฮียไม่โกหกหรอกน่า" คนตัวโตบอกพร้อมกับยื่นมือมาขยี้หัวฉันเบาๆอย่างเอ็นดู "ขอบคุณนะคะเฮีย" ฉันยิ้มรับแล้วก้มมองรองเท้าคู่ใหม่ที่เฮียพุซื้อให้ด้วยหัวใจพองโต​ จะบอกยังไงดีว่าเฮียน้ำพุคือคนเดียวในบรรดาเพื่อนของเฮียเอ็มที่ใจดีกับฉันที่สุด​ และแน่นอนว่าฉันก็ชอบเฮียพุมากที่สุดเหมือนกัน กว่าจะมาถึงบ้านของเฮียกราฟฉันก็หลับไปหนึ่งตื่นรู้ตัวอีกทีก็เหมือนจะมีอะไรยุกยิกอยู่ใกล้ๆตัว "กรี๊ดดดด​ ผีหลอกอุ๊ป!" ฉันกรี๊ดลั่นเมื่อใบหน้าที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจก้มลงมาใกล้แค่คืบ​ เพียงแค่เปิดเปลือกตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นได้เต็มตาฉันก็ตะโกนออกไปด้วยความตกใจก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นมาปิดปากที่กำลังแผดเสียงลั่นของแันให้เงียบสนิท "หูจะแตกว่ะบี" น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิดของเจ้าตัวตวัดดวงตาคมมามองด้วยสายตาดุๆ "อื้อ​ อ่อยอือ~" "ฟังไม่รู้เรื่อง​ พูดภาษาคนดิ" "....." "อ่าส์​ แม่งโคตรเจ็บเป็นหมาเหรอวะบี" เฮียเพเชี่ยนที่สะบัดมือที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายของฉัน​ หลังจากที่ฉันจงใจกัดลงบนฝ่ามือของเขาเต็มแรง "หมากัดหมาไงเฮีย" "เฮ้ย!​ เดี๋ยวทุบแม่งเลยนะบี" คนตัวโตรีบใช้มืออีกข้างดันหน้าผากฉันอย่างแรงเพราะฉันกัดซ้ำลงบนมือเขาอีกครั้ง "....." "บีอาร์!" "โทษฐานที่เฮียโยนกระเป๋าบีทิ้ง" ฉันผละออกเมื่อเฮียเพเชี่ยนเรียกชื่อฉันเต็มยศซะดังลั่น "มันน่าจับโยนทั้งคนทั้งของไหมล่ะบี" "เฮียฉีดยายังเนี่ย​ บีจะติดเชื้อบ้าหรือเปล่า" "....." "เฮียเอ็มบอกว่าอย่าเอาเชื้อโรคเข้าปากมันไม่ดี" "มันน่า..." "น่ารักเหรอ​ เฮียอย่าชมเยอะเดี๋ยวเหลิง" "น่าจับไปกระทืบโยนทิ้งลงบ่อสิไม่ว่า" **** คอมเมนต์+กดใจ​เพื่อเป็นกำลังใจให้ำรท์ด้วยนะคะ ​​​​​​
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD