มันน่าจับ
1499 Words
พรึบ! เสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีดำถูกโยนมาคลุมหัวฉันเอาไว้จากฝีมือของเฮียเพเชี่ยนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ให้ดีๆไม่เป็นเหรอเฮียเพ" ฉันตวัดตามองคนตัวสูงที่นั่งเอนลำตัวหนาไปกับพนักโซฟาแล้วใช้แขนอีกข้างพาดบนพนักโซฟาด้านหลังของฉัน
"ปิดซะอุจาดตาชะมัด" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยบอกโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง
เชอะ! สวยระเบิดระเบ้อขนาดนี้ทำมาไม่อยากมอง แต่หันไปมองคนสวยน้อยกว่าฉันเนี่ยนะรับไม่ได้..
"สวยก็บอกสิเฮียเพบีไม่ได้ว่าสักหน่อย"
"มั่นใจขนาดนั้น?"
"แน่นอน" ฉันเชิ่ดหน้าตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ ถ้ามีคะแนนวัดระดับความสวยฉันมั่นใจว่าฉันไม่แพ้ใคร เต็ม100ฉันให้1,000เพราะฉันมันสวยเกิ๊น~
"นั่นใช้หัวคิดแล้วเหรอ" เฮียเพเชี่ยนหันกลับมาถามด้วยสีหน้าจริงจังว่าเขาไม่ได้แกล้งแต่อย่างใด
"เฮียพูดงี้ต่อยกับบีเลยไหม" ฉันว่าแล้วยกกำปั้นขึ้นมาขู่ แต่ดูเหมือนอีกคนไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด
"เฮียไม่รังแกผู้หญิง"
"....."
"นอกจากเวลาอยู่บนเตียง" คนตัวโตตอบหน้านิ่งผิดกันกับฉันที่อ้าปากค้างกับคำตอบของเขาไปแล้ว
รุนแรงมากแม่..
"ขี้อวดเรื่องแบบนี้ใครมันพูดในที่สาธารณะกัน"
"ไม่ได้อวดแค่พูดเรื่องจริง ไม่เชื่อก็แล้วแต่" เฮียเพไหวไหล่ไม่แคร์กับท่าทีของฉันที่มองเขาด้วยสายตาหมั่นไส้
"....."
"กลับกันเดี๋ยวเฮียไปส่ง" คนตัวโตหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วหันมาบอกฉันที่นั่งอยู่
"ไม่เอาบีกลับเอง"
"อยากจะกลับคอนโด หรือให้เฮียพาไปส่งที่บ้าน" สิ้นเสียงเข้มดุของเฮียเพก้นของฉันก็ดีดสปริงลุกเด้งขึ้นทันที
"กลับคอนโดสิเฮีย"
@ คอนโด
ทันทีที่รถของเฮียเพเชี่ยนจอดสนิทฉันก็ไม่รีรอให้เจ้าของรถผลักไสไล่ส่ง ฉันก็ย้ายตัวเองออกมาแล้วรีบปิดประตูรถอย่างไวไม่ลืมที่จะไหว้สวยๆให้อีกหนึ่งทีแล้วหมุนตัวสาวเท้าเพื่อจะเข้าคอนโดด้วยความเร่งรีบแต่ทว่า..
"เดี๋ยว.."
"....."
"ลืมอะไรหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกทำให้ฉันหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองเขาอย่างช้าๆ ไม่ต่างจากหนังสยองขวัญที่นางเอกแสนสวยกำลังใจเต้นระทึกเมื่อมีผีกำลังส่งเสียงคร่ำครวญอยู่ด้านหลัง ทว่าตอนนี้เฮียเพเชี่ยนหน้ากลัวกว่าผีเสียอีก
"ไม่นะ บีไม่ได้ลืม" ฉันส่ายหน้าปฎิเสธรัวๆ ไม่นะฉันไม่ได้ลืมอะไรเลยรองเท้าก็ครบบราปีกนกก็ยังอยู่
"แน่ใจ?"
"แน่"
"ให้คิดอีกรอบ"
"ไม่ลืมจริงๆ"
"งั้นนี่ก็คงไม่เอาแล้วใช่ไหม" มือหนาที่ยื่นกระเป๋าออกมาผ่านกระจกรถทำเอาฉันเบิกตาโพล่ง นั่นมันกระเป๋าลูกรักฉันนี่ฉันลืมกระเป๋าแสนรักแสนหวงของตัวเองไปได้ยังไง
บรื้นนน~ ยังไม่ทันที่ฉันจะหายจากการตกตะลึงเฮียเพเชี่ยนก็ออกตัวรถไปหน้าตาเฉย
"เฮียเพกระเป๋าของบี!" ฉันตะโกนไล่หลังรถที่ออกตัวทิ้งห่างออกไปจนกระทั่งวินาทีต่อมา กระเป๋าลูกรักของฉันก็ลอยละลิ้วไปตั้งแหมะอยู่บนถังขยะ ส่วนคนที่ใจไม้ใส้ระกำกลับขับออกไปไม่แม้แต่จะเลี้ยวกลับมาดู
"ไอ้เฮียเพ! คอยดูเถอะบีจะสาปแช่งเฮียจนหนอนน้อยเหี่ยวไม่ลุกเลย" ฉันตะโกนต่อว่าตามหลังทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ยิน
เมื่อด่าทอจนหนำใจก็รีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าลูกรักขึ้นมาดูด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาใส
"อลิซาเบธลูกแม่คนใจร้ายทิ้งหนูได้ลงคอ แม่ขอโทษที่ดูแลหนูได้ไม่ดี" ฉันพูดปลอบใจกระเป๋าใบโตด้วยความเสียใจเปี่ยมล้มจนแทบร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด
ปัง! ประตูห้องของฉันถูกปิดอย่างแรงเมื่อนึกถึงหน้าของเฮียเพเชี่ยนมันก็แค้นใจซะเหลือเกิน คอยดูเถอะฉันจะต้องเอาคืนให้อลิซาเบธให้ได้
@ มหาลัยKMM
ฉันรีบวิ่งมายังหน้าตึกคณะเมื่อเฮียเอ็มโทรมาบอกว่าเฮียน้ำพุจะมารับไปงานวันเกิดของเฮียกราฟ และอยากให้ฉันแวะซื้อของขวัญให้เฮียกราฟก่อนไปงานด้วย
"เฮียพุรอนานไหม" ฉันฉีกยิ้มกว้างขึ้นทีเมื่อเข้ามานั่งในรถของเฮียน้ำพุแล้ว
"ไม่หรอกเฮียเพิ่งมา รีบวิ่งมาขนาดนั้นเลย" เฮียน้ำพุหัวเราะเบาๆแล้วใช้มือหนามาช่วยจัดผมที่ยุ่งเข้าหากันจากที่ฉันวิ่งติดสปีดมาเมื่อครู่
"ก็กลัวว่าเฮียจะรอนาน"
กว่าจะมาถึงห้างได้ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันกับเฮียน้ำพุเดินดูร้านนั้นร้านนี้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอร้านร้องเท้าแบนด์ของผู้ชาย
"บีว่าซื้อรองเท้าให้เฮียกราฟดีกว่า บีขี้เกียจเดินแล้วอ่ะ" ฉันหันไปบอกคนตัวโตข้างกายส่วนเขาก็ก้มลงมาระบายยิ้มแล้วจูงมือฉันเข้าไปข้างใน
"บีว่าแบบไหนดีล่ะ" เฮียน้ำพุหันมาถามฉันหลังจากที่เรายืนเลือกกันอยู่สักพัก
"บีว่าสีดำเหมาะสุด"
"อืม เอาตามที่บีบอกแล้วกัน"
"เสียดายไม่มีของผู้หญิงแบบนี้บ้าง" ฉันพึมพำอย่างนึกเสียดายทั้งสีและแบบมันสวยเสียจนอยากเอาไว้ใช้เอง แต่ติดตรงที่ไม่มีไซส์ผู้หญิงนี่สิ
"เดี๋ยวเฮียมานะ" เฮียพุเดินออกไปพร้อมกับรองเท้าที่ฉันเลือกว่าจะซื้อให้เฮียกราฟก็คงไปให้พนักงานใส่กล่องให้นั่นแหละ
ฉันยกมือถือขึ้นมาไถไปเรื่อยๆฆ่าเวลารอเฮียน้ำพุ แต่ทว่าจู่ๆเท้าของฉันกลับถูกใครบางคนยกขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อยแล้วบรรจงสวมรองเท้าให้กับฉัน
"พอดีไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอบอุ่น ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับด้วยรอยยิ้มเสมอเงยหน้าขึ้นมามองฉันหลังจากที่สวมรองเท้าให้เสร็จแล้ว
"ก็...พอดีเฮียพุจะสวมให้บีทำไม" ฉันชักเท้ากลับเมื่ออีกคนยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
"อยากได้ไม่ใช่เหรอ"
"....."
"เฮียซื้อให้" เขาบอกเสียงนุ่มแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"ให้จริงเหรอ" ฉันเงยหน้าถามตาลุกวาวกับคำพูดของเขา ราคาไม่ใช่น้อยๆเลยนะเฮียพุจะยอมซื้อให้จริงๆเหรอ
"เฮียไม่โกหกหรอกน่า" คนตัวโตบอกพร้อมกับยื่นมือมาขยี้หัวฉันเบาๆอย่างเอ็นดู
"ขอบคุณนะคะเฮีย" ฉันยิ้มรับแล้วก้มมองรองเท้าคู่ใหม่ที่เฮียพุซื้อให้ด้วยหัวใจพองโต
จะบอกยังไงดีว่าเฮียน้ำพุคือคนเดียวในบรรดาเพื่อนของเฮียเอ็มที่ใจดีกับฉันที่สุด และแน่นอนว่าฉันก็ชอบเฮียพุมากที่สุดเหมือนกัน
กว่าจะมาถึงบ้านของเฮียกราฟฉันก็หลับไปหนึ่งตื่นรู้ตัวอีกทีก็เหมือนจะมีอะไรยุกยิกอยู่ใกล้ๆตัว
"กรี๊ดดดด ผีหลอกอุ๊ป!" ฉันกรี๊ดลั่นเมื่อใบหน้าที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจก้มลงมาใกล้แค่คืบ เพียงแค่เปิดเปลือกตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นได้เต็มตาฉันก็ตะโกนออกไปด้วยความตกใจก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นมาปิดปากที่กำลังแผดเสียงลั่นของแันให้เงียบสนิท
"หูจะแตกว่ะบี" น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิดของเจ้าตัวตวัดดวงตาคมมามองด้วยสายตาดุๆ
"อื้อ อ่อยอือ~"
"ฟังไม่รู้เรื่อง พูดภาษาคนดิ"
"....."
"อ่าส์ แม่งโคตรเจ็บเป็นหมาเหรอวะบี" เฮียเพเชี่ยนที่สะบัดมือที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายของฉัน หลังจากที่ฉันจงใจกัดลงบนฝ่ามือของเขาเต็มแรง
"หมากัดหมาไงเฮีย"
"เฮ้ย! เดี๋ยวทุบแม่งเลยนะบี" คนตัวโตรีบใช้มืออีกข้างดันหน้าผากฉันอย่างแรงเพราะฉันกัดซ้ำลงบนมือเขาอีกครั้ง
"....."
"บีอาร์!"
"โทษฐานที่เฮียโยนกระเป๋าบีทิ้ง" ฉันผละออกเมื่อเฮียเพเชี่ยนเรียกชื่อฉันเต็มยศซะดังลั่น
"มันน่าจับโยนทั้งคนทั้งของไหมล่ะบี"
"เฮียฉีดยายังเนี่ย บีจะติดเชื้อบ้าหรือเปล่า"
"....."
"เฮียเอ็มบอกว่าอย่าเอาเชื้อโรคเข้าปากมันไม่ดี"
"มันน่า..."
"น่ารักเหรอ เฮียอย่าชมเยอะเดี๋ยวเหลิง"
"น่าจับไปกระทืบโยนทิ้งลงบ่อสิไม่ว่า"
**** คอมเมนต์+กดใจเพื่อเป็นกำลังใจให้ำรท์ด้วยนะคะ
- Writer
