ตอนที่ 5 ความขัดแย้ง
1900 Words
“อ๊ะ อ๊า...อื้อออ....”
เสียงร้องครางเจ็บปวดดังขึ้นเมื่อลลินที่พึ่งรู้สึกตัวพยายามดิ้นรนออกจากบางสิ่งที่หนักอึ้งทับเธอเอาไว้ แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดบวกกับความปวดระบมไปทั่วร่างกายทำให้เธอต้องยอมแพ้แล้วกลับไปนอนนิ่งอีกครั้ง ตากลมค่อยๆเปิดออกแล้วกระพริบเรียกสติตัวเอง ก่อนที่ความทรงจำของเมื่อคืนจะหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมอง
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หญิงสาวรีบมองไปรอบๆห้องทันทีเมื่อตอนนี้เธอแทบอยากหายตัวได้เสียให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อพบว่าเธอกำลังถูกจัสตินนอนกอดเอาไว้เลยไม่สามารถขยับร่างกายได้ ลลินพยายามยกแขนที่หนักอึ้งของเขาออกจนสุดท้ายเธอก็ออกมาจากอ้อมกอดของเขาได้
หญิงสาวถึงกับทรุดลงบนพื้นทันทีที่ก้าวลงจากเตียง เพราะไม่นึกว่ามันจะเจ็บปวดทรมานมากมายกับการร่วมรักครั้งแรกของเธอก่อนจะพยายามสะกดความเจ็บแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องพักของตัวเองโดยแทบไม่หันไปมองร่างเปลือยเปล่าของจัสตินเลยสักนิด
“อ่าวคุณลินคะ มาพอดีเลย เรื่องที่รองประธานให้เราไปจัดการเรียบร้อยหมดแล้วนะคะ แล้วทางเราประกาศขอให้หยุดก่อสร้างเพิ่มอีกสองวัน เพราะต้องรอทางสำนักงานใหญ่สรุปมาก่อนว่าจะเอายังไง ตอนนี้คนงานสลายการชุมนุมกันไปแล้วด้วย...แล้วนี่ท่านรองกลับแล้วเหรอคะ...”
พอเดินเข้ามาในสำนักงานในช่วงสายพนักงานรีบเดินเข้ามาแจ้งข่าวทันที ก่อนจะถามไปถึงจัสตินที่เป็นคนออกคำสั่งโดยตรง ทำเอาลลินถึงกับตอบไม่ถูกเมื่อโดนถามถึงชายหนุ่ม ที่ตอนนี้น่าจะนอนอยู่ที่ห้องพัก เธอทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะถามหารายงานที่บอกว่าแบบของเธอผิด ก่อนที่ผู้จัดการโครงการจะเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือ
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่รายงานแบบนั้นออกไป คือว่าทางผู้รับเหมารายงานมาอย่างนั้นผมเลยคิดว่ามันอาจจะใช่เลยรายงานออกไปแต่พอเราไปตรวจสอบรายละเอียดแล้ว พบว่าผู้รับเหมาแอบลดทอนวัสดุบางอย่างลงเพื่อให้ต้นทุนมันลูกลงด้วย ทำให้โครงสร้างไม่แข็งแรงและมีการเอนเอียงบางส่วน ผมต้องขอโทษคุณลินจริงๆครับกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น”
พอผู้จัดการโครงการรายงานเสร็จ ลลินแทบอยากไล่เขาออกเสียเดี๋ยวนั้น เพราะถ้าพวกเขารู้ว่าเธอถ่อมาที่นี่แล้วต้องเจอกับอะไรบ้างพวกเขาคงไม่คิดอยากให้อภัยตัวเองเหมือนกันกับที่เธอไม่อยากให้อภัยพวกเขา หญิงสาวสกัดกั้นความโกรธทั้งหมดเอาไว้ก่อนจะเอ่ยลาทันทีโดยไม่วายหันมาพูดกับผู้จัดการโครงการของที่นี่อีกครั้ง
“ถ้าเกิดยังไม่ตรวจสอบคุณก็ยังไม่มีสิทธิส่งรายงานมั่วๆนั่นไปที่โน่น ควรตรวจให้ดีก่อน ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก พากันหางานใหม่เตรียมพร้อมเอาไว้เลย”
พูดจบก็เดินออกไปทันที โดยทิ้งให้พวกพนักงานมองตามอย่างสำนึกผิด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ระดับผู้บริหารพากันมาแก้ปัญหาด้วยตัวเอง
“อ๊า อื้อ โอ๊ย! อื้อ”
จัสตินที่พึ่งรู้สึกตัวตื่นในตอนเย็นนั้นกำลังต่อสู้กับอาการปวดหนึบที่หัวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งอย่างทนไม่ไหว ตาคมปรือมองไปรอบๆอย่างพยายามตั้งสติก่อนจะพบว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยเกือบจะบ่ายสามโมงเย็นแล้ว ชายหนุ่มพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบากพร้อมกับเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที เขาจัดการตัวเองแค่ไม่นานก่อนจะเดินออกมาด้วยร่างกายที่ดีขึ้นกว่าเดิม
“ลลิน...ใช่!! ลลินล่ะ”
เมื่อมองไปที่เตียงกว้างที่บ่งบอกศึกรักเมื่อคืนเขากลับจดจำมันได้ในทันที ขายาวรีบก้าวออกจากห้องพักตรงไปที่ห้องของหญิงสาว ก่อนจะพบว่ามันว่างเปล่า แม้กระทั่งข้าวของเครื่องใช้ ชายหนุ่มรีบเดินกลับมาแต่งตัวทันทีก่อนจะออกไปที่สำนักงาน
“สวัสดีครับท่านรอง...ทำไม...เอ่อ มีอะไรรึเปล่าครับ”
ผู้จัดการโครงการเดินออกมาต้อนรับรองประธานหนุ่มอย่างรู้สึกแปลกใจ เพราะนี่มันก็จะใกล้เวลาเลิกงานแล้วอยู่ดีๆจัสตินก็เดินหน้าตาเคร่งเครียดเข้ามา
“คุณลลินอยู่ไหน ผมอยากพบเธอ”
“อะ...อ่าว คือว่าคุณลลินเธอกลับออกไปตั้งแต่ช่วงสายแล้วนะคระ...อ่าว ท่านรอง ท่านรองครับ!!...อะไรของเขาวะ”
พอได้ยินว่าเธอกลับออกไปแล้ว จัสตินแทบไม่รอฟังอะไรทั้งสิ้นหันหลังวิ่งออกจากสำนักงานทันที โดยมีผู้จัดการโครงการร้องเรียกตามหลังเพราะอยากรายงานสถานการณ์ของที่นี่ให้ฟังแต่ก็คงไม่ทันแล้วเมื่อตอนนี้จัสตินขับรถออกไปด้วยความเร็วปานจะเหาะได้
จัสตินขับรถด้วยความเร็วสูงกลับมาที่กรุงเทพฯก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าบริษัทอย่างพยายามไม่ กร่นด่าตัวเอง เพราะด้วยความรีบร้อนและร้อนใจทำให้เขาขับมาที่บริษัททั้งที่มันเป็นวันหยุด ชายหนุ่มถึงกับออกรถกลับบ้านทันที เพราะยังไงวันนี้เขาคงไม่ได้คุยกับเธอแล้วเพราะโทรไปเธอก็ดันปิดเครื่องซะงั้น
ส่วนทางด้านลลินเธอขับรถกลับมาที่คอนโดด้วยความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่มอย่างหมดเรี่ยวแรง น้ำตาที่พยายามสกัดกั้นเอาไว้พลางรินไหลออกมาไม่หยุด เธอเสียใจและเสียดายกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกหาบิดาที่อยู่ต่างประเทศอย่างต้องการกำลังใจ
“คุณพ่อคะ เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีรึเปล่า”
“สบายดีลูก แล้วลินล่ะเป็นยังไงบ้าง หายเงียบไปเลยนะช่วงนี้ งานเยอะเหรอลูก”
เสียงคุณไตรภพดังขึ้นมาตามสาย ทำเอาน้ำตาที่พึ่งหยุดไหลไปได้ไม่นานค่อยๆตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง ลลินรีบกลืนมันลงไปที่เดิมทันทีก่อนจะเอ่ยออกไป
“ค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆ แล้วคุณพ่อละคะ ตอนไหนจะมานี่บ้าง ลินคิดถึงคุณพ่อจะแย่อยู่แล้ว”
“ฮ่าฮ่าฮ่า คงอีกนานเลยละ ตอนนี้เมียของเจ้าดนย์กำลังจะคลอดแล้ว พ่อจะอยู่คอยดูหน้าหลานก่อน แล้วลูกล่ะ จะบินมาดูหน้าหลานไหม”
เสียงสดใสของคุณไตรภพบอกขึ้นอย่างระงับความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อ ลภัชดนย์ หรือ ดลย์ น้องชายคนเดียวของเธอกำลังจะมีข่าวดีหลังจากแต่งงานไปเมื่อปีที่แล้ว
“คงต้องดูก่อนค่ะคุณพ่อ ถ้างานที่นี่ไม่ยุ่งมากลินจะบินไปนะคะ ลินคิดถึงคุณพ่อนะคะ งั้นแค่นี้นะคะเดี๋ยวลินโทรไปหาใหม่”
เอ่ยลาบิดาเสร็จลลินก็วางสายไปทันที เมื่อร่างกายของเธอต้องการพักผ่อนจนแทบลืมตาไม่ขึ้นเสียแล้ว เพียงไม่นานเธอก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
เช้าวันจันทร์
ลลินไปทำงานตามปกติ เธอพยายามจะไม่คิดและลืมสิ่งที่เกิดในวันนั้นให้หมด เพราะคิดว่า จัสตินก็คงไม่เอามันมาใส่ใจเหมือนกัน บางทีเขาอาจจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะเขาไข้ขึ้นหนัก โดยไม่รู้เลยว่าจัสตินนั้นได้มารอเธออยู่ที่บริษัทตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาเริ่มงานด้วยซ้ำทั้งๆที่ปกติกว่าเขาจะเข้าบริษัทก็ปาไปเกือบสิบโมงเช้า
“อุ๊ย!! คะ...คุณ!!”
ขณะที่กำลังเปิดประตูห้องทำงานและจะเดินเข้าไป พลันลลินก็เงยหน้าขึ้นมองไปเจอร่างใหญ่ยืนพิงอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ ขาเรียวหยุดชะงักการเดินทันที
“ทะ...ทำไมมาอยู่นี่...หรือว่ามีงานด่วนหรือต้องการอะไร...หรือว่า....”
“พอได้แล้ว ผมไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่อยากจะถามว่า วันนั้นคุณหายไปไหน ทำไมกลับมาไม่บอกผมสักคำ”
จัสตินถามออกมาในสิ่งที่เขาคิดมาตลอดทั้งวันหยุด ทำเอาลลินแทบอยากจะเดินหันหลังออกจากห้องทำงานของตัวเองไปเสียทันทีแต่ก็ได้แต่ยืนอยู่ที่เดิมแล้วผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
“แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณ ในเมื่อต่างคนก็ต่างไป งานเสร็จฉันก็แค่กลับ มันผิดตรงไหนกัน”
พอได้ยินคำตอบจัสตินถึงกับนิ่งเงียบไปทันที เขาไม่คิดว่าเธอจะพยายามหาทางเลี่ยงที่จะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นได้ดีขนาดนี้ ก็ได้ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงกลับไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบหรือเศร้าเสียใจกับสิ่งที่เสียไปให้เขา เขาเป็นผู้ชายไม่ได้ไม่เสียอยู่แล้วคงไม่ต้องไปเซ้าซี้หาเรื่องราว เมื่อคิดได้แบบนั้นชายหนุ่มก็ยืดตัวขึ้นตรงพร้อมกับเอ่ยขึ้น
“โอเค ผมจะถามแค่นั้นแหละ ทำงานของคุณไปเถอะ”
พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องทำงานของเธอไปทันที โดยไม่รู้เลยว่าพอเขาเดินออกไปแล้วนั้นมันกลับทิ้งเอาความเจ็บปวดและอัดอั้นทั้งหลายเอาไว้ให้เธอ ลลินค่อยๆเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้อย่างรู้สึกหมดเรี่ยวแรง สิ่งที่พยายามทำใจมาตลอดวันหยุดกลับมลายหายไปในทันที จากความเสียใจที่มีมากมายอยู่แล้วกลับมากขึ้นไปอีกเมื่อเจอกับจัสติน
ส่วนทางด้านจัสตินนั้น พอเข้ามาในห้องทำงาน ความโกรธก็ถูกระบายออกมา มือใหญ่กวาดเอาของบนโต๊ะทำงานลงอย่างไม่ใยดีเมื่อยิ่งคิดทำไมเขากลับยิ่งโกรธลลินที่ทำท่าทางไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ง่ายดายขนาดนั้น หรือว่าสำหรับเธอแล้วมันคือเรื่องเล็กน้อย แต่เขาเป็นคนแรกของเธอ มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้สิ ยิ่งคิดชายหนุ่มยิ่งไม่เข้าใจ จนกระทั่งประตูห้องทำงานเปิดออกอีกครั้งตามมาด้วยร่างเล็กของกันยา เลขาของเขาที่ยืนตะลึงงันอยู่ที่หน้าประตูกับภาพตรงหน้าก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามา
“กะ...กันยาไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะคะ กันยา...ก่อนกลับทุกอย่างมันก็ดูเรียบร้อยดี แล้ว...โจร...โจรมันคงเข้ามาตอนวันหยุดแน่เลยค่ะบอส เดี๋ยวกันยาไปเรียก รปภ.ก่อนนะคะ...”
“เดี๋ยว! ไม่ต้อง รบกวนคุณทำความสะอาดมันด้วย แล้ววันนี้ผมไม่อยู่นะ มีเรื่องด่วนโทรเข้าเบอร์ผมเลย”
พูดจบจัสตินก็เดินออกจากห้องทำงานไปทันทีทิ้งให้คุณกันยาทั้งสับสนทั้งงุนงงไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ก่อนเริ่มจัดการเก็บกวาดพร้อมทั้งพยายามหาว่าอะไรหายไปแต่ทุกอย่างยังอยู่ครบรวมทั้งของมีค่าไม่หายไปสักชิ้น ก่อนจะเริ่มรู้ว่าน่าจะเป็นฝีมือของเจ้านายเธอ
- Writer
