ตอนที่ 7.
987 Words
“ถ้าโดนจับได้ จะถูกป้าแอนนาลงโทษนะ”
ปัทมายกนางแอนนามาขู่เพื่อน ชื่อของหัวหน้าแม่บ้านทำให้มารีถอนหายใจแรง ยอมหันกลับมา
“กลับก็ได้ คราวหลังจะไม่ชวนมาแล้ว ฉันชวนริต้าดีกว่า”
มารียอมทำตามทั้งที่ยังเสียดาย อยากดูฉากเลิฟซีนเข้มข้นต่อ ก่อนจะขยับลุกขึ้นก็หันไปมองศาลาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เห็นร่างของคนสองคนในศาลา
“อ้าว หายไปไหนแล้ว...”
มารีบ่นอุบ หันมาจะบ่นเพื่อนที่ทำให้พลาดช็อตเด็ด แต่ไม่ทันจะพูดอะไรก็อ้าปากค้างเมื่อเห็น ร่างสูงใหญ่ของนายจ้างหนุ่มยืนกอดอกทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ด้านหลังเพื่อนสาว
“ขะ คุณเฟอร์นันโด...”
เสียงอุทานกับใบหน้าซีดเผือดของเพื่อน ทำให้ปัทมารีบหันไปดูบ้าง ก่อนจะนิ่งงันตัวชาวาบด้วยความตกใจ
“ขะ ขอโทษค่ะ เราสองคนบังเอิญผ่านมาทางนี้ ไม่ตั้งใจ เอ่อ… ไม่ตั้งใจ...”
ปัทมาพนมมือไหว้ขอโทษด้วยความลืมตัว ตกใจจนหัวใจร่วงไปกองกับพื้น เธอหันไปสบตากับมารีที่ตอนนี้หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มค้างคืนด้วยความหวาดหวั่น งานนี้โดนจับได้เต็มๆ ไม่แคล้วถูกไล่ออกจากงานแน่
“นี่ดึกมากแล้ว ทำไมออกมาเดินเพ่นพล่าน”
เฟอร์นันโดหรี่ตามองสองสาวด้วยสายตาคมดุ เมื่อครู่หากเขาไม่สังเกตเห็นพุ่มไม้สั่นไหว และได้ยินเสียงอุทาน เขารู้สึกหงุดหงิดที่มีคนมาแอบดูตอนกำลังเพลิดเพลินกับสาวงาม หากไม่ทันสังเกตเขาอาจจะจัดการนางแบบสาวอย่างเร่าร้อนในศาลาไปแล้ว สองสาวคงแอบดูเขากับแพททริเซียเพลิน เฟอร์นันโดจำมารีได้เขารู้จักสาวใช้คนนี้เพราะเธอทำงานที่นี่มานาน อีกคนนี่สิที่ทำให้เขาหายหงุดหงิดเป็นปลิดทิ้ง จากที่ตั้งใจมาจัดการกับพวกถ้ำมองให้หนัก ตอนนี้แม่สาวน้อยชาวเอเชียกลับทำให้หัวใจเขาปั่นป่วนขึ้นมา หลังจากอุ่นเครื่องมากับนางแบบสาวมาจนอารมณ์ร้อนได้ที่ แต่เพราะมีคนแอบดูจำต้องไล่เธอไปก่อนไม่ทันจะได้ปลดปล่อย
“ขอร้องล่ะคะคุณเฟอร์นันโด อย่าบอกป้าแอนนานะคะ เราสองคนไม่อยากถูกไล่ออก”
ปัทมาอ้อนวอนนายจ้าง เธอหวังว่าเขาจะเห็นใจ เฟอร์นันโดท่าทางเป็นคนใจดี เขาคงไม่ถือสาเธอกับมารี
“พวกเธอสองคนทำผิดกฎ”
เฟอร์นันโดแสร้งทำเสียงดุ เขาลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางหวาดหวั่นของสองสาว แสงไฟบริเวณสวนสาดแสงอ่อนนวลจนไม่เห็นสีหน้าชัดเจน เลยไม่รู้ว่าปัทมาจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นเขากำลังกอดจูบกับผู้หญิงคนอื่น
“คุณเฟอร์นันโดคะ ได้โปรดเถอะค่ะ เราสองคนขอโทษ เราจะไม่ทำแบบนี้อีก ให้โอกาสเราด้วยค่ะ” มารีอ้อนวอนบ้าง
“ทำผิดต้องถูกลงโทษ แต่ฉันเห็นแก่มนุษยธรรม ไม่อยากให้พวกเธอต้องตกงาน พรุ่งนี้ไปรอพบฉันที่ห้องทำงาน แล้วฉันจะบอกว่าจะให้พวกเธอทำอะไรไถ่โทษ”
ในสมองเกิดความคิดบางอย่างวาบเข้ามา ฟ้าจงใจให้โอกาสเขาได้มีวิธีต้อนเหยื่อ โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดให้ปวดหัว เขามองใบหน้าอ่อนใสของเด็กสาวแล้วมองใบหน้าของมารี ใช้สายตาคมเข้มกดดันสองสาวให้ศิโรราบ
“ไปได้แล้ว” เขาพูดจบก็โบกมือไล่
“ค่ะ คุณเฟอร์นันโด”
สองสาวรีบจูงมือกัน เดินแกมวิ่งออกมาจากที่แห่งนั้นอย่างลนลาน ก่อนจะมาหอบหายใจด้วยความเหนื่อยในห้องพัก
“นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว โชคดีที่คุณเฟอร์นันโดไม่เอาเรื่อง” มารีถอนหายใจแรง ยิ้มให้ปัทมาอย่างโล่งอก
“ไม่เอาเรื่องอะไรกัน พรุ่งนี้ท่านเรียกเราสองคนไปพบที่ห้องทำงาน คงจะลงโทษอะไรสักอย่าง” ปัทมายังไม่คลายใจ
“ก็ดีกว่าบอกป้าแอนนาให้รู้ คงไม่ถึงกับไล่ออกหรอก”
มารีสังเกตเห็นสายตาของนายจ้าง ที่มองปัทมาแล้วสังหรณ์ใจอะไรขึ้นมา เพื่อนของเธอมัวแต่กลัวไม่กล้ามองหน้าหล่อเหลา เลยไม่เห็นสายตากรุ้มกริ่มที่มองมา บางทีเจ้าชายอาจจะสนใจนางซินก้นครัวเข้าแล้ว รอยยิ้มแต้มใบหน้าเมื่อคิดได้แบบนี้
“ฉันกลัวจัง ฉันเพิ่งเข้าเรียนเทอมนี้ ยังเหลืออีกตั้งหลายปี
กว่าจะเรียนจบ ถ้าโดนไล่ออกฉันจะต้องหางานใหม่ งานไม่ได้หาง่ายๆนะ คิดแล้วปวดหัว”
สีหน้าของปัทมาดูเคร่งเครียด เกรงกลัวต่ออนาคตที่ยังมาไม่ถึง หัวใจยังเต้นรัวไม่หาย เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
“อย่าคิดมากเลย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด นอนเถอะพรุ่งนี้จะได้ตื่นทัน”
มารีบีบมือให้กำลังใจเพื่อน ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัว นอนหันหลังให้เพื่อนร่วมห้อง ปัทมาถอนหายใจยาวแล้วล้มตัวลงนอนใกล้กัน ดวงตากลมโตค่อยๆ ปิดลง แม้จะเครียดจัดแต่ก็ต้องนอนให้หลับ ปัญหามีไว้แก้ไข ไม่ใช่มีไว้กลุ้ม คิดแบบนั้นได้หัวใจก็ผ่อนคลายลง เข้าสู่ห้วงนิทราในครู่ต่อมา
โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่รออยู่นั้น กำลังจะสร้างปัญหาให้ชีวิตและหัวใจของเธออีกนานแสนนาน
เช้าวันต่อมา คนงานในคฤหาสน์เบอร์นี่ ต่างทำงานกันอย่างแข็งขันโดยมีนางแอนนาหัวหน้าแม่บ้านคอยควบคุมเหมือนเช่นทุกวัน มารีกับปัทมาถูกสั่งให้ไปทำความสะอาดชั้นบน ส่วนคนงานอีกกลุ่มถูกส่งไปทำความสะอาดบริเวณที่จัดงานเลี้ยงเมื่อคืนที่ผ่านมา
มารีกับปัทมาขนอุปกรณ์ทำความสะอาดไปทำความสะอาดตามห้องต่างๆ จนเสร็จ ถึงได้ไปทำความสะอาดที่ห้องทำงานของเฟอร์นันโด
- Writer
