ตอนที่ 6.
983 Words
แอนนาตั้งกฎไว้ว่า หลังจากทำงานในหน้าที่เรียบร้อยแล้ว ในช่วงค่ำให้คนงานทุกคนในบ้าน กลับมาพักผ่อนในห้องของใครของมัน ห้ามออกไปจากห้องจนกว่าจะเช้า และห้ามไปยุ่งในส่วนงานเลี้ยงเด็ดขาด ในงานเลี้ยงจะมีพนักงานโรงแรมมาบริการแขกที่มาร่วมงานอยู่แล้ว เพื่อความเป็นระเบียบจึงสั่งห้ามคนงานในบ้านไปยุ่งเกี่ยว ในครั้งก่อนใช้คนงานในบ้านไปดูแลแขก แต่พากันไปอู้งานกับนินทาแขกผู้มาร่วมงาน ทำให้ถูกไล่ออกยกชุด คราวนี้จึงใช้พนักงานของโรงแรมดูแลแทนทั้งหมด
“เราไม่ได้เข้าไปในงานสักหน่อย แค่แอบดูอยู่ห่างๆ ไม่เป็นไรหรอก มาเถอะน่า เดี๋ยวงานเลิกจะอดเห็น”
มารีจับข้อมือเพื่อน ลากพาตัวออกมาจนได้ สองสาวเดินลัดเลาะมาตามทางเดิน แล้วมาหยุดดูบรรยากาศของงานเลี้ยงที่พุ่มไม้ ห่างจากบริเวณจัดเลี้ยงพอสมควร
“ดูนั่นสิ มีแต่คนแต่งตัวสวยๆ งานนี้สาวสังคมทั่วประเทศ คงมารวมตัวกันที่นี่ อย่างกับงานเลี้ยงเลือกคู่ของเจ้าชายเรื่องซิน เดอร์เรล่าเลย”
มารีปล่อยมือที่จับปัทมาออก กดไหล่เพื่อนให้ย่อตัวหลบหลังพุ่มไม้ แอบมองความสนุกสนานของบรรดาแขกผู้มีเกียรติในสังคม ที่กำลังสำราญกับการดื่มกินและเต้นรำ งานเลี้ยงที่พวกเธอสองคนไม่มีวันมีโอกาสได้เข้าร่วม
“พรุ่งนี้พวกเราคงต้องเก็บกวาดกันเหนื่อยเลย”
ปัทมาเปรยขึ้นไม่ได้ตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นเท่าไหร่ แต่นึกถึงงานที่รออยู่ในวันพรุ่งนี้อย่างเหนื่อยใจ หลังงานเลี้ยงเลิกรา พวกคนงานในคฤหาสน์ต้องวิ่งวุ่นทำความสะอาด ให้กลับมาเรียบร้อยดังเดิม มันเป็นงานที่เหนื่อยไม่เบา
“พามาดูอะไรน่าตื่นเต้น ดันมาห่วงงาน พรุ่งนี้ช่วยๆ กันหลายคนก็เสร็จ อย่าห่วงเลย”
มารีกรอกตามองเพื่อนอย่างระอาใจ ปัทมาไม่เหมือนเด็กสาวคนอื่น ขยันทำงานไม่สนใจหาความบันเทิงแบบคนอื่น วันหยุดจะชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป แต่งตัวก็โทรมแทบไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ มีเพียงตำราเรียนเท่านั้นที่ยอมจ่าย อายุมากขึ้นไม่แคล้วเป็นสาวทึนทึกแบบนางแอนนาหัวหน้าแม่บ้านแน่นอน
“เรากลับกันดีไหม นี่ดึกแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไม่ทัน”
แอบดูกันครู่ใหญ่ ปัทมาก็ชวนมารีกลับห้อง
“ฉันยังไม่ง่วง เราไปเดินเล่นในสวนกันก่อนเถอะ”
มารีชวน ก่อนจะลากแขนปัทมาให้เดินตามโดยไม่รอฟังคำตอบรับ ปัทมาจำต้องเดินตามแรงลากของเพื่อนสาว
“เราไปนั่งเล่นที่ศาลากลางสวนกันดีกว่า แถวนั้นบรรยากาศดี”
มารีพาปัทมาเดินไปยังศาลาไม้กลางสวน แต่ไม่ทันจะเดินไปถึง มารีรีบลากแขนเพื่อนสาวหลบไปอยู่หลังพุ่มไม้ ใบหน้าแตกตื่น จนทำให้ปัทมารู้สึกตกใจตาม
“มีอะไรเหรอมารี เธอหลบใคร หรือป้าแอนนาตื่นมาตรวจความเรียบร้อย”
ปัทมาถามเสียงสั่น ใจเต้นแรงด้วยความกลัว เธอไม่อยากตกงานเพราะทำผิดกฎ
“ไม่ใช่” มารีส่ายหน้าไปมา หน้าแดงนิดๆ แววตามีรอยตื่นเต้น “ที่ศาลา… มีคนกำลังจูบกันอยู่”
“ห๊า… อุ๊บ”
ปัทมาเผลออุทานเสียงดัง มารีรีบตะครุบปิดปากเพื่อนไว้ก่อนจะส่งเสียงให้คนในศาลารู้ตัว
“จะส่งเสียงดังทำไม เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอกว่าเราแอบดู”
มารีกระซิบเสียงดุ เอามือออกจากปากของเพื่อนและยกนิ้วชี้แตะริมฝีปาก ในเชิงบอกให้อย่าส่งเสียงดัง ก่อนจะหันไปแอบดูคนในศาลาต่อ หญิงสาวกะพริบตาเขม้นมองก่อนจะปิดปาก ไม่ให้เผลออุทาน เมื่อเห็นว่าสองหนุ่มสาวในศาลาที่กำลังนัวเนียกัน คือเฟอร์นันโด เบอร์นี่ กับนางแบบสาวชื่อดัง ที่มีภาพลงแมกกาซีนแฟชั่นบ่อยๆ
“นั่นคุณเฟอร์นันโดนี่”
ปัทมาใจเต้นรัว ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นนายจ้างกำลังกอดจูบกับผู้หญิงสวยจัดคนหนึ่งอย่างเร่าร้อน สองร่างกอดรัดฟัดจูบกันชนิดเนื้อแนบเนื้อ หญิงสาวแก้มร้อนวูบด้วยความรู้สึกเขินอาย ใจเต้นแรงแทบทะลุออกนอกอก เธอไม่เคยเห็นคนจูบกันแบบนี้มาก่อน ไม่กล้ามองเต็มตา
“เรากลับกันเถอะ แอบดูเขามันไม่ดี”
ปัทมาเบือนหน้าหนี ดึงแขนมารีให้กลับที่พัก แต่เพื่อนสาวสะบัดมือออก
“ขอดูอีกหน่อยเถอะ แหม คุณเฟอร์นันโดนี่จูบมันส์ชะมัด ดูสิผู้หญิงคนนั้นอ่อนระทวยเหมือนกับเทียนลนไฟ ขนแขนฉันลุกไปหมดแล้ว”
มารีไม่ใช่สาวขี้อาย ออกจะขี้เล่นก๋ากั่นกว่าปัทมามากมายนัก ด้วยเติบโตมาในวัฒธรรมที่ต่างใช้ชีวิตอิสระทางเพศ เธอเดตกับหนุ่มๆ หลายคนและเคยถูกจูบมาหลายครั้ง รู้รสชาติดีว่ามันเสียวซาบซ่านแค่ไหน จากสิ่งที่เห็นทำให้รู้ว่าลีลาการจูบของเจ้านายหนุ่มขั้นเทพแค่ไหน หากไม่เพราะยังอยากรักษางานไว้ เธอก็อยากลองให้นายจ้างจูบแบบนั้นสักครั้ง ไม่แปลกใจพวกคนงานกลุ่มที่แล้วโดนไล่ออกยกชุด เพราะหวังจะอ่อยผู้ชายมาดดี โปรไฟล์แสนเพอร์เฟค อย่างเฟอร์นันโด เบอร์นี่ คนนี้
“กลับเถอะ มารี”
ปัทมาขยั้นขยอเพื่อนให้รีบกลับ ไม่กล้ามองภาพชวนใจหวิวนั้นซ้ำ หัวใจเต้นโครมครามไม่ยอมหาย ภาพใบหน้าหล่อเหลาของนายจ้างเหมือนจะติดในความทรงจำ
“ขี้กลัวไปได้ เขาไม่รู้หรอกว่าเราแอบดู”
มารีหันมาทำหน้าหงิกใส่เพื่อน ละสายตาจากภาพชวนตื่นเต้น นึกรำคาญความขี้กลัวของปัทมาจนอยากไล่กลับห้องคนเดียว
- Writer
