ตอนที่ 8.
1004 Words
พอเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงสง่าซึ่งยังคงสวมชุดนอน นั่งรออยู่บนเก้าอี้นวม
“เข้ามาแล้วปิดประตู” เฟอร์นันโดบอกเสียงเข้ม
“ค่ะ”
สองสาวรับคำเสียงสั่น รีบปิดประตูแล้วมายืนตัวตรงกุมมืออยู่หน้าโต๊ะทำงาน ไม่คิดว่านายจ้างจะมารออยู่ในห้องนี้ นึกว่าจะเรียกพวกเธอสองคนมาอบรมหลังจากงานเสร็จเสียอีก
“ฉันจะพูดเรื่องเมื่อคืน”
เฟอร์นันโดเริ่มเรื่อง ขณะชำเลืองสายตาลอบมองสาวน้อยชาวเอเชียที่เขาแอบพึงใจ เธอก้มหน้างุดไม่ยอมเงยหน้ามองเขา ตัวเล็กๆ ยิ่งดูเล็กกว่าเดิม เมื่อเจ้าของห่อไหล่จนตัวลีบแบบนี้
“พวกเธอสองคนรู้ใช่ไหม ว่าถ้าเรื่องที่พวกเธอแอบออกมาในตอนกลางคืน รู้ถึงหูแอนนาหรือคุณแม่อะไรจะเกิดขึ้น”
“เราสองคนแค่อยากเห็นงานเลี้ยงเลยออกมาดู เราไม่ได้ตั้งใจแอบดูคุณด้วยนะคะ เราบังเอิญผ่านมาเห็นเฉยๆ” ปัทมาเงยหน้าขึ้นบอกเสียงแผ่ว
“ยกโทษให้ฉันกับปัทมาด้วยนะคะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกป้าแอนนากับคุณผู้หญิงเลยนะคะ ขอร้องล่ะค่ะ” มารีอ้อนวอน ขอความเห็นใจ
“ถ้าไม่อยากให้ฉันบอกแอนนากับคุณแม่ พวกเธอสองคนก็อย่าทำแบบนี้อีก รู้ใช่ไหมว่ากฎของที่นี่หากใครทำผิดจะถูกไล่ออก”
เฟอร์นันโดเอ่ยเสียงเรียบ สองสาวตอนนี้หน้าซีดเหมือนกระดาษน่าเวทนา
“ฉันไม่อยากตกงาน ฉันต้องเรียนต่อหากตกงานไม่รู้ว่าจะหางานได้อีกเมื่อไหร่ ได้โปรดเห็นใจฉันเถอะค่ะ”
ปัทมาเอ่ยขอความเห็นใจ เธอไม่อยากตกงานในระหว่างที่ยังเรียนไม่จบ งานไม่ได้หาใหม่ง่ายๆ กว่าเธอจะได้ทำงานที่นี่ต้องทำงานพาร์ทไทม์อยู่นานหลายเดือน มีรายได้ไม่มากพอจะจ่ายค่าเรียนเพราต้องเสียค่าที่พักและค่าอาหาร การได้ทำงานที่คฤหาสน์เบอร์นี่ทำให้เธอประหยัดค่าที่พักและยังมีอาหารให้รับประทานสามมื้อ เงินจึงมีเหลือพอจ่ายค่าลงทะเบียนเรียนมหาวิทยาลัย
“ฉันก็ไม่อยากหางานใหม่ค่ะ” มารีพูดขอความเห็นใจจากนายจ้าง เริ่มรู้สึกกลัวว่าจะถูกไล่ออก
“เอาล่ะฉันจะให้อภัย พวกเธอสองคนทำความผิดครั้งนี้เป็นครั้งแรก แต่อย่าให้มีครั้งต่อไปอีก”
เฟอร์นันโดโบกมือไปมา เมื่อเห็นสองสาวน้ำตารื้นใกล้ร้องไห้เต็มแก่ คงกลัวถูกไล่ออกกันมาก
“ขอบคุณมากค่ะคุณเฟอร์นันโด ขอบคุณมาก”
ปัทมาพนมมือไหว้ด้วยความดีใจ ลืมตัวเผลอทำกิริยาแบบไทยๆ ทำเอาคนถูกยกมือไหว้เลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจกับท่าทางขอบคุณที่ไม่คุ้นตา
“ฉันก็ขอบคุณมากค่ะคุณเฟอร์นันโด”
มารีกล่าวขอบคุณ พลางมองนายจ้างที่ยังจ้องหน้าเพื่อนสาวแล้วลอบยิ้ม สายตาของเฟอร์นันโดดูจะมีอะไรบางอย่างพิเศษทอประกายออกมายามจ้องมองปัทมา ต่างจากสายตาเฉยชาที่มองเธอ
“ทำงานกันต่อไปเถอะ ฉันเรียกมาตักเตือนเท่านั้น”
พูดจบร่างสูงสง่าก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินกลับไปยนังห้องนอนที่อยู่ติดกัน ปล่อยให้สองสาวทำงานต่อ
“คุณเฟอร์นันโดนี่ทั้งหล่อทั้งใจดีจังเลย นึกว่าจะโดนลงโทษเสียแล้ว”
มารีถอนหายใจโล่งอก เอ่ยชมนายจ้างหนุ่มด้วยน้ำเสียงปลาบปลื้ม พลอยทำให้ปัทมายิ้มออกหลังจากกลัวจนหัวใจแทบวายตาย
“คราวหน้าไม่ต้องมาชวนฉันอีกนะ เข็ดแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว”
ปัทมาไม่วายบ่นเพื่อน ที่ชักชวนทำผิดกฎจนเกือบถูกไล่ออก โชคดีที่นายจ้างหนุ่มยังเห็นใจไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้าแม่บ้าน ไม่อยากนั้นเธอคงแย่แน่
“แหมเรื่องเคลียร์แล้ว สบายใจได้ ต่อไปก็ระวังกันหน่อยถ้าไม่ถูกจับได้ ฉันว่าเธอก็อยากออกไปดูอีกใช่ไหม” มารียังไม่เข็ด
“หยุดเลยนะมารี ยังจะมาคิดทำอีก” ปัทมาปั้นหน้าดุเพื่อน
“ฉันแค่พูดเล่น พอแล้วไม่ทำอีกแล้ว มาๆ ทำงานกันต่อเถอะจะได้เสร็จไวไว มีอาหารรสเด็ดจากงานเลี้ยงเมื่อคืนรออยู่”
มารีไม่ปล่อยให้เพื่อนบ่นอีก ชวนกันทำความสะอาดต่อ
“เธอนี่มัน เห้อ...”
ปัทมาส่ายหน้า แล้วหันไปสนใจงานที่ค้างอยู่ หญิงสาวนึกถึงใบหน้าหล่อๆ ของนายจ้างหนุ่มแล้วแก้มร้อนวูบหัวใจเต้นในจังหวะที่แปลกกว่าทุกครั้ง เฟอร์นันโดใจดีกว่าที่คิดเขาเรียกเธอกับมารีมาตักเตือน แต่ไม่ลงโทษเรื่องทำผิดกฎ คำพูดของเขาต้องการตักเตือนมากกว่าจะข่มขู่ให้หวาดกลัว และยังให้โอกาสคนทำผิดได้แก้ไข ปัทมารู้สึกประทับใจเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว บางทีการทำงานที่นี่คงจะมีความสุขมากขึ้น เมื่อได้รับใช้คนดีๆ อย่างเฟอร์นันโด
“เสร็จสักที รีบลงไปเถอะ จะได้ไปกินข้าวกัน”
หลังจากช่วยกันทำงานอย่างแข็งขัน ครู่ใหญ่สองสาวก็ทำความสะอาดเสร็จ มารีช่วยเพื่อนยกอุปกรณ์ทำความสะอาดเตรียมกลับลงไปชั้นล่าง แต่ไม่ทันจะออกไปประตูห้องอีกฟากก็เปิดออก เฟอร์นันโดเดินเข้ามาในห้องทำงาน เขามองดูสองสาวแล้วเดินมาใกล้
“ทำความสะอาดเสร็จแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ” สองสาวประสานเสียงตอบพร้อมกัน
“ช่วงบ่ายพวกเธอสองคน ต้องไปช่วยทำความสะอาดที่คอนโดให้ฉันด้วย เดี๋ยวจะให้เจมส์ขับรถพาไป”
พูดจบเฟอร์นันโดก็เดินกลับห้อง ทิ้งสองสาวให้มองหน้ากันอย่างแปลกใจ
“ไปทำความสะอาดคอนโดเหรอ” มารีเกาหัวแกรก
“แล้วคอนโดที่ว่า มันอยู่ที่ไหน” ปัทมาเอ่ยถาม
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทำไมคุณเฟอร์นันโดถึงมาใช้เราสองคนให้ไปทำความสะอาดล่ะ” มารีแปลกใจระคนสงสัย
- Writer
