บ้านพักหัวหิน
ฉันนั่งอยู่ตรงข้ามแม่เลี้ยงของคุณอัสดาด้วยสีหน้านิ่งๆ จ้องมองเธอที่แต่งตัวดูดีรวมถึงการวางตัวที่ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี พวกเรา 2 คนนั่งรอเขาแต่งตัวอยู่ชั้นล่าง
“มาเที่ยวด้วยกัน 2 คนแบบนี้ ความจำของเธอเริ่มกลับมาบ้างหรือยัง..?”
“ก็มีบ้างลางๆนะคะ..”
“ถ้าเธอจำทุกอย่างได้ปกติเร็วๆ ตาอัสจะได้สบายใจไม่ต้องกังวลเรื่องเธออีก..”
“มินก็อยากจะรู้ความจริงทั้งหมดเร็วๆเหมือนกันค่ะ มินจะได้รู้สักทีว่าใครเป็นยังไง..จำไม่ได้แบบนี้มินเครียดมากเลยนะคะ..”
“ฉันก็อยากให้เธอจำให้ได้เร็วๆเหมือนกัน..ฉันเป็นกำลังใจให้นะ..”
“ขอบคุณค่ะ..”
แม่เลี้ยงของเขาจ้องหน้าฉันแล้วก็ส่งยิ้มมาให้ ซึ่งฉันรู้สึกดีมากๆ มันเป็นรอยยิ้มของผู้ใหญ่ที่ดูน่าเคารพและดูอบอุ่นที่สุด
“ตาอัสมาพอดี..”
ฉันหันไปมองเขาที่เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าก็ทำหน้าแปลกใจ
“พี่เอากระเป๋าลงมาทำไม..นี่เราจะกลับกันแล้วหรอคะ..?”
“ใช่.
