วันรุ่งขึ้น
นี่ผมหลับไปจนถึงเช้าเลยหรอเนี้ย ตอนที่ผมลงไปช่วยเด็กคนนั้นผมคิดว่าผมจะตายไปพร้อมกับเด็กคนนั้นแล้วซะอีก ไม่คิดเลยว่าผมจะยังรอดชีวิตมาได้ และพอผมลืมตาตื่นขึ้นมาคนแรกที่ผมเห็นก็คือมิน
ผมไม่รู้ว่าผมตาฝาดหรือหูฝาดไปหรือเปล่าที่ได้ยินเหมือนเสียงมินพูดกับคนแถวนั้นอย่างดูคล่องแคล่ว แล้วก็ดูเชี่ยวชาญในการปฐมพยาบาลคนจมน้ำด้วย ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามินจะมีความรู้พวกนี้ด้วย
“ตื่นแล้วหรอ..?”
มินเดินเข้ามาในห้องพร้อมถาดอาหารในมือ
“ลุกขึ้นมาทานข้าวต้มหน่อยนะ แล้วก็ทานยาสักหน่อยจะได้ดีขึ้น..”
ผมมองไปที่ข้าวต้มในชามที่มินยกมาให้
“มินทำเองหรอ..?”
“เปล่าหรอก..ไปซื้อมาจากในตลาดนะ”
“ไปยังไง..?”
“ก็ขับรถไปนะซิถามได้ จะให้เดินไปหรือไง..?”
ผมมองหน้ามินนิ่งๆแล้วก็ลุกขึ้นช้าๆ เดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้มองชามข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้า
“พี่ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยว่ามินขับรถเป็นแล้ว..?”
“...”
ผ
