รสรินรีบสับเท้าวิ่งขึ้นบันไดจนกระทั่งหยุดยืนหอบหน้าห้องนอนของเขา มองที่ป้อนรหัสและปุ่มตัวเลขบนผนังจึงยื่นนิ้วชี้ออกไปจ่อแป้นวงรีเล็กๆ ..แต่ พอดีกับที่เจ้าของห้องเปิดประตูออกกำลังจะลงไปหาเธอเช่นกัน การเดินวนไปมาในห้องเพื่อรอเธอมาหาแม้จะแค่สองถึงสามนาทีมันก็ช้าไปจึงตัดสินใจไปหาเธอดีกว่า
ร่างใหญ่ยืนนิ่งดวงตาคมเข้มเพ่งมองที่ร่างบางหอบเหนื่อยจนหน้าอกสะท้อนขึ้นลง ใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นสบสายตาประสานกันลึกซึ้ง
“มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือคะ?”
เธอเอ่ยถามหลังจากเดินตามเข้ามา เมแกนเลื่อนผนังห้องเผยให้เห็นอาวุธปืนวางเรียงรายเป็นตับๆมีตั้งแต่ขนาดเล็กกระทัดรัดไปจนถึงขนาดยาวเท่าช่วงตัวเธอ เขาหยิบกระบอกสั้นสองกระบอกและยาวอีกหนึ่งมาวางไว้บนโต๊ะแทนคำตอบโดยไม่ต้องปริปากสักคำ
รสรินยืนตัวสั่นซีดมองตามร่างใหญ่เดินวนง่วนอยู่กับการเตรียมการ เขาเริ่มอธิบายเร็วถึงการเอาตัวรอดภายในคฤหาสน์หลังนี้เผื่อยามฉุกเฉินว่าม
