ร่างใหญ่กำยำนอนกอดหมอนขดตัวม้วนต้วนพลิกกายหงายคว่ำกลิ้งเกลือกไปมาบนเตียงใหญ่ในห้องลับชั้นใต้ดินที่บ้านของเขาเองหาใช่ไปออกรบออกราที่ไหน แกล้งทำหน้าเคร่งเครียดขับรถออกไปเพื่อความสมจริงแต่แอบวกกลับมาทางอุโมงค์ลับด้านหลังนอนรอเวลาออกไปพบเธอให้แนบเนียนสุด ใบหน้าคร้ามคมออกดุที่เห็นจนชินตาตอนนี้ทำสีหน้าละมุนะไมเก็บภาพสวีทหวานกับรสรินมาเพ้อพกจนหน้าร้อนผ่าวแดงระเรื่อลามไปถึงหู
"ไอ้ลูอิส ถ้ากูกลับบ้านตอนนี้เธอจะจับได้มั้ยวะ?" นอนถามราวกับเด็กเร่งเร้าจะกินขนมชิ้นโปรด
"โหย เพิ่งจะตีสี่เองนะครับ เช้าคือเช้า แผนจะได้แนบเนียนครับนาย"
"โอ๊ย ทำไมคืนนี้มันดูยาวนานจังวะ" เสียงห้าวโอดครวญพลิกหันตะแคงอีกข้าง พรมจูบหมอนต่างแก้มนุ่มของรสริน
"เห้อ" ลูอิสส่ายหัวให้กับเจ้านายและกลับมาสนใจปืนกระบอกเก่งที่ตนกำลังขัดจนขึ้นเงา
"คงต้องไปตอนสายๆสินะถึงจะดูสมจริง" และได้นอนพักสักงีบ
"เป็นเอามากเลยเว้ย" ลูอิสพึมพำเสี
