Chapter.5 ดูดดื่มnc++

1313 Words

“อือ เจ็บ นมคัดเต้า” “...!” ตายละหว่า มาเฟียหนุ่มทำหน้าคิดหนัก อยากเขย่าเธอแรงๆว่านี่ไม่ใช่สามีเธอนะแม่ซารีนคนสวย เขาเป็นถึง ฟรังค์โก เมแกน มอนเดอริโอ ทายาทมาเฟียอิตาลีรุ่นที่6 และไม่ได้ยิ่งใหญ่เพียงอาศัยบารมีรุ่นเก่าสืบทอดมาตั้งแต่ศตวรรษที่17เท่านั้นเขามีความสามารถโดยเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งองค์กรดาร์คอีกด้วย รับขึ้นรถ ถ่อมาช่วยถึงที่ และกล่อมลูกให้ก็แล้ว จะอะไรกันนักหนา ยังจะต้องมา มาทำ... มันมากไปแล้ว แม่ซารีน “เร็วๆ ..ฉันเจ็บ” เธอนอนกระสับกระส่ายดึงผ้าห่มลงพร้อมปลดตะขอบราเซียร์เผยหน้าอกคู่อวบให้เห็นเต็มตา “.....?” นี่เขาต้องทำให้เธอจริงๆหรือ? เธอไม่รู้เลยถ้าปลุกเสือที่นอนสงบอยู่ตื่นมาอาละวาดมันควบคุมยากแค่ไหน “บีบเอาน้ำนมออกให้ที” เธอครวญเสียงแผ่ว ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงราวกับเย้ายวนเขาอยู่ เขารู้สึกปั่นป่วนในท้อง หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ กลางลำตัวเหยียดขยายขลุกขลักจนต้องขยับท่านั่ง แววตาเต็มไปด้วยไฟแห่งปรารถนาเกินต้าน ฝ่ามือใหญ่เย็นเฉียบนาบลงบนทรวงอกข้างซ้าย “อ่าห์” รู้สึกดีเป็นบ้า เมื่อมือขวาสัมผัสความนุ่มหยุ่น และไม่ได้รับการต่อต้าน มืออีกข้างจึงประกบตามไปติดๆ “อื้อ บีบมันออก” “ฟู่วว เธอจะมาว่าฉันไม่ได้นะซารีน” เสียงกระซิบเปล่งออกมาเมื่อควบคุมตนเองไม่อยู่ ฝ่ามือหนานวดคลึงหน้าอก และคลายออก เป็นจังหวะ น้ำนมจากสองเต้าพุ่งแรงมาถึงเขา ใบหน้าหวานขมวดตึงเริ่มผ่อนคลายกัดริมฝีปากแน่น คนรุกรานเองก็เคลิ้มหนัก หลุดครางฮือในลำคอ มองใบหน้าหวานสลับสองเต้าที่ถูกเคล้าคลึงเต็มไม้เต็มมือ ณ ตอนนี้ ต่อให้เธอตื่นมาก็ไม่สามารถยืนยันว่าจะหยุดเขาได้ ใบหน้าคมเข้มซุกซอกคอระหง ริมฝีปากจรดติ่งหูขบเม้มเบาๆพร้อมเป่ารดลมหายใจร้อนๆ มือทั้งสองออกแรงยกร่างบางนั่งพิงผนัง ริมฝีปากเม้มแรงพยายามสะกดอารมณ์ขณะชื่นชมความงามสล้างตรงหน้า แต่แล้ว.. จุ๊บ ฟรังค์โก เมแกนโน้มศีรษะลงต่ำ อ้าปากงับยอดถันสีสวยนั้น “อื้อ” เธอครางฮือออกมาเมื่อถูกริมฝีปากใหญ่ดูดดื่ม “อ่าห์ ซารีน” เผลอเพรียกชื่อเธอราวกับคุ้นเคยกันมานาน จมูกคมสูดดมฝังในเนื้อนุ่มหยุ่น ปากและลิ้นประสานกันอย่างรู้งาน รสชาตินมจากเต้าค่อนข้างจะจืดแต่ช่างเร้าใจอะไรอย่างนี้ หยุดไม่ได้ และไม่ต้องการจะหยุด ยังคงดื่มด่ำกลืนลงท้องไปหลายอึก จ๊วบบ “ซี้ดดดด” ยอดถันชูชันถูกรุกรานสลับข้างไปมาอย่างมูมมาม อีกข้างใช้มือนวดคลึงสลับบีบบี้ยอดถันไม่ปล่อยให้ว่าง น้ำนมเปรอะเต็มสองมือและปาก หรือแม้แต่เต้าอวบยังถูกชโลมไปด้วยน้ำสีขาวรังสรรค์จากธรรมชาติได้อย่างงดงาม ดวงตาคมปรือฉ่ำหลุบมองลงต่ำยลผิวเนื้อเนียนผ่อง เรือนกายส่วนล่างยังคงถูกห่อหุ้มอย่างดี มองหยดน้ำนมไหลลงเนินนมลากผ่านสะดือลงไปสู่.. “โอว” ...เขาจะหยุดไว้เพียงเต้างามได้ไหมนี่.. ดวงตาคมเข้มปรือฉ่ำก้มศีรษะซบอกนิ่งค้าง ลมหายใจฟืดฟาดรดหน้าอก ฝ่ามือขวาบีบไล่ความคัดตึงแน่นจนเริ่มนุ่มนิ่ม อยากทำมากกว่านี้ แต่ก็ไม่สมควรรังแกเธอ เป็นอะไรที่ทรมานมาก “ซี้ดด โจว..” “ฟู่วว” เขาดึงผ้าห่มคลุมกายเปลือยท่อนบนของหญิงสาว ออกไปจัดการกับบุรุษความเป็นชายที่กำลังปวดหนึบโดยออกไปสูดอากาศด้านนอกจนกว่าจะสงบจึงกลับมาหลับตาเช็ดตัวให้เธอต่อจนเสร็จ เสียงเอเดนนร้องแทรกเข้าไปในความฝันจนขนตาเป็นแพหนากระพริบช้าๆเปลือกตาร้อนผ่าวค่อยๆเปิด ออก กวาดตามองเพดานที่ยังเป็นสถานที่เดิมไม่เปลี่ยน แต่เสียงชายไกวเปลที่ผิดปกติ?! “หือ?” ซารีนสะดุ้งราวกับเห็นผี เมื่อพบชายที่ช่วยชีวิตเธอไว้กำลังยืนโน้มตัวลงกล่อมเอเดน “หยุดนะ! คุณจะทำอะไรลูกฉัน” “ออ ตื่นแล้วหรือ ทานนมขนมปังซะ ฉันไปค้นในครัวมาให้แล้วเหลือแค่นี้แหละ” หญิงสาวที่อาการดีขึ้นเพราะเขาเช็ดตัวจนไข้ลดเดินเร็วหายไปในห้องครัวครู่หนึ่งก่อนออกมาพร้อมมีดสับเนื้อขู่ไล่ “ออกไป” “นี่อย่าบอกนะว่ากลัวฉัน?” คนถูกไล่ยังคงยืนไม่สะทกสะท้านหนำซ้ำยังเหยียดริมฝีปากยิ้มเยาะ “ถ้าจะทำฉันคงเหยียบให้ตายกลางถนนแล้วล่ะ” “..” เธอยังคงกำด้ามมีดในมือแน่น แต่สายตาเริ่มเอนเอียงไปตามสิ่งที่เขาบอก “ฉันขึ้นมาดูเผื่อว่ามีอะไรให้ช่วยเพราะเป็นห่วงเด็ก แล้วเห็นเธอนอนสลบอยู่กลางพื้นบ้านเลยห่มผ้าและเช็ดตัว.. ออๆ ฉันหมายถึงแค่แขนกับหน้า” เขารีบอธิบายเมื่อคิ้วโก่งขมวดขึ้น เพล้ง เธอปล่อยมีดลงพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ..โจว์อาร์ มาแค่ในฝัน ..การดูแลเอาใจใส่แบบนั้น ไม่มีอยู่จริง “คุณยังไม่กลับ” เธอย้อนถามด้วยแววตาแสนเศร้า ไม่ได้สนใจ ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ “ก็ สงสารเด็กนิ้วกลางนี่ เลยรอเผื่อเธอจะลงมาจะได้พาขึ้นเหนือด้วยกันไง แล้ว เดินไหวไหม?” “เห้อ ไหวค่ะ” ระหว่างรอเธอทานขนมปังและเก็บข้าวของสำคัญนั้น ฟรังค์โกออกอาการเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเผลอคิดไปถึงตอนที่เขาแอบทำไม่ดีกับเธอ ยิ่งเธอถามว่าเขาทานอะไรบ้างหรือยัง? คนฟังกลับแอบรู้สึกเขินอายหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู ไม่มีทางบอกหรอกตราบใดที่เธอเองก็ยังไม่รู้ตัวและคิดว่าคงเป็นฝัน ปากบอกไม่หิว ความจริงคืออิ่มแปล้แล้ว นับว่าเป็นโชคดีของเขาที่ไม่ได้ถูกคาดคั้นถามหรือจับผิด พราะในหัวมีแต่เรื่องโจว์อาร์ “เห้อ” เธอยืนมองรอบๆบ้านอย่างอาลัยอาวรณ์อีกครั้ง “ใจหายจัง ถึงจะหลังเล็ก แต่ฉันชอบมันมากนะ" "..." "แต่ก่อนที่นี่น่าอยู่มาก พอช่วงนี้ฉันยุ่งเลี้ยงลูกจนไม่มีเวลาเก็บกวาด” ดวงตาคมกรอไปมองใต้ระเบียงไม้ที่เต็มไปด้วยกองโสมมนั้นแล้วต้องกรอกตาขึ้นมองบน ผู้หญิงตัวเล็กๆจะเดินไต่หินผาไปเก็บขวดได้หรือ? เรื่องแบบนี้ต้องช่วยกันสิ อยากจะบ่นออกมานะ แต่คงไม่มีประโยชน์หรอก “รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน” ................. ลูอิสย่นจมูกพ่นลมฟุดฟิดพลางทำหน้ารังเกียจเมื่อได้กลิ่นฉี่ของทารกติดบนเบาะรถคันหรูของเจ้านาย “ยี้ ทั้งเหม็นทั้งเปื้อน” บอดี้การ์ดร่างใหญ่ใช้สเปรย์ดับกลิ่นทำความสะอาดเบาะให้เจ้านายยังไม่เสร็จดีก็พบเขาเดินอุ้มทารกน้อยคนนั้นมาด้วยกับกระเป๋าสองใบใหญ่แบกไว้บนหลัง ส่วนแม่ของเด็กแม้ไม่ได้แบกถือของก็ยังเดินโผเผแทบไม่รอด “ไปกันเถอะ” “ครับนาย” ขณะรถแล่นฉิวออกไป ยังมีรถปิคอัพคันเก่าขับสวนมาระหว่างที่ซารีนโน้มใบหน้าลงหอมแก้มเอเดนเข้าพอดี โจว์อาร์ซึ่งเป็นคนขับปิคอัพสีน้ำเงินเกรอะสนิมคันนั้นหันมามองเห็นฟรังค์โก ทั้งคู่ต่างหันมองกันแว้บหนึ่งแล้วต่างฝ่ายก็หันกลับไปมองทางข้างหน้า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more