“ท่านอ๋องทรงเปียกไปทั้งตัวเช่นนี้ เกรงว่าอาจจะเจ็บไข้ได้ป่วยเอาได้ หม่อมฉันนั้นรีบเดินทางมาตามหาท่านอ๋องจึงไม่ได้นำเสื้อผ้ามาให้ท่านอ๋องผลัดเปลี่ยนเลยเพคะ ขอพระราชทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยนะเพคะ หากท่านอ๋องไม่ทรงรังเกียจหม่อมฉันมีผ้าห่มอยู่หนึ่งผืนซึ่งท่านอ๋องสามารถผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าออกแล้วห่มผ้าห่มคลุมกายไว้ได้ก่อนนะเพคะ” เสี่ยวชิงพูดพร้อมทั้งยื่นผ้าห่มผืนบางส่งมาให้
“ขอบใจเจ้ามากนะชิงเอ๋อร์”
“ไม่เป็นไรเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้ท่านอ๋องต้องทรงลำบากถึงเพียงนี้ หม่อมฉันย่อมต้องรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองเพคะ” เสี่ยวชิงพูดพร้อมทั้งค้นหาสิ่งของในห่อผ้าที่ตนถือขึ้นมาด้วย
“เจ้าจะทำอันใดอีกเช่นนั้นหรือชิงเอ๋อร์?”
“หม่อมฉันกำลังจะกางกระโจมเพคะ คืนนี้เราคงต้องพักในป่าก่อน เพราะท่านอ๋องเจ็ดทรงมีท่าทีที่เหนื่อยล้ายิ่งนัก และหม่อมฉันก็จำทางออกจากป่านี้ไม่ได้เช่นเดียวกันเพคะ หรือท่
