อรุณรุ่งของเช้าวันใหม่มาเยือน เสียงนกร้องดังเจื้อยแจ้วเข้ามาถึงยังในกระโจมที่พัก เสี่ยวชิงค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าตนนั้นกำลังนอนหนุนแขนกอดท่านอ๋องเจ็ดอยู่อย่างแนบแน่น จึงรีบคลายอ้อมกอดของตนออกโดยเร็วพลันพร้อมทั้งขยับตัวจะลุกขึ้นนั่งแต่กลับถูกท่านอ๋องเจ็ดกอดรัดตนไว้แน่นมากขึ้น พร้อมทั้งเอ่ยออกมาว่า “ชิงเอ๋อร์ อย่าได้กังวลใจไปนี่ก็เป็นการแสดงออกถึงความรักอย่างหนึ่งที่คนรักกันสามารถกระทำต่อกันได้”
“มิใช่ว่าการแสดงความรักกันเช่นนี้ สงวนไว้ให้เฉพาะกับสามีและภรรยาทำให้ต่อกันเท่านั้นหรือเพคะท่านอ๋องเจ็ด?” เสี่ยวชิงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ดูท่าแล้วชิงเอ๋อร์ยังคงเข้าใจอะไรผิดไปอยู่อีกมากแล้ว ถ้าเช่นนั้นวันนี้เปิ่นหวางเห็นทีต้องอธิบายให้เจ้าได้เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่างได้ถูกต้องครอบคลุมเสียแล้ว”
อ๋องเจ็ดกล่าวขึ้นเพียงเท่านั้นก็เว้นช่วงไว้เปลี่ยนเป็นส่งสายตาโลมไล้มาที่ริมฝีปากของเสี่ยวชิ
