เวลาผ่านไปได้นานราวหนึ่งเดือน เสี่ยวชิงยังคงมาดูแลท่านอ๋องเจ็ดที่ตำหนักอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาทุกวัน จนกระทั่งท่านอ๋องเจ็ดเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนในเช้าวันหนึ่งว่า “ชิงเอ๋อร์ เจ้าอยากกลับจวนของท่านราชครูหรือไม่?”
“อยู่ดี ๆ เหตุใดถึงได้ถามคำถามนี้ขึ้นมาหรือเพคะท่านอ๋องเจ็ด?” เสี่ยวชิงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“หรือว่าท่านอ๋องเจ็ดจะทรงขับไล่หม่อมฉันไปแล้ว”
“เจ้าอย่าได้กล่าววาจาตัดพ้อเช่นนั้นเลย ที่เปิ่นหวางพูดออกไปนั้นคือเปิ่นหวางวางแผนไว้ว่าอีกสองวันข้างหน้าที่จะมีการประชุมใหญ่ของขุนนางนี้ เปิ่นหวางจะเจรจาสู่ขอเจ้ากับท่านราชครู และหากท่านราชครูอนุญาต เปิ่นหวางจะพาเจ้ากลับบ้านไปหามารดาของเจ้าต่างหากเล่า” อ๋องเจ็ดกล่าวปลอบโยนเมื่อเห็นคนตัวเล็กตรงหน้าเริ่มทำหน้าม่อยลงไปหลายส่วน
“กลับเพคะ หม่อมฉันอยากกลับจวนเต็มทีแล้ว หม่อมฉันคิดถึงท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สามและพี่สี่มากเลยเพคะ” เสี่ยวชิ
