หยางจิ้งเสวียนมาที่เรือนฮ่วนซุย ชายหนุ่มยืนนิ่งถอนหายใจอยู่หน้าประตูพักหนึ่ง ก่อนจะก้าวขึ้นหน้าสองก้าว
ทันทีที่สุ่ยอวิ๋นเหอเห็นหยางจิ้งเสวียน สีหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาของนางก็พลันแย้มยิ้มเบิกบาน หัวใจที่แห้งเฉากลับมาชุ่มฉ่ำประหนึ่งได้น้ำมาหล่อเลี้ยง
“ท่านพี่” หญิงสาวร้องทักด้วยความดีใจ ก่อนจะใช้มือเลื่อนล้อเก้าอี้รถเข็นเข้ามาหา “ท่านมาหาข้า...” น้ำเสียงของนางฟังดูตื่นเต้นมากอย่างเห็นได้ชัด
“อืม อวิ๋นเหอ...แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หยางจิ้งเสวียนขยับกายนั่งลงบนเก้าอี้
“สบายดีเจ้าค่ะ แต่ก็มีเบื่อๆ บ้างเพราะอุดอู้อยู่แต่ในเรือน โชคดีที่พี่หญิงเมตตายอมเป็นเพื่อนคุยข้าให้หายเบื่อได้บ้าง หากข้าเบื่อๆ ก็ไปหาพี่หญิงได้ที่เรือนเจ้าค่ะ” นางเล่าให้เขาฟังอย่างอารมณ์ดี
สุ่ยอวิ๋นเหอนอกจากพิการขาลีบ นางยังมีร่างกายที่อ่อนแอ ต้องแดดต้องลมได้ไม่นานก็อาจล้มป่วยได้ง่าย เรื่องนี้คหบดีสุ่ยเองก็กำชับกับหย
