หลี่หลินก้าวลงจากรถม้า โดยมีเสี่ยวจูคอยช่วยจับมือประคอง
รถม้าจอดนิ่งอยู่ด้านหลังของโรงเตี๊ยม บรรยากาศรอบตัวเริ่มมืดแล้ว หลี่หลินเองไม่รู้ว่าตอนนี้ยามใดแล้วเพราะหน้าหนาวค่อนข้างมืดไว
โรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไร หนานจิ่งเป็นหมู่บ้านทางผ่านเล็กๆ มีบ้านไม่กี่หลังคาเรือน ดังนั้นโรงเตี๊ยมนี้ลูกค้าส่วนใหญ่จึงเป็นคนสัญจรไปมา
หลี่หลินเดินเข้ามาโรงเตี๊ยม ก็เห็นหยางจิ้งเสวียนนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน ในมือเขามีหนังสือเล่มหนึ่ง หญิงสาวเพ่งมองเพราะรู้สึกหน้าปกคุ้นมาก เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ ถึงรู้ได้ทันทีว่าเป็นหนังสือของนาง
“หนังสือเล่มนี้…ของข้า” หลี่หลินชี้ไปที่หนังสือในมือชายหนุ่ม
หยางจิ้งเสวียนยิ้มคล้ายล้อเลียน เขาไม่นึกว่านางจะอ่านหนังสืออะไรเช่นนี้ด้วย “เจ้าชอบอ่านหนังสือพวกนี้มากหรือ” หนังสือประเภทเพ้อฝันก็เหมาะกับหญิงสาว
“ข้าชอบอ่านแล้วมันทำไมหรือ” หลี่หลินย่นหัวคิ้ว
