“นังหนู ฟ้าหายร้องแล้ว จะโทรกลับบ้านเลยไหม”
ประกิตนั่งหลบฝนอยู่ในป้อมยามของเขาเป็นเวลาเกือบจะชั่วโมงกับหญิงสาวแปลกหน้าที่ดวงตาสองข้างบอดสนิท
ในทันทีที่ฟ้าดูจะสงบ ไม่ส่งเสียงคำรามดังออกมาแล้วนั้น เขาก็รีบหันไปถามนังหนูคนสวยที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับเขาในทันทีเพื่อหยิบยื่นความช่วยเหลือให้
เข้าใจดีว่าหญิงสาวคงอยากกลับบ้านมากแล้ว คงไม่ได้อยากอยู่กับคนแปลกหน้าอย่างเขา คงอยากกลับไปอยู่กับคนที่ดูแลเธอ
เพราะเป็นเขาก็คงคิดแบบนั้น คงไม่มีที่ใดรู้สึกปลอดภัยเท่าที่บ้านอีกแล้วเมื่อสายตามองไม่เห็นอะไรและต้องมาอยู่กับคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นชิน
“กรี๊ด”
ร่างเล็กที่นั่งงอตัวอยู่บนเก้าอี้ด้วยความกลัวในเสียงของฟ้าที่ร้องดังออกมาไม่มีหยุดในก่อนหน้านี้ส่งเสียงกรีดร้องดังออกมาด้วยความตกใจกลัวเมื่อมีใครมาสะกิดถูกตัวเธอ
เธอยังคงตกอยู่ในภวังค์แห่งความกลัว ยังไม่อาจคืนสติกลับมาได้ เพราะต้องอยู่ในความกลัวเสียงฟ้าร้องนั
