“มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ ขอโทษนะคะ มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ”
เพียงรัมภาค่อยก้าวเดินอย่างช้าๆ ในความมืดมิดที่เธอไม่อาจมองเห็นอะไรได้เลยจากการที่มีสายตาไม่เหมือนคนปกติทั่วไป
เธอเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังเป็นที่สุดเพราะไม่รู้เลยว่าจะเจอกับอันตรายตรงไหนไหม ด้วยไม่เคยมาที่นี่มาก่อน
ทุกการก้าวเดินอย่างช้าๆ นั้นเพียงรัมภาก็ส่งเสียงเรียกหาผู้คนไปด้วย แม้เธอจะกลัวการต้องพบคนแปลกหน้าก็ตาม
เธอกำลังพยายามหาทางกลับบ้านให้ได้ หรือไม่ก็หาทางติดต่อกลับไปหาป้าปิ่นที่ก็คงกำลังตามหาเธออยู่เหมือนกัน
แต่ทุกๆ การเรียกหาผู้คนจะถูกตอบกลับมาด้วยความเงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงแมลงร้องออกมาให้ได้ยิน และลมรอบๆ ตัวก็เริ่มพัดแรงขึ้นราวกับกำลังจะมีพายุฝน
“ดิฉันสายตามองไม่เห็นนะคะ มีใครพอจะช่วยเหลือพาดิฉันกลับบ้านบ้างได้ไหมคะ”
สองเท้าเล็กๆ ที่ก้าวเดินอย่างช้าๆ โดยไม่รู้ว่าเบื้องหน้ามีอะไรขวางกั้นอยู่หรือเปล่าสะดุดเข้ากับขอ
