“คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ บอกป้าได้นะ”
เสียงของหญิงเกือบจะชราเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนของหญิงสาวที่เธอนั้นรักและเอ็นดูราวกับเป็นลูกของตัวเอง
สายตาของเธอนั้นมองเห็นว่าหญิงสาวยังคงนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้เตรียมตัวที่จะออกไปนั่งเล่นด้านนอกห้องนอนเหมือนกับวันอื่นๆ
เพราะปกติเวลานี้หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว และคุณหนูของเธอกลับเข้าห้องมาเพื่อทำธุระส่วนตัวของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็มักจะนั่งรอเธอที่เตียงนอนเพื่อจะออกไปนอกห้องนอน
“เหมือนจะไม่สบาย ขอหนูนอนอยู่แต่ในห้องได้ไหมคะวันนี้”
เพียงรัมภาหันหน้าไปตอบคนที่เอ่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วงนั้นด้วยความเม่นย้ำ ด้วยเธอนั้นจำทิศทางของประตูห้องนอนได้เป็นอย่างดี
ร่างกายของเธอนั้นรู้สึกอ่อนล้าและหมดแรงแม้จะเพิ่งกินอาหารเช้าเข้าไป เหมือนกับหัวใจของเธอที่ตั้งแต่เหตุการณ์ฝันร้ายนั้นวันนั้นมันก็ยังเต้นแรงไม่เคยหยุด
มันเหนื่อยไปหมดแต่ก
