ตอนที่ 3 แอบหึง
1177 Words
มิราถูกพิพากษาให้เป็นนางพยาบาลจำเป็นตามคำสั่งของบิดา เรียวขาสวยนั่งไขว่ห้างและกอดอกอยู่บนโซฟา ดวงหน้าเรียวเล็กเชิดมองไปทางอื่น ปากบางได้รูปคว่ำลงอย่างขัดใจ นึกเกลียดผู้ชายที่นอนทำท่าจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้านัก
"แกล้งป่วยใช่มั้ยฮะ นายคริส คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือยังไง นอนทำหน้าขี้เก๊กอยู่ได้" เธอพร่ำอยู่คนเดียว ในขณะที่คริสโตเฟอร์กำลังหลับปุ๋ยเพราะฤทธิ์ยา
มิราเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นลงด้วยความเบื่อหน่าย สายตาเหลือบพลันไปหยุดที่ใบหน้าแลดูอ่อนเยาว์หล่อเหลาตามแบบฉบับหนุ่มตะวันตก เขาดูน่าหลงไหลยิ่งกว่ายามตื่นที่เอาแต่ทำหน้าหล่อจนน่าหมั่นไส้
เธอเหลือบดูนาฬิกาก็เป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว เอ๊ะ! ทำไมไม่ง่วงสักที หรืออาจจะเป็นเพราะต่างที่ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
"ดึกป่านนี้ใครโทรมากันเนี่ย" เธอเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์สมาร์ทโฟนที่วางอยู่ไม่ไกลตัวนัก
"พี่ฤกษ์ ดึกป่านนี้โทรมาทำไมกันนะ" เธอพึมพำก่อนกดปุ่มรับสาย
"ฮัลโหล พี่ฤกษ์ทำไมยังไม่นอนคะ" เธอส่งเสียงเจื้อยแจ้วไปตามสาย
"ฮ่าๆๆ ว่าแต่เราเถอะ ทำไมยังไม่นอนดึกดื่นป่านนี้" เสียงนุ่มทุ้มจากปลายสายทำให้มิรายิ้มออก คริสโตเฟอร์ค่อยๆรู้สึกตัวจากเสียงรบกวนของเธอ
"อ๋อ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยค่ะ ตอบมิรามานะคะว่าทำไมยังไม่นอน" เธอทวนคำถามอีกหน
"ลืมไปแล้วเหรอครับว่าพี่ไปต่างประเทศ เพิ่งมาถึงนี่เอง จริงๆแค่ลองโทรหาดูคิดว่าหลับไปแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาของฝากไปให้ที่บ้านนะครับ นอนได้แล้วนะตัวแสบ" เขาออกคำสั่งแบบไม่จริงจังนัก
"โอเคค่ะ พี่ฤกษ์ก็พักผ่อนเยอะๆนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ คิดถึงจะแย่แล้ววววว" เธอลากเสียงยาวหัวเราะคิกคัก
มิรากดวางสาย ในขณะที่คริสโตเฟอร์ยังคงแกล้งหลับตาอยู่ เธอเดินไปปิดโคมไฟหัวเตียงคนป่วยเพราะคงไม่สามารถหลับลงทั้งที่สว่างแบบนี้
ร่างบางเดินกลับมาที่โซฟาหวังจะพักผ่อนเสียที แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อข้อมือเรียวเล็กถูกฉุดดึงจากด้านหลัง
"นี่ คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า" ร่างบางเซปะทะลงบนเตียงคนไข้จากแรงดึงของคริสโตเฟอร์
"คุยกับแฟนอยู่เหรอครับ" เขาบังเอิญได้ยินเธอคุยโทรศัพท์ แม้จะฟังไม่รู้เรื่องและรู้ดีว่าเสียมารยาทแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเอ่ยถามออกไปเสียให้ได้
"นายถือดียังไงมาแตะเนื้อต้องตัวฉันแบบนี้ นายทำให้ฉันต้องเดือดร้อนแล้วยังไม่รู้จักเจียมตัว แถมยังไม่รู้จักสำนึกอีก" เธอใส่เขาไม่ยั้ง เพราะคำพูดของเธอแต่ละคำมักจะพ่นออกมาก่อนจะนำไปคิดกลั่นกรองเสมอ
"ทำไมครับ เพราะผมเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ถึงทำให้คุณไม่อยากสุงสิงด้วยว่างั้น" เขาทำน้ำเสียงประชดประชัน
"ก็ใช่ไง อย่าถือดีมาแตะเนื้อต้องตัวฉันอีก และพรุ่งนี้ออกโรงพยาบาลแล้วก็กลับประเทศนายไปซะ" เธอไล่เขา
คริสโตเฟอร์คว้าเอวบางเข้ามาใกล้ เขาบดขยี้ริมฝีปากบางเอิบอิ่มร้ายกาจของเธออย่างหิวกระหาย ก็แค่โทษฐานหมั่นไส้เท่านั้นแหละ เขาไม่คิดจะพิสวาสผู้หญิงปากร้ายแบบเธอหรอกนะ
"อื้อออ..." เธอดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแข็งแรง มือเรียวไร้เรี่ยวแรงผลักดันอกกว้างออกห่าง
"หึ คิดว่าผมอยากจะจูบคุณนักรึไง ผู้หญิงอะไรปากร้ายขนาดนี้ ชาตินี้คงหาสามามีไม่ได้หรอก!!!" เขาค่อนขอดเธออย่างหมั่นไส้
"อ๊ายยย แกนั่นแหละ เป็นผู้ชายจริงหรือเปล่าเนี่ย ด่าผู้หญิงแบบนี้ก็ได้เหรอ" เธอร้องเสียงดังทั้งทุบอกกว้างแข็งแกร่งของเขา
พยาบาลวิ่งกรูมาที่ห้องตามเสียงของเธอ ประตูถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะเพราะคิดว่าเกิดเรื่อง
"มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ" คุณพยาบาลเอ่ยถามขึ้น
"อ๋อ ไม่มีอะไรครับ เรื่องของผัวเมียครับ" คริสโตเฟอร์พูดเป็นภาษาอังกฤษ พยาบาลพยักหน้าหงึกหงักแบบงวยงง
"ไอ้บ้า กล้าดียังไงไปบอกคนอื่นว่าเป็นผัวเมียกัน" เธอโวยวายต่อหลังจากที่พยาบาลออกไปแล้ว
"ก็ถ้าไม่เลิกโวยวายก็จะทำให้เป็นเมียจริงๆนี่แหละ เงียบ" เขาส่งเสียงขู่ มิราหวั่นเกรงคำพูดของเขาอยู่ลึกๆ ฝันไปเถอะว่าเธอจะยอมเสียความบริสุทธิ์ที่เธอปกปิดไว้ด้วยความทนงในศักดิ์ศรี ให้กับผู้ชายไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบเขา
มิราสงบปากสงบคำและเดินกลับไปนอนที่โซฟาของตนดังเดิม กว่าจะได้นอนเวลาก็ล่วงเลยมาถึงตีสามแล้ว
เช้าตรู่
คริสโตเฟอร์ตื่นมารับอากาศหนาวเย็นบริสุทธิ์ที่ริมระเบียง เขาไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้จากที่ไหนมาก่อนนอกจากที่นี่ที่เดียว ในขณะที่มิรายังคงนอนขดตัวบนโซฟาด้วยความหนาวเย็น คริสโตเฟอร์จึงเอาผ้าห่มของตนมาคลุมให้เธอ
คุณหมอสั่งคริสโตเฟอร์ออกจากโรงได้เพราะอาการไม่ได้หนักหนาอะไร คุณแดเนียลสั่งให้คนขับรถมารับสองหนุ่มสาวโดยมีน่านนทีมาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้
"มิรา คุณดาวฤกษ์มารอที่บ้านตอนที่พี่ออกมา คาดว่าวันนี้น่าจะอยู่คุยกับคุณอาทั้งวันแน่วันนี้" สองพี่น้องพูดคุยเป็นภาษาไทย ทำให้คริสโตเฟอร์ฟังไม่รู้เรื่อง เขาเอาแต่ขมวดคิ้วสงสัย
"อ้อ ค่ะ พี่ฤกษ์โทรหาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ" เธอกระพิบตาสองสามทีปัดความสับสนของรสจูบที่เพิ่งได้รับมาจากคริสโตเฟอร์เมื่อคืน เธอไม่ยอมมองหน้าเขาเลยตั้งแต่ตื่นขึ้นมา แต่ทำไมไม่ยอมลบภาพนั่นออกไปซักทีเนี่ย!!! เธอคิด
รถยุโรปสีดำคันหรูวิ่งเข้ามาจอดบริเวณหน้าเรือนไม้สักหลังงาม ทั้งสามคนลงจากรถโดยมีดาวฤกษ์และคุณแดเนียลยืนรอรับอยู่
"เป็นยังไงบ้างคุณคริส ดีขึ้นหรือยัง" คุณแดเนียลเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"ดีขึ้นมาแล้วครับ เป็นอาการแพ้ปกติ โชคดีที่ทานเข้าไปแค่นิดเดียว" เขาตอบอย่างนอบน้อมพลันเหลือบไปมองหน้าของดาวฤกษ์อย่างหงุดหงิดใจ เมื่อเห็นมิรากับพ่อหนุ่มหน้าหล่อโผเข้าสวมกอดกันอย่างสนิทสม
"ผมต้องขอโทษแทนมิราด้วยนะ จริงๆมิราก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณแพ้พริก"
"ไม่ครับท่าน คุณมิราเธอดูแลผมดีมากต่างหากครับ ผมต้องขอบคุณเธอมากว่า" มิราหันขวับมาหาเขาเมื่อระแคะระคายหูกับสิ่งที่เขาพูด เธอไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเสียหน่อย มีแผนอะไรกันแน่นะนายคริสโตเฟอร์
- Writer
