เมียแสนร้าย

ไร่น่านนที จังหวัดเชียงใหม่ ​แสงแดดอบอุ่นยามเช้าแห่งต้นฤดูหนาวที่รอคอย ดอกหญ้าไหวติงตามแรงลมโชยเย็นยะเยือก มือเรียวขาวผ่องแลน่าทะนุถนอมกำลังตัดดอกกล้วยไม้สีม่วงสดจากสวนที่เธอเป็นคนปลูกเองกับมือ "คุณหนูมิราครับ วันนี้มีงานสำคัญทำไมยังไม่ไปเตรียมตัว มามัวตัดดอกไม้งามตามสวนอยู่ใยเล่า" เสียงทุ้มนุ่นนวลปนหัวเราะของ น่านนที ผู้มีรอยยิ้มพิฆาตบาดใจสตรีที่มีวาสนาได้พบเจอ "กลิ่นหอมอบอวลรัญจวนใจ รู้สึกสบายกว่าที่ใดที่ข้าเคยอยู่บนโลกใบนี้" มิรา สเปนเซอร์ สาวน้อยผู้เลอโฉมขวัญใจคนงานทั้งไร่ดอกไม้ของน่านนที เธอปล่อยผมหยักศกสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง พวกเขามักจะเล่นสำบัดสำนวนเพื่อฝึกภาษาไทยให้เธอเสมอ และน่านนทีก็เป็นคนเดียวเท่านั้นแหละที่เธอคุยได้ทุกเรื่องจริงๆ "ไม่เอานะคะคนสวน เอ้ย! คนสวย วันนี้มีประชุมสำคัญอย่าทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียหน้า" น่านนทีหมายถึงอาแดเนียลและอาขวัญดาว สเปนเซอร์ ซึ่งเป็นบิดามารดาของเธอ ส่วนอาขวัญดาวนั้นมีศักดิ์เป็นน้องสาวของบิดาเขาเอง มิราจึงเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา อันที่จริงจะบอกว่าเป็นพี่กับน้องแท้ๆก็ได้เพราะพวกเขาสนิทกันมาก "ก็ได้ค่ะ เพราะถึงมิราจะไป ผลที่ออกมาก็ยังคงเหมือนเดิม พ่อแม่ไม่สามารถบังคับอะไรมิราได้ทั้งนั้นล่ะค่ะ" เธอเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉย และมีคำพูดที่เด็ดเดี่ยว "โอเคค่ะ ไปแต่งตัวสวยๆนะคะคนดี" มิราเดินกลับเข้าบ้านของผู้เป็นพี่ชายไป และไม่ลืมถือดอกกล้วยไม้เข้าไปจัดไว้บนแจกันให้คุณลุงนทีกับคุณป้าสายป่านซึ่งเป็นบิดามารดาของน่านนทีได้ชื่นใจ เพราะเธอมักจะมาค้างที่นี่บ่อยเสียยิ่งกว่าบ้านตัวเองที่อยู่ไม่ห่างกันนัก โรงแรมสเปนเซอร์ จังหวัดเชียงใหม่ รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำคันโปรดของน่านนทีวิ่งเข้ามาจอดบริเวณที่จอดรถสำหรับผู้บริหาร มิรา สเปนเซอร์ สวมชุดแซกรัดรูปสีน้ำเงินเข้มคว้านหลังลึก ผมหยักศกสีน้ำตาลถูกม้วนตึงเปิดเผยใบหน้าสง่างาม ใบหน้าสวยเฉียบและหุ่นสูงสง่าราวนางแบบระดับโลกของเธอ ทำให้เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆสังคมชั้นสูงมากมาย เธอก้าวเข้ามาภายในโรงแรมหรูระดับเจ็ดดาวซึ่งเป็นโรงแรมของบิดาเธอนั่นเอง เกือบทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอแม้แขกส่วนใหญ่ของโรงแรมจะเป็นชาวต่างชาติก็ตาม น่านนทีเดินตามหลังเข้ามา มิราถือวิสาสะควงแขนผู้เป็นพี่ชายโดยที่เขาก็เต็มใจเพราะเธอมักจะควงเขาไปไหนมาไหนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ลิฟท์พาพวกเขามาหยุดอยู่ที่ชั้นสิบเก้า ทั้งสองเดินเข้าห้องประชุมที่มีแขกคนสำคัญมารอกันอยู่หลายคนแล้ว แม้จะยังไม่ถึงเวลาประชุมก็ตาม ภาพของมิราที่ควงแขนน่านทีเดินเข้ามาจวนจะถึงเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้ แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด "กรี๊ดดดดด....." เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมทั้งมีน้ำที่ถูกสาดออกมาจากจากแก้วน้ำในมือของสตีรผมทองชาวต่างชาติที่อยู่ในห้องประชุมมายังมิรา น่านนทีช่วยไม่ทันเธอจึงเปียกเต็มๆ "คุณทำบ้าอะไรของคุณ" น่านนทีตะคอกสาวผมทองเป็นภาษาอังกฤษ "นังผู้หญิงหน้าด้าน ไม่มียางอาย แย่งผัวชาวบ้าน นังนี่ใช่มั้ยคะที่ทำให้คุณไม่ยอมติดต่อกลับมาหาเคทเลย" สาวผมทองโวยวาย กำปั้นเล็กกำลังทุบตีแขนกำยำของน่านนที จับใจความได้ว่าเธอกำลังหึงหวงและคิดว่ามิราคือคนรักของเขา มิราไม่รอช้าคว้าแก้วกาแฟที่วางอยู่ตรงหน้าของหนุ่มหล่อที่เธอไม่รู้จัก เธอสาดไปยังร่างบางของหล่อนเต็มๆอย่างไม่ยอมแพ้ "กรี๊ดดดด......" "ถ้าใช่แล้วจะทำไม ผู้ชายเขาไม่เอายังจะกล้าโวยวายอีกนะ ไม่รู้จักอายคนอื่นเขา" เธอด่ากลับ คนอย่างมิราเหรอจะยอมให้ใครก็ไม่รู้มายืนด่าอยู่ฝ่ายเดียว "กรี๊ดดด....." "พอได้แล้ว!!!" คำสั่งที่ทรงพลังและมีอำนาจเหนือสิ่งอื่นใดที่นี่ดังขึ้นจากด้านหลังของมิรา ทุกคนในห้องประชุมราวๆสามสิบชีวิตเงียบกริบ มิรายังคงยืนอยู่และก้มหน้าเล็กน้อย "คุณเป็นใคร" แดเนียล สเปนเซอร์เอ่ยถามหล่อนที่เรียกแทนตนเองว่าเคท "ดิฉันเป็นผู้จัดการโรงแรมในเครือสเปนเซอร์จากภาคใต้ค่ะ" เธอก้มหน้าตอบคำถามเพราะทราบดีว่านี่คือเจ้านายใหญ่ของเธอ "ถ้าเด็กคนนี้ทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ผมก็โทษแทนเธอด้วย และคุณก็ต้องขอโทษเธอเช่นกัน จะได้จบเรื่องไร้สาระนี่สักที เรื่องสำคัญเธอคือ มิรา สเปนเซอร์ ลูกสาวคนเดียวของผม" ภายในห้องที่เงียบสงบเปลี่ยนเป็นเสียงฮือฮา และเธอกลายเป็นจุดรวมสายตาไปโดยปริยาย เคทหน้าเสียเข่าแทบทรุด มิรามีใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่สนสายตาของคนที่มองเธอสักนิด เธอไม่ยอมไปเปลี่ยนชุดและยืนยันที่จะประชุมให้เสร็จก่อน ร่างบางนั่งถัดจากบิดาที่นั่งเป็นประธานในการประชุม "เฮ้ ฉันคิดว่านายจะไม่มาซะอีก" น่านนทีทักทายเพื่อนสนิทในขณะที่นั่งลงเก้าอี้ติดกัน "นายชวนทั้งทีแถมยังอยู่เมืองไทยด้วยก็เลยลองๆมาดู แต่ตอนนี้ดูท่าจะไม่ไหว" คริสโตเฟอร์ อดัม มองไปยังมิราพร้อมทั้งส่ายหน้าเล็กน้อย "เฮ้ย น้องฉันแค่เป็นคนไม่ยอมคน จริงๆแล้วเป็นคนจิตใจดี" คริสโตเฟอร์ขมวดคิ้ว "เอาล่ะ เรื่องสำคัญที่ผมเรียกประชุมและเชิญแขกคนสำคัญมาวันนี้ เพราะลูกสาวคนเดียวของผมจำเป็นต้องเลือกคนดีๆและเหมาะสมสักคนมาเป็นคู่ชีวิต" "คุณพ่อจะทำอะไรคะ" เธอขมวดคิ้วสงสัยในขณะที่เลขาของบิดายื่นแฟ้มเอกสารที่มีรูปถ่าย ประวัติและหน้าที่การงานของหนุ่มๆที่นั่งเรียงรายกันอยู่ ณ ที่นี่ให้เธอ "ลูกจำเป็นต้องเลือกและลองคบผู้ชายสักคนเพื่อคบหาดูใจไปสู่การแต่งงานในอนาคต เพราะลูกคือทายาทคนเดียวของสเปนเซอร์ จำเป็นต้องมีคนคอยสนับสนุนลูก และรายชื่อที่พ่อเลือกมาพ่อสืบประวัติมาหมดแล้วทุกคน" มิราเคยปฏิเสธการมีแฟนต่อบิดามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้เมื่อบิดาเริ่มจริงจัง มิราหยุดที่รูปถ่ายและมีชื่อเขียนไว้ว่า คริสโตเฟอร์ อดัม ระบุไว้เพียงว่าประกอกธุรกิจส่วนตัว สถานะภาพโสด อายุยี่สิบเจ็ดปี เธอยื่นให้บิดาพอเป็นพิธีจะได้จบๆ เธอไม่เห็นหน้าเขาจริงด้วยซ้ำ เมื่อมิราเลือกเสร็จผู้เป็นบิดาจึงประชุมเรื่องอื่นต่อเล็กน้อย "แต่ก็ไม่ได้หมายถึงว่าเขาเหมาะสมหรือดีที่สุดนะคะ หนูมีมาตรฐานในการเลือกคู่ชีวิตแค่หายากเท่านั้นเองค่ะพ่อ ขอตัวนะคะ" มิราขอตัวกลับไปที่ไร่เพื่อตัดดอกไม้ต่อโดยที่มีคนขับรถของบิดาไปส่ง ในขณะที่น่านนทียังคงอยู่ถามไถ่สาระทุกข์สุขดิบกับคริสโตเฟอร์ แขกที่มาร่วมประชุมทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว "เดี๋ยวคุณคริสโตเฟอร์ตามผมเข้าไปในห้องทำงานหน่อย น่านนทีด้วยนะอามีเรื่องจะคุยด้วย และก็อย่าลืมจัดการเรื่องผู้หญิงคนนั้นอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก" สองหนุ่มรับคำและเดินตามไปที่ห้องทำงาน "เฮ้ย เรื่องอะไรวะ อย่าบอกนะว่าน้องสาวแกเลือกฉัน" คริสโตเฟอร์กระซิบกับน่านนทีขณะที่เดินตามไป "ไม่รู้ว่ะ" "เชิญนั่งสิ ประวัติคุณในแฟ้มไม่มีรายละเอียดอะไรเลย หมายความว่ายังไง" สองหนุ่มมองหน้ากัน "คือ...คุณอาครับผมเป็นคนเอาไปใส่เองครับ ผมกับคริสเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนไฮสคูลที่อังกฤษน่ะครับ ส่วนเรื่องประวัติคุณอาโทรไปหาพ่อกับแม่ขอคริสได้เลยครับ นี่ครับเบอร์ ส่วนเรื่องนิสัยรับรองมิราถูกใจเพื่อนผมคนนี้แน่นอนครับ" แดเนียลพยักหน้างงๆกับความน่าสงสัยของหลานชาย แต่ก็เชื่อใจหลานชายกว่าใครทั้งนั้น "งั้นเย็นนี้เชิญคุณไปทานข้าวที่บ้านผมนะครับ น่านจัดการด้วยนะ" สองหนุ่มเดินออกจากห้องท่านประธาน "นี่แก คิดจะถามฉันสักคำมั้ยว่าโอเคกับน้องแกหรือเปล่าเนี่ย" น่านนทีขำกับท่าทางตกกระไดพลอยโจนของเพื่อนหนุ่มตาน้ำข้าว "งั้นตอบคำถามฉันมาหนึ่งคำถาม" "คำถามอะไร" คริสโตเฟอร์ขมวดคิ้ว "มิราสวยมั้ย" "สวยสิ" เขาตอบแบบไม่ต้องคิด "นั่นไง แกจะต้องโอเคกับมิรา เพราะฉันเลือกแล้ว มิรานี่มันก็ตาถึง ฉันรู้ว่าน้องฉันเลือกส่งๆพอให้เรื่องมันจบ เพราะน้องสาวฉันไม่เคยมีแฟน ไม่ชอบการมีแฟน ชอบผู้หญิงด้วยกันหรือเปล่าก็ไม่รู้" น่านนทีพูดขำๆ "นี่ ฉันว่าไม่รอดว่ะ ฉันชอบผู้หญิงเรียบร้อย แต่น้องแกนี่มั่นมาก ไม่มองใครเลยในห้องประชุมนั่น หยิ่งเบอร์นั้น และที่สำคัญ ฉันก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ฉันว่าน้องแกไม่มีทางมองฉันหรอก เลิกเล่นอะไรบ้าๆนี่เถอะ" "ไม่ได้ คุณอาท่านนัดแกทานข้าวแล้ว ไม่ชอบก็แค่ไปทานข้าวเฉยๆ มิราอาจจะไม่มองหน้าแกด้วยซ้ำ แต่คุณอานัดแกทานข้าวแล้ว ห้ามผิดคำพูดกับผู้ใหญ่เด็ดขาด" น่านนทีพูดจบก็กอดคอเพื่อนเดินออกจากโรงแรมหรูไป ติดตามตอนต่อไปนะคะ มิราจะแกล้งพระเอกค่ะ ปากบอกไม่ชอบนะคะ แต่จะแกล้งเพื่อความสะจายยย ขอบพระคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกๆท่านนะคะ