“ฮะ แฮม... พี่ไปก่อนดีกว่านะ หญ้าหวานจะได้พัก” กริชไทกระไอกระแอมเมื่อกวาดสายตามองเลยขึ้นไปสบตาใสแจ๋วของคนบนเตียง แก้มหนุ่มขึ้นสีแดงจัดที่เผลอมองไม่ละสายตา จนต้องระงับใจตัวเอง
ญารินดายิ้มเจ้าเล่ห์อย่างแสนน่ารัก เธอกลั้นหัวเราะจนเจ็บกรามไปหมด พอเขาหันหลังเดินไปที่ประตู เธอนับถอยหลัง ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง....
“โอ๊ย...”
“หญ้าหวานเป็นอะไร” กริชไทยังไม่ทันเปิดประตู กลับต้องผวามาที่เตียงเมื่อเห็นหญิงสาวตัวงอร้องครางไม่หยุดปาก
“ปะ... ปวดท้องค่ะพี่กระทิง”
“ปวดตรงไหน ไปโรงพยาบาลไหม” เขาเห็นสีหน้าบิดเบี้ยว คิ้วขมวดปากยังร้องครางไม่หยุดก็ใจเสีย
“มะ... ไม่ต้องหรอกค่ะ นอนสักพักคงหาย พี่กระทิงจะไปธุระไม่ใช่เหรอคะ ไปเถอะค่ะไม่ต้องห่วงหญ้าหวาน”
“พี่จะไปได้ยังไง หญ้าหวานปวดท้องขนาดนี้เดี๋ยวรอพี่แป๊บนึงนะ จะไปตามแม่มาช่วย” กริชไทเลี่ยงออกมาจากห้อง เขารีบโทรให้ลูกน้องช่วยไปดูม่านฟ้าเพราะลืมเธอไปเสียสน
