“พี่กระทิงคะ พี่กระทิง!”
“ครับ ว่าไงหญ้าหวาน” กริชไทสะดุ้งกะพริบตาปริบๆ หันมองคนหน้าหวานที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“พี่กระทิงจะป้อนข้าวหญ้าหวานที่ปากหรือที่...” เธอหลุบตาลงต่ำก้มลงมองอกอวบๆ ของตัวเอง ตอนนี้ช้อนข้าวต้มที่ถูกเป่าจนหายร้อนจ่ออยู่ตรงร่องอกอิ่ม
“เฮ้ย!” กริชไทสะดุ้งเมื่อมองตามสายตาของเธอก่อนจะดึงมือหนีจากร่องอกอวบที่เขาจ่อช้อนข้าวต้มเข้าไปหา
“คิกๆ” ญารินดาหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นสีหน้าแตกตื่นของเขา
“พี่ขอโทษ” กริชไทเสียงอ่อย รู้สึกว่าเขาจะเผลอตัวเผลอใจบ่อยเสียแล้ว
“หญ้าหวานหิวค่ะ พี่กระทิงป้อนอีกสิคะ”
เสียงหวานๆ อ้อนๆ ทำให้เขาใจสั่น กริชไทรวบรวมสติและสมาธิให้ก่อเกิดปัญญาและแน่วแน่กับการกระทำตรงหน้า เขาตักข้าวต้มหอมกรุ่นขึ้นเป่าแล้วจ่อไปที่ปากจิ้มลิ้มสีสด ทันทีที่เจ้าหล่อนอ้าปากรับเขาก็เผลอแตะลิ้นกับริมฝีปากหยักหนาของตัวเองแทบจะกลืนกินเธอลงท้องไปด้วย
“อยากกินหมูสับกับเต
