บทที่ 17
(แม่น่ะไม่มีหรอก คุณท่านต่างหากที่มี ท่านมาตามหาหนูเกลถึงที่บ้านพักเลย เห็นว่าเธอทำงานค้างไว้ จะให้ไปช่วยทำต่อให้เสร็จ สงสัยจะสำคัญมาก)
“เดี๋ยวผมโทรไปถามท่านเองดีกว่า ว่าด่วนมากแค่ไหน”
(ก็ดีเหมือนกัน รีบโทรไปนะลูก แค่นี้นะ)
“จ้ะแม่” เกรียงไกรกดวางสายจากมารดา แล้วโทรกลับไปหาเจ้านายทันที รอไม่นานปลายสายก็กรอกเสียงเครียด ๆ กลับมา “คุณเขื่อนมีธุระด่วนกับน้องเกลหรือเปล่าครับ เห็นแม่โทรมาบอกว่าคุณเขื่อนไปตามหาเธอที่บ้านพัก”
(ไม่มาก แต่ก็อยากเจอตัวเธอตอนนี้)
“คงไม่ทันแล้วครับคุณเขื่อน เพราะเธอไม่อยู่แล้ว” เมื่อรู้ว่าไม่สำคัญอะไรจึงรู้สึกโล่งใจแทนหญิงสาว
(หมายความว่าไง)
“ก็เธอลากลับบ้านไม่ใช่หรือครับ” เกรียงไกรย้อนถามด้วยความสงสัย “หรือว่าเธอไม่ได้บอกกับท่าน”
(เปล่านี่ ไม่เห็นเธอบอกอะไรกับฉันนี่)
“งั้นเธอคงบอกกับคุณขันแหละครับ”
(ไม่รู้สิ ช่างเถอะ แค่นี้นะ)
“ทำไมเหรอคะพี่ไกร”
