ภรรยาที่คุณไม่รัก

ความจำเสื่อม

เกือบ2อาทิตย์แล้วที่ธีรภัทรยังไม่ฟื้นขึ้นมา..น้ำรินมาเฝ้าเขาทุกวันร่างกายหญิงสาวซูบผอมลงไปเยอะมาก เนื่องจากเอาแต่เสียใจร้องไห้ ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน ยังคงโทษตัวเองอยู่ร่ำไป เป็นที่น่าเวทนาสงสารต่อผู้เป็นบิดาและมารดาของทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครโทษเธอเลยนอกจากจะสงสารและเห็นใจ…ปล่อยให้เธอมาดูแลธีรภัทรได้เต็มที่โดยไม่ห้ามปรามใดๆ

“พี่ธีร์คะ…เมื่อไหร่พี่จะฟื้นขึ้นมาหารินคะ…..รินใจจะขาดอยู่แล้วนะ……” หญิงสาวจับมือชายหนุ่มมาแนบไว้ที่แก้มนวล ที่ตัวเขายังคงมีสายระโยงระยางชายหนุ่มเริ่มซูบผอมลง เนื่องจากนอนมาแล้วเป็นเวลานานแล้ว…..น้ำตาใสๆ ยังคงไหลอาบแก้มอยู่ตลอดเวลา อาการของเธอเข้าขั้นจะเป็นโรคซึมเศร้าอยู่รอมร่อ

“ถ้าพี่ยังไม่ฟื้นมา…รินจะอยู่ได้อย่างไรคะ…” เสียงที่แหบพร่าบวกกับดวงหน้างามที่หวานซึ้งตรึงใจนั้น…ยังคงมีน้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย…หญิงสาวฟุบเผลอหลับลงไปข้างๆ ชายรัก มือก็ยังคงกุมมือของร่างที่ไร้สติไว้แน่น หญิงสาวเพิ่งจะรู้ตัวว่ารักเขามากมายขนาดนี้ เธอปล่อยให้เวลาล่วงเลย จนมาถึงตอนนี้…ตอนที่เขาเหลือแค่ร่างที่ไร้สติได้อย่างไรกัน….

???

ธีรภัทรค่อยๆ ลืมตาตื่นฟื้นขึ้นมา…เขากวาดสายตาไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยม พบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่ข้างๆ ในท่านั่งหลับ…จับมือเขาไว้แน่น

‘เธอเป็นใครกัน….แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร…..เขาคือใคร…ชายหนุ่มพยายามนึกก็นึกไม่ออก’

ร่างบางขยับตัวตื่นขึ้นมา พบว่าชายคนรักฟื้นแล้ว…ใบหน้างามประดับไปด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจเป็นที่สุด…..

“พี่ธีร์..!!…หมอค่ะคนไข้ฟื้นแล้วค่ะ” เธอรีบเรียกหมอทันทีด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“พี่ธีร์….พี่ธีร์เป็นยังไงบ้างคะ!!” หญิงสาวโผเข้ากอดเขา…แต่….ชายหนุ่มทำหน้ามึนงง พยายามถอยห่างจากอ้อมกอดของหญิงสาว

“คุณ…คุณเป็นใครครับ…แล้ว แล้วผมอยู่ที่ใหน? ผมคือใคร?” ชายหนุ่มยิงคำถามออกมา ก่อนจะทำหน้ามึนงงสงสัย น้ำรินอึ้ง!ตะลึงงัน ใจเธอพลันดิ่งวูบลงไปอีกรอบ…เมื่อรู้ว่าเขาจำเธอไม่ได้และก็จำตัวเองไม่ได้เหมือนกัน!

“ริน..รินคือภรรยาพี่ไงคะ…และก็คือแม่ของลูกพี่ด้วย..!” หญิงสาวยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน…ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหวานใส เธอรู้สึกจุกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าเขาจำเธอไม่ได้เลยสักนิด แต่…ก็ยังดีกว่าเขาต้องจากเธอไปตลอดกาล…

“ผมมีลูก…เมียแล้วแล้วหรอครับ…ผมชื่อ..ชื่ออะไรครับ…?” เขายังคงถามเธออย่าง งงงัน ดวงตาคู่นั้นของเขาที่มองมา..ไม่ใช่ดวงตาที่เธอคุ้นเคย ไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆ นอกจากความว่างเปล่า เธอพยายามสะกดกลั้นก้อนที่จุกอยู่ที่คอไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา

“พี่ธีร์….ชื่อธีรภัทรไงคะ…เป็นสามีของรินเอง…รินก็คือภรรยาที่พี่ธีร์รักมากไงคะ!” หญิงสาวพยายามบอกเขา แต่เขายังทำหน้ามึนงงสงสัยเหมือนกับว่าไม่เชื่อเธอสักนิด

“ขอโทษนะครับ…..ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่าคุณคือภรรยาของผม…ผมจำไม่ได้ว่าผมเคยรักคุณ” เขาตอบออกมาด้วยเสียงที่ราบเรียบและค่อนข้างจะห่างเหินเย็นชา เป็นเวลาเดียวกับที่หมอและพยาบาลเข้ามาพอดี เธอเลยขอตัวออกไปข้างนอก หญิงสาวมายืนแอบร้องไห้คนเดียวอย่างเงียบๆ เธอได้โทรบอกพ่อแม่ของชายหนุ่ม และพ่อแม่ของเธอแล้ว..ทุกคนกำลังมา….เผื่อว่าเขาเจอพ่อแม่ของเขา…แล้วเขาอาจจะจำอะไรขึ้นมาบ้าง!

???

น้ำรินพาธีรภัทรออกมาจากโรงพยาบาลมารักษาตัวต่อที่บ้าน ร่างกายเขาดีขึ้นเกือบ100%แล้ว ยกเว้นความจำที่ยังจำใครไม่ได้เหมือนเดิม เธอขอคุณพ่อคุณแม่ทั้งสองฝ่ายในการดูแลเขา เพราะที่เขาเป็นแบบนี้เป็นเพราะตัวของเธอเอง พวกท่านก็ไม่ว่าและไม่ขัดอะไรเลย เพราะยังรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ในอดีต เนื่องจากต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดเกิดจากที่พวกท่านจับทั้งคู่มาแต่งงานกันนั้นเอง…

ตอนนี้เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่เรือนหอของเธอกับธีรภัทรเหมือนเดิม…พร้อมกับหาพี่เลี้ยงมาช่วยเลี้ยงลูก เธอยังคงต้องทำงานไปด้วยและดูแลเขาไปด้วย ติณห์ก็ยังคงแวะเวียนมาหายัยหนูดาวอยู่สม่ำเสมอ ตอนนี้ธีรภัทรยังจำเธอไม่ได้เลย ชายหนุ่มยังมีทีท่าที่เย็นชาห่างเหินมาก เว้นระยะกับเธอไม่ให้เธอไกล้ชิดเขามาก แต่ แปลกกับหนูดาวผู้เป็นลูกสาวกลับเข้ากับเขาได้เป็นอย่างดี ‘เรียกว่ารักลูก…แต่ไม่รักแม่…เฮ้อ เธอก็กลับมาเป็นภรรยาที่เขาไม่รักดังเดิมสินะ’ หญิงสาวได้แต่แอบคิดและถอนใจเงียบๆ คนเดียว

???

พลบค่ำ

“พี่ธีร์คะ…รู้สึกว่าร่างกายตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ รู้สึกไม่สบายตรงไหนมั้ย?” หญิงสาวถามชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอต้องเก็บข้อมูลให้คุณหมอด้วยตอนไปหาหมอตามนัด

“อืม..ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเจ็บตรงไหนแล้วนะ! ก็สบายดี…สมัยก่อนที่ผมจะเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล..ผมทำอะไรหรอครับ”

จู่ๆ เขาก็เอ่ยถามขึ้นมา คงจะนึกเบื่อๆ ที่ต้องอยู่บ้านทุกวัน

“พี่ธีร์ก็ทำงาน…มีบริษัทเป็นของตัวเอง…แต่ตอนนี้คุณพ่อดูแลให้อยู่ค่ะ…เดี๋ยวพี่ธีร์หายป่วยค่อยกลับไปทำนะคะ!”

หญิงสาวบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเหมือนเช่นทุกวัน…ธีรภัทรคนนี้กับคนก่อนช่างแตกต่างกันอย่างกับคนล่ะคนเลยทีเดียว

“อ่อครับ….จะ…ทำอะไรครับ” ชายหนุ่มตกใจเมื่อหญิงสาวเข้ามาไกล้เขา…กลิ่มหอมอ่อนๆ ลอยเข้าแตะจมูกเขาเบาๆ

“รินจะห่มผ้าให้พี่ธีร์ค่ะ….อากาศเย็นแล้ว เดี๋ยวไม่สบายนะคะ! คิดว่ารินจะทำอะไรพี่ธีร์คะ?”

น้ำรินถามเขาก่อนจะยิ้มขันๆ ออกมาเบาๆ นี่ถ้าเป็นสมัยก่อน เขาไม่หวงเนื้อหวงตัวแบบนี้หรอก..กลับเป็นเธอเสียเองที่โดนเขาเอาเปรียบได้ทุกวี่ทุกวัน ความร้อนแรงนั้นหญิงสาวยังคงโหยหาอยู่เสมอ…แต่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะกอดเขาเลย กล้วเขาจะตกใจกลัวเธอเสียเอง

“อะ…อ่อ..ไม่ได้คิดครับ…แต่ห่างๆ หน่อยก็ดีนะครับ….ผมยังจำคุณไม่ได้ เราไม่ควร..มะ..มีอะไรกันตอนนี้ครับ!”

ชายหนุ่มบอกเธอตรงๆ เล่นเอาน้ำรินรู้สึกนอยในคำพูดนี้ไปเหมือนกัน เขาพูดเหมือนจะรังเกียจรังงอนเธอเสียมากมาย

“โอเครับทราบแล้วค่ะ”

เธอพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ หันหลังให้เขา…ธีรภัทรพูดออกมาเป็นคำพูดที่ดูเหมือนจะธรรมดา..แต่เล่นเอาคนฟังอย่างเธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเหมือนกัน การที่คนรักไม่แตะต้อง ไม่ต้องการตัวเราเลย มันก็เป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดได้เหมือนกัน…เธอเพิ่งรู้ก็วันนี้เอง…

???