ผัวเมียหยอกกัน

2865 Words

เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส รีโรสตื่นมาแต่เช้าเพื่อทำอาหารเหมือนทุกๆวัน แต่สามที่ผ่านมาเธอไม่ได้ตื่นเพราะเธอไม่สบาย " หนูโรสหายแล้วเหรอลูก" มัมแก้วถามลูกสะใภ้ด้วยความสงสัย รีโรสหันหน้ามามีแก้มปริ ตาหยี่ พลางหมุนซ้าย หมุนขวา ใบหน้าของรีโรสขาวอมชมพู ปากแดงไม่ต้องพึ่งลิปสติก " โรสหายแล้วค่ะคุณมัม " รีโรสตอบมัมแก้วพร้อมกับแสดงของมัมแก้วเห็นว่าเธอนั้นแข็งแรงมากแค่ไหน มัมแก้วยิ้มเอ็นดูลูกสะใภ้มากๆ ท่านเดินเข้ามาหารีโรส ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเธอขึ้นมา " มัมขอโทษนะลูกที่มัมทำให้หนูต้องเจอเรื่อง.." มัมแก้วพูดขอโทษรีโรสด้วยความสำนึกผิดมากๆท่านไม่กล้าพูดเรื่องที่ผ่านมาให้รีโรสสะเทือนใจและเจ็บปวด รีโรสยิ้มและส่ายหน้า " ไม่ค่ะมัม โรสคิดว่ามันคงเป็นชะตากรรมของโรสค่ะ " รีโรสพูดออกมาในแนวบุญและกรรม มัมแก้วได้ยินแล้วน้ำตาคลอเบ้า เพราะท่านไม่รู้จะพูดยังไงดี ลูกชายบ้านอื่นก็เป็นเหมือนกันหมดดื้อ ด้าน มึน ซึ่งแด๊ดๆกับมัมๆห้ามยังไม่ฟัง " หนูโรส " มัมแก้วเรียกชื่อรีโรส พลางยกมือขึ้นมาลูบที่ใบหน้าของรีโรส ท่านยิ้มเอ็นดูเพราะความสวยของลูกสะใภ้ของท่านนั้นไม่ต้องแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเลย " อุ๊ย! กลิ่นไหม้!" รีโรสอุทานออกมาพร้อมกับหันไปมองที่ด้านหลังไข่เจียวที่อยู่กะทะไหม้ไปแล้ว มัมแก้วตกใจ " ยกออกมาลูก" มัมแก้วบอกรีโรสๆรีบยกออกมาและปิดไฟเตาไฟฟ้า " ไข่ไหม้ " รีโรสพูดเสียงเศร้า มัมแก้วยิ้มเอ็นดู " เดี๋ยวมัมจะทำให้ใหม่นะลูก เอาไข่ฟูๆเลยดีไหม" มัมแก้วพูดเอาใจลูกสะใภ้ รีโรสยิ้มแก้มปริ " ค่ะมัม" รีโรสตอบอย่างว่าง่าย แด๊ดแคทที่ยืนมองอยู่ขอบประตูท่านยิ้มที่มุมปาก เพราะนานมากแล้วที่เมียของท่านไม่ได้ยิ้มแบบนี้ นั้นคงตั้งแต่เบลินดาย้ายไปอยู่บ้านเจ้านายของท่านนั้นแหละ " คริๆๆ ใส่ บลาๆๆๆๆ" เสียงมัมแก้วและรีโรสช่วยกันทำไข่เจียวในห้องครัว แด๊ดแคทยืนมองนิ่งๆ ก่อนท่านจะได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาในบ้าน แด๊ดแคทเดินไปนั่งที่ห้องวรับแขกรอท่านที " ตาคิน!" แด๊ดแคทเรียกชื่อของลูกชายแสนเฮ้ว แสนเฟี้ยวของท่าน เวคินหันหน้ามาพลางยิ้มทักทายแด๊ดแคท " อรุณสวัสดิ์ครับแด๊ด" เวคินทักทายแด๊ดแคทแต่หูของเขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากห้องอาหาร " คริๆๆๆๆ " เสียงหัวเราะของสองสาวต่างวัยดังมาจากห้องอาหาร เวคินเหยียดยิ้มที่มุมปาก เขาเดินไปที่ห้องอาหาร สายตาของเขามองไปที่ร่างเล็กของรีโรสที่กำลังยืนหลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ เวคินเดินเข้าไปสวมกอดรีโรสจากทางด้านหลัง หมับ! ร่างสูงใหญ่กอดร่างเล็กแน่นๆและดึงเข้ามาหาตัวเองอย่างแนบชิด รีโรสตกใจตัวแข็งทื่อ หัวใจร่วงหล่นลงตาตุ่ม ฟอดดดดดดด จมูกโด่งกดลงที่แก้มเนียนของเธอแรงๆ รีโรสค่อยๆปลายตามองหน้าของคนที่หอมแก้มของเธอ " หึหึ ไงยัยชีหายแล้วเหรอ" เสียงหัวเราะเยือกเย็นพร้อมกับคำถามเหมือนเป็นห่วง แต่แววตาของเขามันเยาะเย้ยมากๆ รีโรสกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พร้อมกับหันไปสนใจผ้าเช็ดปากไม่ตอบอะไรเขา เวคินขบกรามแน่นๆ พรืด! เขาจับร่างของเธอให้หันมาสบตากับเขา รีโรสตาโต มือสั่น หัวใจเต้นแรง เวคินมองหน้าใบสวยด้วยสายตาดุๆเหมือนเขากำลังจะดุเด็ก " นายไม่เห็นหรือไงล่ะ" รีโรสกลั้นใจพูดเสียงดัง พลางจะหมุนตัวหันหลังให้เขา เวคินเหยียดยิ้ม หมับ! มือของเขาจับต้นแขนของเธอเอาไว้และบีบแรงๆ รีโรสอ้าปากหวอ " เวคิน ไอ้บ้าฉันเจ็บ!" รีโรสเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงเข้ม ก่อนจะด่าเขาอย่างเหลืออด เวคินยิ้มที่มุมปาก เขาค่อยๆคลายมือออกจากต้นแขนของเธอ เขาจ้องมองหน้าของเธอนิ่งๆ แต่รีโรสนั้นหันไปมองทางอื่น มือของเธอพยายามดันหน้าอกของเขาเอาไว้ " ตาคิน! ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้เลยน่ะ!" เสียงมัมแก้วร้องห้ามลูกชายของท่าน เวคินไม่สนใจเสียงมัมแก้ว " ตาคิน! มัมบอกให้ปล่อยน้อง!" เสียงมัมแก้วเริ่มดังขึ้นมา แด๊ดแคทเดินเข้ามาในห้องอาหาร ท่านมองนิ่งๆ เวคินเหยียดยิ้มเยาะเย้ย " หึหึ " เวคินหัวเราะในลำคอ พลางค่อยๆปล่อยมือออกจากต้นแขนของเธอ รีโรสเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้เขาอย่างไม่สนใจ เวคินหันไปยิ้มให้มัมแก้ว เขายิ้มอ่อนโยนให้มัมแก้วและเดินเข้าไปกอดมัมแก้ว ฟอด เขาหอมแก้มมัมแก้วด้วยความคิดถึง มัมแก้วส่ายหน้า " ห้ามรังแกน้องอีก " มัมแก้วบอกเวคินด้วยน้ำเสียงเข้ม " มัมครับ ผมเปล่ารังแกนะครับ" เวคินทำเสียงเหมือนเด็ก พลางกอดมัมแก้วแล้วอ้อน จมูกโด่งหอมซ้ายหอมขวา รีโรสปลายตามองเล็กน้อย มัมแก้วยิ้มพลางยกมือขึ้นมาลูบผมของลูกชายของท่าน เวคินปลายตามองรีโรส ทั้งสองคนสบตากันพอดี รีโรสรีบหันหน้าไปสนใจทำผ้าเช็ดปากต่อ เวคินยิ้มที่มุมปาก เขาชักอยากแกล้งยัยชีขึ้นมาแล้วซิ " ผัวที่ไหนจะรังแกเมียครับมัม. " เวคินพูดน้ำเสียงอ่อนโยน มัมแก้วยิ้มเอ็นดูลูกชาย " แกไงล่ะ" แด๊ดแคทพูดขึ้นมาเสียงดัง เวคินหันไปมองหน้าของแด๊ดแคท รีโรสเป่าลมออกจากปากเบา " ผมเปล่านะครับแด๊ด ผมไม่เคยรังแกยัยชีเลย" เวคินพูดปฏิเสธแด๊ดแคททันควัน เขาหันไปมองรีโรสที่เดินยังห้องครัว มัมแก้วส่ายหน้าพลางเดินตามหลังรีโรสไปที่ห้องครัว " หึ ! " แด๊ดแคททำเสียงขึ้นจมูก พลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของท่าน เวคินขบกรามแน่นๆ เขามองไปเห็นรีโรสถือถาดเครื่องปรุงออกมาพอดี เวคินเดินไปหารีโรส เขายื่นมือไปกอดเอวของเธอ รีโรสสะดุ้งโหยงพลางมองหน้าของเขา " เวคิน! นายจะทำอะไร" รีโรสเรียกชื่อของเขาเบาๆ เธอถามด้วยความสงสัย เวคินเดินโอบเอวเธอเดินไปยังโต๊ะ เขาหยิบเครื่องปรุงลงบนโต๊ะ รีโรสทำหน้างงๆ " เห็นไหมครับแด๊ด ผมช่วยแบ่งเบาภาระยัยชี " เวคินบอกแด๊ดแคทเสียงเข้ม พลางหันมามองหน้ารีโรส เขาเหยียดยิ้มร้ายพลางยกมือขึ้นมาบีบจมูกของเธอแรงๆ รีโรสอ้าปากหวอ " อ๊ายยย เวคิน ปล่อยนะ!" รีโรสร้องโวยวาย เธอพยายามใช้มือแกะมือของเขาออกจากจมูกของเธอ แด๊ดแคทส่ายหน้า มัมแก้วอ้าปากค้าง เวคินยิ้มสะใจ ก่อนเขาจะปล่อยมือออกจากจมูกของเธอ " หึหึ ยัยชีหน้าแดงเลย " เวคินหัวเราะในลำคอ พร้อมกับพูดหยอกล้อเธอเล่นๆ " ห๊าาาาาา นายนี้คือเจ้ากรรมนายเวรจริงๆ " รีโรสหายใจเข้าปอดถี่ๆ พร้อมกับด่าเขาด้วยความหงุดหงิด เวคินมองหน้าของเธอนิ่งๆ เขามองพิจารณาใบหน้าแดงๆของรีโรส ' กูคิดว่าเมียของมึงต้องแอบเปรี้ยวแน่ๆไอ้คิน ' คำพูดของฟอลตัลผุดขึ้นมาในหัวของเขา ' ใช่ๆ เพราะเมียของไอ้เถื่อนนะ คือ.... อื้อหืม...... ' คำพูดของไลอ้อนพูดขึ้นมาในหัวของเขา ' ฝาแฝดกันกูว่าความเปรี้ยว ความเซ็กซี่ไม่ต่างกันหรอก ' คำพูดของกรู๊บ เวคินมองหน้าของรีโรสอย่างพิจารณานิ่งๆ ' คนหนึ่งอาจจะเปรี้ยว เซ็กซี่ แต่ อีกคนอาจจะซ่อนเปรี้ยวเอาไว้ใครจะไปรู้' ฟอลตัลพูดออกมาอย่างเคลิบเคลิ้ม เพราะภาพของรีโมตนั้นยังติดตาของเขาอยู่เลย ' กูไม่ติดถ้ามึงหรือไอ้เถื่อนจะเลิกกับเมีย เพราะกูจะให้มัมกับแด๊ดไปสู่ขอทันที ' ฟอลตัลพูดขึ้นมาน้ำเสียงจริงจัง เวคินเอาได้นิ่งเงียบ เขาเหมอลอยจนรีโรสนั้นคิดอยากเอาคืนเขา เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเป่าลมออกมาจากปาก หมับ! มือของเธอจับหัวไหล่ของเขา เธอกระโดดขึ้นพร้อม ปึ่ก! หัวของเธอชนหน้าผากของเขาแรงๆ " อ๊ากก ยัยชี!" เวคินร้องเสียงหลง พลางยกมือขึ้นมาจับหน้าผากของตัวเองเอาไว้ มืออีกข้างของเขาจะจับมือของเธอแต่พลาด รีโรสรีบปล่อยมือและวิ่งไปหลบหลังเก้าอี้ของแด๊ดแคท " แด๊ดขาช่วยโรสด้วยค่ะ " รีโรสบอกแด๊ดแคทน้ำเสียงออดอ้อน ปากจู๋แก้มป่อง เวคินจะเดินมาหารีโรสเพื่อลงโทษเธอ " หยุดนะตาคิน ห้ามรังแกลูกสะใภ้ของมัมนะ" มัมแก้วเดินมาขวางเอาไว้ เวคินอ้าปากค้าง หน้าแดง เขามองหน้าของรีโรสด้วยความแค้นใจ เวคินขบกรามแน่นๆ " มัมครับ ผมน่ะหยอกยัยชี แต่มัมดูสิครับยัยชีแกล้งผม" เวคินฟ้องมัมแก้วพลางยกมือออกจากหน้าผากของตัวเองเพื่อให้มัมแก้วนั้นได้เห็นว่าหน้าผากของเขานั้นคงแดงแน่ๆ แด๊ดแคทกลั้นขำ รีโรสยิ้มแสยะ มัมแก้วอ้าปากค้าง ท่านยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง ก่อนยิ้มและแกล้งกรอกตามองบน " น้องหยอก! " มัมแก้วและแด๊ดแคทพูดออกมาพร้อมๆกัน เวคินอ้าปากค้าง หน้าของเขาแดงลามไปที่ใบหู ลำคอ นัยต์ตาเขียวมรกตดุดันอยากหักคอรีโรสให้ตาย รีโรสก้มหน้าลงมองพื้น " ทานข้าวเถอะ" แด๊ดแคทบอกทุกคน " โรสนั่งข้างๆมัมนะคะ" รีโรสบอกมัมแก้ว เวคินมองหน้าของเขาอย่างอาฆาตแค้น " ได้สิลูก" มัมแก้วบอกรีโรสพร้อมเดินไปกอดรีโรส ท่านพาเธอไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆของท่าน " นั่งตาคิน" แด๊ดแคทบอกลูกชาย เวคินถอนหายใจแรงๆ เขาทำท่ากระฟัดกระเฟียดกับลมกับอากาศ ก่อนจะจับเก้าอี้เลื่อนออกมานั่ง รีโรสไม่ได้สนใจท่านทางของเขา เพราะมันคือท่าทางของคนชอบพาล รีโรสก้มหน้าทานข้าวต้มโดยไม่ได้สนใจมองหน้าของเขา เวคินมองหน้าของเธอด้วยความแค้นใจตลอดเวลา แด๊ดแคทแงะมัมแก้วถอนหายใจแรงๆและส่ายหน้า เพราะท่านมองออกว่าลูกชายของท่านคิดอะไร พอทั้งสี่รนทานอาหารเสร็จแล้ว เวคินยิ้มที่มุมปาก " แด๊ดครับ มัมครับ" เวคินเรียกแด๊ดแคทและมัมแก้ว ทั้งสองคนมองหน้าลูกชายของท่านด้วยความสงสัย เวคินมองหน้าของรีโรสๆไม่สนใจ เธอแกล้งทำอย่างอื่นต่อ " ผมจะกลับมานอนบ้านครับ" เวคินบอกแด๊ดแคทและมัมแก้ว แต่สายตาของเขานั้นยังจ้องมองรีโรสไม่ละสายตา รีโรสถึงกับหยุดขยับตัว เธอค่อยๆหรี่ตาขึ้นมามองหน้าของเขา เวคินยิ้มร้ายส่งให้เธอ " อืมก็ดี!" แด๊ดแคทตอบสั้นๆ รีโรสหรี่ตาลงมองถ้วยข้าวต้ม พลางเป่าลมออกจากปากของตัวเอง " หึหึ" เวคินหัวเราะในลำคอ สายตาของเขามองรีโรสอย่างมีเลศนัย รีโรสแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา แต่ในใจของเธอนั้นมันว้าวุ่นมากๆเพราะเธอคิดว่าชีวิตที่สงบสุขกำลังจะวุ่นวายขึ้นมาแล้ว " ป่ะ! ยัยชีเดี๋ยวไปส่ง" เวคินเอ่ยชวนรีโรสๆมองหน้าของเขา " ไม่ขอบใจย่ะ" เธอตอบปฏิเสธทันควัน พลางกอดแขนมัมแก้วเอาไว้ มัมแก้วมองหน้าขอรีโรสพลางยิ้มเอ็นดู เวคินเบะปากส่งให้เธอ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืน เพราะเขามีประชุมตอนเก้าโมง เขาเดินออกจากห้องออาหารไปทันที รีโรสทำหน้าคิดหนัก มัมแก้วและแด๊ดแคทมองหน้ากัน คอนโดหรู ทั้งห้าสาวนักรวมตัวกันที่ห้องของยาหอม พวกเธอนั่งมองหน้ากันอย่างใช้ความคิดทที่มีในหัว " เราจะทำยังไงถึงจะได้หัวใจของพี่เวคิน" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมาลอยๆ เพื่อนอีกสี่คนมองหน้าของเธอ พลบางทำหน้าคิดหนัก ทั้งสี่คนถอนหายใจแรงๆ " เก่าไปใหม่มาจริงๆใช่ไหม" ใบห่อพูดขึ้นเสียงเศร้า เพราะเธอคิดมานานแล้วว่าสักวันเวคินนั้นต้องทิ้งเธอแน่ๆ. " เราลองไปหาพี่เวคินอีกครั้งไหม ไปพูดไปคุยกับพี่เขา " ยาหอมพูดอย่างหมดปัญญาแล้ว " ฉันรักพี่เวคิน" ก๊อกน้ำพูดออกมาเสียงเศร้า น้ำตาคลอเบ้า หัวใจห่อเหี่ยว " ฉันก็รักด้วย " น้ำเปล่าพูดอีกคน พลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง " ฉันยอมเป็นเมียเก็บ หรืออะไรก็ได้ที่พี่เวคินอยากให้เป็น" ยาหอมพูดออกมา เพื่อนๆมองหน้าของเธอแล้วก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย " นี้ดูนี้" ใบห่อบอกเพื่อนพลางยื่นโทรศัพท์มาให้เพื่อนๆดู ทั้งสี่สาวก้มลงมอง พวกเธออ้าปากค้าง ตาโต " ตำหนักเจ้าพ่อใหลหลง " ใบห่อบอกเพื่อน ทั้งสี่สาวมองหน้ากัน พลางกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆและทำหน้าหวาดกลัว " เราควรให้พี่เวคินรักเราแบบธรรมชาติไม่ดีกว่าเหรอ " ยาหอมพูดขึ้นมาเพื่อให้สติใบห่อๆถอนหายใจแรงๆ " เจ้าพ่อมีลงหลายอย่างนะหรือถ้าไม่ลง ท่านก็มีนวด น้ำมันพราย ของดีมากมายด้วยนะ" ใบห่อบอกเพื่อน ทั้งสี่สาวมองหน้า " พวกเธอไม่เชื่อเหรอ ดูนี้สิ" ใบห่อบอกเพื่อน พร้อมกับกดเปิดให้ทั้งสี่สาวได้ดูกันนั้นคือ รีวิวน้ำมันพราย นะหน้าทองก็มี และอีกมากมายขอขลังของเจ้าพ่อใหลหลงคนนี้ " น่ากลัวเนาะ " ยาหอมพูดขึ้นมาลอยๆ " สกปรกมีเชื้อโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมา เพราะเธอมองรอบๆของในตำหนักนั้นเก่าหมด แถมน้ำมันพรายนั้นก็ไม่รู้ว่าของจริงหรือเปล่า " เราว่าหลอกเอาเงินหรือเปล่าใบ อีกอย่างเป็นบาปด้วยนะ ทำของใส่คนนะ" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมาอย่างมีสติ เพราะนี้คือจะเป็นการทำให้กรรมติดตัวทุกชาติไป " ใช่ๆ พี่เวคินไม่รักเราก็รวรเลิกสนใจไม่ดีกว่าเหรอ" น้ำเปล่าพูดออกมาอย่างมีสติ " เราควรหางานทำ ดีกว่าไปวิ่งตามพี่เวคินได้แล้วนะใบ" ยาหอมบอกเพื่อน ใบห่อกรอกตามองบน ก่อนจะยิ้มให้เพื่อนๆทั้งสี่คน " ฉันก็คิดแบบพวกเธอนั้นแหละน่ะ แต่ที่เอามาให้ดูการเพราะเผื่อมีใครสนใจอยากไปลองดูเฉยๆหรอกน่า" ใบห่อแกล้งทำเป็นพูดหยอกล้อกับเพื่อนๆของเธอ " เอ้ยย ค่อยยังชั่วนึกว่าเธอจะทำจริงๆ" น้ำเปล่าพูดออกมาอย่างโล่งอก " อิอิ ใครจะไปทำแบบนั้นล่ะ บาปตายเลย" ใบห่อพูดแก้ตัว " เราไปหาอะไรอร่อยๆทานไหม แล้วก็คิดว่าเราจะทำอะไรกันดี" น้ำเปล่าเอ่ยชวนเพื่อนๆ เพราะเธอไม่อยากอยู่แบบเศร้าๆ และไม่อยากอยู่แบบว่างงาน " ก็จริง พวกเราต้องรีบหางานทำ หรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เงินของเราหมดไง" ยาหอมบอกเพื่อนๆ ทั้งสี่สาวยิ้มกว้างๆ " ก็จริง แต่ก่อนอื่นเราจะต้องเปลี่ยนชื่อกัน เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมาเป็นอันดับแรก " วันนี้ใบไม่ว่างนะ พอดีคุณพ่อไม่สบายนะ" ใบห่อบอกเพื่อนๆทั้งสี่คนพลางดันตัวลุกขึ้นยืน ทั้งสี่มองหน้ากันแล้วยิ้ม " ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวพวกเราคิดจะทำอะไรเดี๋ยวบอกใบนะ" ยาหอมบอกเพื่อน ใบห่อยิ้มอ่อนโยน " จ้า เราขอตัวก่อนจะพ่อดีพ่อเราจะต้องไปหาหมอแล้ว" ใบห่อบอกเพื่อน พร้อมกับเดินจากไป ทั้งสี่สาวมองตามหลังใบหน้าและหันมามองหน้ากัน " เราจะไปร้านไหนดี" ยาหอมถามเพื่อน " ร้านเค้กน่ะเราชอบ" น้ำเปล่าออกความคิดเห็น " อืมๆ ไปๆร้านเค้กก็ไป" ก๊อกน้ำพูดขึ้น มาอย่างเห็นด้วย ทั้งสี่สาวดันตัวลุกขึ้นพร้อมกับพากันเดินออกไปจากห้องพัก เพื่อไปที่ร้านเค้ก ใบห่อที่ยืนหลบมุมอยู่มองตามสี่สาว เธอเหยียดยิ้มเยาะเย้ย เพราะคนอย่างเธอนั้นจะต้องได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ คริๆๆๆ หยอกยังไงพี่คิน เดี๋ยวพี่คินจะกลับมานอนบ้านเหรอเนี่ย ?????

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more