บทที่ 10 อ้อมกอดของครอบครัว
1622 Words
นี่คือความคิดระหว่างทางที่กลับมา แม้เสี่ยวซวนจะให้ยืมเงินมาห้าร้อยหยวนแล้วก็ตาม ทว่าถ้าหากเธอเปิดร้านหรือลงมือค้าขายเลยมิวายเป็นขี้ปากชาวบ้านอีก ไม่สู้หางานทำสักพักแล้วค่อยขยับขยายดีกว่า
“อันอันว่ายังไงพ่อเห็นด้วยทั้งนั้น”
กุ้ยจื่อหลงยื่นมือหนาไปขยี้ศีรษะลูกสาวด้วยความเอ็นดู ไม่เจอกันเกือบปีอันอันของเขาคล้ายจะมีความคิดที่โตขึ้น
“แม่ก็เหมือนกัน ว่าแต่พี่หลงไปอาบน้ำก่อนดีหรือไม่ สองแฝดน่าจะใกล้ถึงแล้ว มาเห็นพี่สาวที่ทั้งสองบ่นคิดถึงทุกวันคงดีใจไม่น้อย อาหารใกล้จะเสร็จแล้วที่เหลือฉันกับลูกจัดการต่อเอง”
จางหานรีบไล่สามีให้ไปจัดการกับร่างกายตนเอง เพิ่งกลับจากแปลงนาน่าจะเหนียวตัวไม่น้อย
กุ้ยจื่อหลงก้มมองสภาพตนเองก็เห็นด้วยกับความคิดภรรยา จากนั้นจึงรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
“จริงสิแม่ หากจะปรับปรุงหรือสร้างบ้านใหม่ใช้เงินเยอะหรือเปล่า”
หลังจากที่เห็นพ่อเดินจากไปแล้ว กุ้ยหนิงอันคล้ายจะคิดอะไรได้ ครั้งแรกที่เธอก้าวขาลงจากเกวียนแล้วมองสภาพบ้านในใจนั้นคิดว่าบ้านหลังนี้จะอยู่ได้อีกกี่ปี
“ลูกถามทำไม สร้างบ้านใหม่ครั้งหนึ่งก็หลายร้อยหยวนอยู่นะ ยิ่งสมัยนี้ข้าวของก็แพงขึ้นหากสร้างบ้านธรรมดาแม่คิดว่าไม่น่าจะต่ำกว่าห้าร้อยหยวน”
“ฉันถามเผื่อไว้ อยากเก็บเงินสร้างบ้านใหม่ ไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้จะอยู่ได้อีกกี่ปี น้องทั้งสองก็กำลังโต ฉันกลับมาแบบนี้สองแฝดต้องนอนที่ห้องโถงน่ะสิ เช่นนั้นให้น้องทั้งสองมานอนห้องฉันดีกว่า”
บ้านหลังนี้เท่าที่สำรวจเหมือนจะมีแค่สองห้องนอนเท่านั้น ตอนนี้สองแฝดก็โตพอที่จะมีความเป็นส่วนตัว การที่จะนอนกับพ่อแม่นั้นไม่ถูกต้อง อย่างไรก่อนที่จะสร้างบ้านใหม่ให้มานอนห้องเธอก่อนดีกว่า
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ใหญ่ ผมกับเจ้าสามนอนที่ห้องโถงได้ ไม่ได้ลำบากอะไร”
กุ้ยหมิงเล่อในวัยสิบปีเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกุ้ยหมิงเฮ่อ ทั้งสองดีใจอย่างมากเมื่อพี่สาวเพียงคนเดียวที่ไปทำงานต่างมณฑลกลับมาแล้ว
“กลับมากันแล้วเหรอ พี่มีของมาฝากด้วยนะ หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จพี่จะเอาออกมาให้”
กุ้ยหนิงอันเมื่อเห็นสองแฝดกลับมา เธอจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ชาติก่อนเธอเองก็มีน้องชายไม่คิดว่าชาตินี้นอกจากพ่อแม่แล้วยังมีน้องชายฝาแฝดถึงสองคน
“พี่ใหญ่ไม่น่าต้องเสียเงินซื้อของฝากให้เราสองคนเลยครับ ของที่มีอยู่ยังใช้ได้เหมือนกัน”
กุ้ยหมิงเฮ่อแฝดน้องแม้จะเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่เมื่อเห็นว่าพี่สาวเดินทางไปทำงานยังที่แสนไกล ซื้อของมาฝาก เขาจึงคิดว่าเงินนั้นพี่ใหญ่ควรจะเก็บไว้มากกว่า
“นั่นสิครับพี่ใหญ่ เงินที่พี่ส่งมาให้ทุกเดือน พ่อกับแม่บอกว่าเหลือเก็บแต่ละเดือนเยอะมาก ความจริงแล้วพี่ไม่ควรซื้อของมาหรอก ผมกลัวว่าบ้านใหญ่จะมารังควานอีก เมื่อครู่ผมกลับมาจากโรงเรียน เห็นชาวบ้านพูดกันว่าพี่กลับมาพร้อมข้าวของมากมาย ในเกวียนมีตงเฉิงและพี่ฟางหลินอยู่ด้วย เดี๋ยวบ้านใหญ่คงจะแห่กันมา”
กุ้ยหมิงเล่อพูดออกมาด้วยความไม่สบายใจ ตั้งแต่พี่ใหญ่จากไปครั้งนั้นบ้านใหญ่มักจะมาหาเรื่องไม่หยุดหย่อน ที่โรงเรียนตงเฉิงยังคอยพูดจาค่อนแคะเขาและน้องแทบจะทุกครั้งที่เจอหน้า
แม้เขาจะไม่รู้ว่าผู้ใหญ่มีปัญหาอะไรกัน แต่คงไม่ใช่อย่างที่ตงเฉิงนินทาให้กับเพื่อนที่โรงเรียนฟังหรอก
“เมื่อก่อนพี่อาจจะหนีปัญหาโดยการทิ้งทุกคนให้รับหน้ากับปัญหาแทน ทว่าในเวลานี้พี่สาวคนนี้ไม่ได้อ่อนแอดั่งเช่นเมื่อก่อน ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้พี่เข้มแข็ง
พี่สัญญาว่าจะไม่ยอมให้บ้านใหญ่มารังแกพวกเราอีก ของที่พี่ซื้อมา พี่ซื้อด้วยเงินที่พี่ทำงานหามาได้ ไม่ได้เอาเงินของบ้านใหญ่มาซื้อเสียหน่อย เราทั้งสองไม่ต้องกังวล พี่คิดว่าถึงเวลาที่เราควรจะสู้กลับเพื่อปกป้องคนที่เรารักแล้ว”
กุ้ยหนิงอันตอบกลับ เธอไม่ใช่กุ้ยหนิงอันคนก่อน และไม่มีความรู้สึกให้กับบ้านใหญ่ ทำไมเธอต้องยอมให้บ้านใหญ่มารังแก เมื่อถึงคราวสู้ เธอต้องสู้แล้วเช่นกัน
จางหานน้ำตาซึมเมื่อลูกสาวพูดเช่นนี้ แต่สิ่งที่เธอกังวลคือร่างกายของกุ้ยหนิงอันที่อ่อนแอตั้งแต่เกิด
“เรื่องบ้านใหญ่ให้แม่จัดการเองเถิด อันอันร่างกายไม่ค่อยดี แม่ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับลูก”
“เรื่องนั้นแม่ไม่ต้องกังวลค่ะ เพื่อนของฉันพอจะมีฐานะ จึงให้หมอประจำตระกูลมารักษาฉันช่วงที่ฉันอยู่ปักกิ่ง ตอนนี้ลูกสาวของแม่ไม่มีอาการป่วยอะไรหลงเหลืออีกแล้ว”
“จริงเหรออันอัน ลูกไม่โกหกใช่ไหม”
กุ้ยจื่อหลงเดินออกมาพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงดีใจที่ผสมกับความตื่นเต้น คนเป็นพ่อเช่นเขาไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความเป็นอยู่และสุขภาพของลูกอีกแล้ว
“จริงค่ะพ่อ ฉันจะโกหกพ่อทำไม พ่อไม่เห็นสีหน้าและอาการของฉันเหรอไม่มีอาการอิดโรยและซีดเซียวเหมือนเมื่อก่อน”
ผู้เป็นพ่อได้ยินเช่นนั้นจึงมองหน้าลูกสาวอีกครั้งและเป็นอย่างที่เธอกล่าวมาจริง ๆ ใบหน้าหวานอมชมพูไม่มีความซีดเซียวดั่งเช่นก่อน อีกทั้งยังมีความสดใสเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย
“จริงด้วยพี่หลง อันอันของเราไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว” จางหานยิ้มให้กับสามี นี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอได้รับมาเมื่ออาการป่วยของลูกสาวคนโตหายขาดแล้ว
“เอาล่ะ ในเมื่อทุกอย่างปรับเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดี วันนี้อันอันซื้อเนื้อมา พ่อเห็นว่าเราควรจะฉลองกันสักหน่อยไป เจ้ารองเจ้าสาม ลูกทั้งสองรีบไปอาบน้ำจะได้มากินมื้อเย็นกัน
หากบ้านใหญ่มาวุ่นวายคราวนี้พ่อจะไม่ยอมอีกแล้ว หนังสือแยกบ้านสมัยที่ปู่ของลูกยังอยู่พ่อก็มี หากวุ่นวายนักเราเอาเรื่องนี้มาอ้าง ถ้ายังไม่ยอมอีกคงต้องแจ้งกับสำนักงานพลเรือน”
“ครับพ่อ”
สองแฝดตอบพร้อมกันก่อนจะรีบวิ่งไปเก็บกระเป๋าหนังสือและรีบไปอาบน้ำชำระร่างกายเพื่อมากินอาหารมื้ออร่อยพร้อมกัน
บ้านใหญ่กุ้ย กุ้ยตงเฉิงเมื่อลงจากเกวียนได้ก็รีบวิ่งเข้าบ้านเพื่อมาบอกข่าวเรื่องของลูกสาวบ้านรองกลับมาแล้ว
“แม่อยู่ไหม ย่าล่ะไปไหน”
“เสียงดังโวยวายอะไรกันเจ้ารอง แล้วนี่พี่สาวแกไม่กลับมาด้วยกันเหรอ”
สะใภ้ใหญ่เดินเข้ามาถามลูกชายที่ส่งเสียงโวยวายเรียกเธอและแม่สามีไม่หยุดปาก
“พี่ใหญ่กำลังเดินตามมา ว่าแต่แม่รู้หรือเปล่าพี่หนิงอันกลับมาแล้ว ผมได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าซื้อของมามากมายเลยล่ะ แม่รีบไปบอกย่าสิ”
“แกพูดจริงเหรอเจ้ารองนังหนิงอันกลับมาแล้ว”
“จริงสิแม่ ฉันกับอาเฉิงได้ยินชาวบ้านที่กลับมาจากตลาดพูดกันว่านังหนิงอันกลับมาแล้ว มีข้าวของมามากมายเลยล่ะ ไม่รู้ว่าไปรวยอะไรมาถึงได้ซื้อข้าวของมาเยอะขนาดนั้น”
กุ้ยฟางหลินเดินเข้ามายืนยันอีกคน เธอนั้นแค้นใจนักที่ครั้งนั้นนังหนิงอันไม่ได้แต่งงานกับพ่อม่ายคนนั้น ทำให้บ้านใหญ่ของเธอต้องค*****นสินสอดไปจนเงินแทบจะไม่เหลือติดบ้าน
“หรือว่านังหนิงอันไปทำงานอย่างว่ามา มันไม่ได้เรียนจบสูงขนาดนั้น เงินเดือนในโรงงานยังอยู่แค่ยี่สิบห้าถึงสามสิบหยวนเอง นั่นสิฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”
“พวกหล่อนคุยอะไรกัน เสียงดังรบกวนฉันไปหมด” แม่เฒ่ากุ้ยหรือย่ากุ้ยเดินออกมาดุทั้งสามคน
“ก็นังหนิงอันน่ะสิแม่ มันกลับมาแล้ว เสี่ยวหลินและอาเฉิงได้ยินชาวบ้านพูดกันว่ากลับมาบ้านครั้งนี้มีข้าวของมามากมายเลยล่ะ ฉันเลยสงสัยว่าเด็กสาวที่จบแค่มัธยมจะหางานทำได้เงินเดือนสูง ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่าไปทำงานเสื่อมเสียมา”
ไม่วายที่สะใภ้ใหญ่จะใส่ไฟลูกสาวบ้านรอง คราวนี้ใบหน้าของแม่เฒ่ากุ้ยนั้นดูไม่ได้ เมื่อคิดตามคำพูดสะใภ้คนโปรดจึงเห็นว่ามีความเป็นไปได้มากที่หลานสาวจากบ้านรองจะไปทำอาชีพอย่างว่า
- Writer
