ความจริง
1598 Words
2 อาทิตย์ต่อมา
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้วก็จะได้ปิดเทอมใหญ่ เพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่ช่วง 2อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันไม่ได้เจอกับพี่หนึ่งเลย เราคุยกันแต่ในไลน์เท่านั้น พี่หนึ่งก็ใกล้จบแล้วเขาเลยไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันมากนัก วันนี้วันสอบวันสุดท้ายของฉันฉันก็เลยตั้งใจว่าจะไปเซอร์ไพรส์พี่หนึ่งที่มหาวิทยาลัยของเขา
มหาวิทยาลัยซีเอ็มบี
ฉันเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยของพี่หนึ่ง มีนักศึกษาอยู่กันเต็มไปหมดตามจุดต่างๆของมหาลัย พวกผู้ชายบางกลุ่มก็มองฉัน ก็ฉันใส่ชุดนักเรียนเดินข้ามาในมหาลัยแบบนี้ก็ต้องเด่นเป็นธรรมดา พี่หนึ่งเรียนคณะบริหารฉันไปที่ตึกนั้นก็มีแต่ผู้หญิงสวยๆนั่งกันเป็นกลุ่ม ฉันไม่รู้ว่าจะไปรอพี่หนึ่งตรงไหน แล้วฉันก็ยืนรอนานมา 2 ชั่วโมงแล้วด้วย
“ลิซ่า นี่แกได้เจอหนึ่งบ้างไหม..?”
“ยังเลย”
หนึ่งหรอ..? คงไม่น่าใช่คนเดียวกันกับพี่หนึ่งหรอกใช่ไหม
“แกจะปล่อยมันไว้แบบนี้จริงๆหรอ…? นี่แกจะยอมให้หนึ่งกินแกฟรีๆแบบนี้ไม่ได้นะ ฟันผู้หญิงไม่เลือกแบบนี้ แกอุตส่าห์ยอมทุกอย่างแล้วแต่หนึ่งก็ยังทำร้ายจิตใจแกไม่หยุดหย่อน…แกอย่าไปยอมให้หนึ่งทำกับแกแบบนี้อีกเด็ดขาดนะ”
“ฉันรักหนึ่งนะแอล ฉันยอมเขาได้ทุกอย่างขอแค่ให้หนึ่งอย่าทิ้งฉันไป”
ฉันได้ยินพวกเธอ 2 คนคุยกันข้างหลังฉัน ก็รู้สึกหวั่นใจยังไงชอบกล
“แต่หนึ่งไม่ได้รักแก มันแค่หวังจะฟันแกเท่านั้น”
“ฉันรู้ แต่ฉันรักเขานี่”
“หนึ่งต้องรับผิดชอบ กับสิ่งที่ทำไว้กับแก”
เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฉันอยากเห็นเธอจึงหันหน้าแอบไปมองใบหน้าของเธอช้าๆโดยไม่ให้เธอรู้ตัว
“ฉันจะไปบอกพ่อแม่ของหนึ่งเอง…บริษัทจิวเวอร์รี่นั่นอยู่ที่ไหนบอกฉันมา..?”
ฉันตกใจมากกับสิ่งที่เพื่อนของเธอพูดอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ไม่ อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยแอล”
“แต่เด็กก็ต้องการพ่อนะ แกจะปล่อยให้ลูกของแกไม่มีพ่อหรือไง..?”
เด็ก พ่อ นี่มันกันอะไร…พี่หนึ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดถึงคือคนเดียวกันกับพี่หนึ่งของฉันจริงๆหรอ
“ฉันเคยบอกเขาแล้วแต่เขาให้ฉันเอาเด็กออก ฮือออ...”
เธอร้องไห้ออกมาจนดูน่าสงสาร
ฉันไม่คิดเลยว่าพี่หนึ่งจะใจร้ายขนาดนี้ เขาให้ผู้หญิงคนนี้เอาเด็กออก นี่ฉันดูเขาผิดมาตลอดเลยหรอ ฉันไม่อาจทนนั่งฟังได้อีกต่อไปจึงลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ฉันไม่คิดเลยว่าการที่ฉันมาที่นี่จะทำให้ฉันได้เห็นธาตุแท้ของเขา และรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา เพราะสิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขาโกหกฉันมาตลอด
“พี่หนึ่ง…”
ฉันเรียกชื่อพี่หนึ่งด้วยตวามโกรธจัง เพราะสิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือ เขากำลังกอดจูบกับผู้หญิงคนที่ฉันเคยเจอที่ร้านอาหารในวันนั้นอยู่ตรงข้างกำแพงของรั้วมหาลัย
“พิม…”
“อ้าว!..น้องนั่นเอง”
ผู้หญิงคนนั้นพูดทักฉันแล้วก็จัดเสื้อตัวเองให้เข้าที่
“นี่มันอะไรกันคะ นี่พี่หนึ่งกับผู้หญิงคนนี้...?”
“…”
“นี่พี่หนึ่งหลอกพิมมาตลอดเลยหรอคะ คำที่บอกว่ารักกันจะรอให้พิมเรียนจบ แล้วก็จะบอกกับครอบครัวเรื่องของเรา...นี่พี่โกหกใช่ไหมคะ..?”
ฉันพูดออกมาด้วยเสียสั่นเครือ ทั้งเสียใจและเจ็บปวดเป็นที่สุด
“นี่หนึ่งพูดแบบนี้เป็นด้วยหรอ เชยมากเลยนะ…ไปจำบทพูดที่ไหนมาเนี้ย 5555 ขำอะ”
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะชอบใจจนฉันต้องหันไปมองด้วยความโกรธจัด
“หยุดนะ อีนังหน้าด้านแกไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับความรู้สึกของคนอื่นนะ”
ฉันไม่ไหวจะทนแล้ว ฉันโมโหมากจนพูดคำหยาบออกไป
“นี่น้องพูดให้มันดีๆนะ”
“ฉันจะพูดให้มากกว่านี้แน่ถ้าแกยังไม่เลิกทำสีหน้าตอแหลใส่ฉันแบบนั้น”
“กล้ามากนะที่มาด่าฉันแบบนี้ เจอตบสักหน่อยไหม”
“หยุดเถียงกันได้แล้ว ฉันนรำคาญ”
พี่หนึ่งตะโกนลั่นร้องห้ามพวกเรา 2 คนให้หยุดเถียงกัน
“ก็มันมาพูดไม่ดีกับเมย์ก่อนนี่”
“กลับบ้านไปก่อนไปเมย์”
“เมย์ไม่กลับ ถ้ายังไม่ได้ตบอีเด็กนี่”
“บอกให้กลับก็กลับไปดิว่ะ..”
พวกเรา 2 คนกันมามองที่พี่หนึ่งอย่างอึ้งๆ ที่เขาขึ้นเสียงดังใส่ผู้หญิงคนนั้น
“เมย์ไปก็ได้ แต่อย่าให้ฉันเจอแกข้างนอกนะ ฉันตบแกไม่เลี้ยงแน่อีเด็กเวร”
ผู้หญิงคนนั้นเดินท่ากระฟัดกระเฟียดไปด้วยความโกรธจัด เหลือแค่เรา 2 คนที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น
“…”
นี่หรอคือคนที่ฉันรักมาตลอด คนที่ฉันมอบใจ มอบกายให้ เขาทำร้ายความรู้สึกของฉันจนหมด ไม่เหลือความไว้ใจความเชื่อใจอีกแล้ว
“ถ้าจะเงียบแบบนี้ พี่ไปนะ”
เขากำลังจะเดินหนีไป
“พี่ทำแบบนี้กับพิมได้ยังไง…พิมรักพี่คนเดียวมาตลอดพี่ก็รู้ พี่ได้ทุกอย่างของพิมไปจนหมด ทั้งหัวใจ ทั้งร่างกายของพิม…ทำไมต้องมาหลอกให้พิมรักพี่ด้วย ทำไมม ฮือออออ.....”
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจจนตัวโยน โดยไม่สนใจใครที่เดินผ่านไปมาเลยว่าจะมีใครมองเธออยู่หรือเปล่า
“พิมชอบพี่…พี่ก็แค่สนองให้ในสิ่งที่พิมต้องการจากพี่ แค่นี้เรา 2 คนก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรอ”
ฉันมองหน้าเขาทั้งน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม เพราะเพิ่งได้รู้ว่านี่คือสิ่งที่เขาคิดงั้นหรอ
“พี่มีความสุขที่อยู่กับพิมนะ แต่พี่ก็มีความสุขที่อยู่กับคนอื่นด้วย…ตอนนี้พี่ไม่ได้อยากจริงจังกับใครพี่แค่อยากสนุกไปวันๆ แต่ถ้าพิมรักพี่ พิมอยากอยู่กับพี่ต่อไป พิมก็ต้องยอมรับเรื่องนี้ให้ได้”
เขาพูดพร้อมกับมองเข้าไปในแววตาของเธอ เธอมองหน้าเขานิ่งแล้วก็พูดกับเขาด้วยความเสียใจและเจ็บปวดใจเป็นที่สุด
“พิมท้องค่ะ”
เธอหลับตาลงด้วยโกรธจัด แล้วก็ตัดสินใจพูดคำนี้ออกมาเพื่อต้องการที่จะลองใจเขา
“ท้อง พิมอย่ามาหลอกพี่ พี่ไม่เชื่อหรอก”
“พิมท้องได้ 2 สัปดาห์ แล้วค่ะที่วันนี้พิมมาที่นี่พิมจะมาบอกพี่หนึ่งเรื่องนี้”
เขาหันมามองหน้าเธอนิ่งๆอย่างรู้สึกเครียดจัด เขายืนคิดอยู่สักพักแล้วเขาก็ตัดสินใจพูดกับเธอ
“เอาเด็กออกเถอะ..”
“…”
น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาอีกครั้ง เพราะไม่เชื่อหูตัวเองเลยว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมาได้จริงๆ
“เอาเด็กออกเถอะนะพิม…พิมยังเด็ก พิมยังมีอนาคต ลองคิดดูถ้าแม่พิมรู้ เขาจะเสียใจมากแค่ไหน พี่...?”
เธออึ้งกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของเขาเพราะไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา แล้วน้ำตาก็ไหลร่วงพรูออกมาอย่างสุดกลั้น
“พิมรู้แล้วค่ะ พิมรู้แล้วว่าพี่หนึ่งเป็นคนยังไง ในที่สุดพิมก็ได้รู้ว่าพี่หนึ่ง เลวมากแค่ไหน ถึงขนาดจะฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ พิมมองพี่ผิดมาตลอดจริงๆคนอย่างพี่มันไม่เคยรักใครจริงนอกจากตัวเอง”
เธอร้องไห้ออกมาจนน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความผิดหวัง แล้วสิ่งสุดท้ายที่เธอตัดสินใจได้ก็คือการออกไปจากชีวิตของผู้ชายเลวๆคนนี้
“เดี๋ยวพิม…นั่นพิมจะไปไหน..?”
เธอหยุดเดินแล้วหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง
“ฉันจะไปจากคนเลวอย่างคุณจะไปให้ไกลๆ แล้วฉันก็สัญญานะว่าต่อไปนี้คุณจะไม่มีผู้หญิงที่ชื่อพิมพรรณเข้ามาอยู่ในชีวิตของคุณอีก ฉันจะไม่มายุ่ง จะไม่มาข้องเกี่ยว ไม่ติดต่อ ไม่พูดคุย ไม่มาให้เห็นหน้าอีกต่อไป เรา 2 คนจบกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ลาก่อน”
เธอพูดด้วยสั่นเสียงเครือแล้วก็หันหลังวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
ลิซ่าเดินออกมาจากมุมตึกกับเพื่อนของเธอ ที่ยืนแอบดูเหตุการณ์ตลอดเวลาด้วยใบหน้าที่ดูสะใจ
“ลิซ่าแผนแกได้ผลจริงๆด้วย”
“ฉันบอกแล้วไงถ้าฉันไม่มีความสุข ก็อย่าหวังเลยว่าใครจะมี”
ลิซ่ามองหนึ่งด้วยความแค้นที่เขามาให้เธอรักด้วยอีกคนแล้วยังมีหน้ามาทิ้งเธอไปง่ายๆอีก เพราะเธอแอบจับได้ว่าเขามีผู้หญิงอีกคนเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลาย ที่เขาดูจะแคร์มากเป็นพิเศษกว่าทุกคนที่เขาเอาไว้แค่สนุกๆเท่านั้น
“ฉันบอกแล้วไง ถ้าฉันไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน”
- Writer
