ลวงให้รัก

ขอแก้ตัว

4 ปีต่อมา

หลังจากวันนั้นวันที่พิมเดินหนีผมไปเธอก็หายไปจากชีวิตผมจริงๆ เธอหนีผมไปเรียนต่อเมืองนอกกับยัยสองโดยที่ไม่ติดต่อกลับมาหาผมอีกเลย ไม่ว่าผมจะพยายามติดต่อไปหาเธอยังไงก็ติดต่อเธอไม่ได้

แล้วก็เรื่องที่เธอบอกกับผมว่าเธอท้องผมก็มารู้ตอนหลังว่าเธอไม่ได้ท้องจริงๆ แต่เธอแค่อยากลองใจผมเท่านั้น แต่เธอคงไม่รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกแย่แค่ไหนที่ต้องพูดแบบนั้นออกไป ตอนนั้นผมยังไม่พร้อมที่จะมีลูกจริงๆ มันเร็วไปและเราทั้งคู่ก็ยังเด็ก จะให้ผมอธิบายยังไงตอนนั้นเธอก็คงไม่ฟังผมแล้ว และตอนนี้ผมก็เพิ่งเริ่มมารู้ใจตัวเองว่าผมรู้สึกดีกับพิมตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้ แต่พอเธอจากผมไปแล้วผมถึงได้รู้ว่าพิมสำคัญกับผมมากจริงๆ

….

บ้านศิริชัยสวัสดิ์

วันนี้ฉันได้เจอหน้าพี่หนึ่งแค่เพียงไม่ถึง 5 นาทีเท่านั้นฉันก็รู้สึกใจสั่นไปหมด มือสั่น และก็ตัวร้อนขึ้นมาทั้งที่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว แต่ทำไมฉันถึงมีอาการแบบนี้เวลาเจอเขาด้วยนะ หรือเป็นเพราะว่าฉันเกลียดเขามากความโกรธแค้นในสิ่งที่เขาทำไว้กับฉันมันจึงประทุขึ้นมาอีก พอฉันได้เจอหน้าเขาก็รู้สึกขยะแขยงไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากพูดคุยด้วย ฉันแทบอยากจะวิ่งหนีเขาไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

วันรุ่งขึ้น เวลา 5 โมงเย็น

กริ๊งงง กริ๊งงง >>.

“นี่เบอร์ใคร..?”

มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาในเครื่องมือถือของฉัน ฉันจำได้นี่ว่าฉันยังไม่เคยให้เบอร์ส่วนตัวกับใคร

กริ๊งงง กริ๊งงง >>.

“สวัสดีค่ะ…”

( พิม..นี่พี่เองนะคะ )

ฉันตกใจมากที่ได้ยินเสียงจากคนในสายเพราะจำได้ดีว่าเป็นเสียงใคร แล้วเขาเอาเบอร์มือถือฉันมาจากไหน

( พิม ได้ยินหรือเปล่า พิม พิม )

ฉันไม่ตอบอะไรออกไปแต่เลือกตัดสินใจที่จะกดวางสายไปทันที

กริ๊งงง กริ๊งงง >>.

หน้าจอโทรศัพท์ของเธอยังคงมีเบอร์นี้โทรเข้ามาไม่หยุด ติดต่อกับเป็น 10 รอบ เธอมองอย่างหงุดหงิดที่เขาโทรมาไม่หยุด เพราะเธอไม่ต้องการคุยกับเขาอีก

“ยังจะหน้าด้านโทรมาอยู่ได้ จะโทรมาทำไมนักหนา”

….

ผมโทรไปหาพิมหลายครั้งมากแต่พิมก็ไม่รับ ตอนแรกเธอรับสายแต่พอผมพูดเท่านั้นแหละเธอก็ตัดสายทิ้งทันที ผมอุตส่าห์แอบไปขโมยเบอร์มือถือพิมมาจากยัยสอง ตอนแรกผมก็คิว่ายัยสองรู้เรื่องของผมกับพิมแล้ว แต่ที่ไหนได้พิมยังไม่เคยเล่าให้สองฟังเลย แต่สองเล่าให้ผมฟังว่าตอนไปอยู่ที่นู้นแรกๆพิมร้องไห้ทุกวันเพราะคิดถึงบ้านแล้วก็คิดถึงคุณน้า

“พิมบอกหรอ ว่าคิดถึงบ้าน..?”

“ก็ใช่นะซิ..พิมร้องไห้คิดถึงอาภาตั้ง 3 เดือนกว่าเลยนะกว่าจะปรับตัวได้ สองบอกให้กลับพิมก็ไม่กลับยังยืนยันว่าจะอยู่ที่นู้นให้ได้ พิมบอกว่าอยากช่วยเหลือตัวเองแล้วก็อยากเข้มแข็งมากกว่านี้ ถ้ายังเรียนไม่จบจะไม่มีวันกลับมาหาอาภาเด็ดขาด”

“แล้วตอนไปอยู่ที่นู้นไม่มีใครมาจีบบ้างหรอ..?”

“พี่หนึ่งถามถึงใคร..พิมหรือน้อง..?”

“ก็ทั้ง 2 คนนั้นแหละ ไปอยู่นู้นคงมีหนุ่มๆมาจีบเพียบเลยละซิ คอยดูนะฉันจะฟ้องแม่”

“ไม่มีค่ะคุณพี่ น้องไม่มีใครไม่มีแฟนสักคน”

“อย่ามาหลอกเลย ไปอยู่ไกลบ้านขนาดนี้ต้องมีบ้างแหละ..”

“ไม่มีจริงๆ น้องอะไม่สนหรอกเรื่องผู้ชาย”

“จริงอะ..?”

“ก็จริงซิ..”

“ฉันไม่เชื่ออะ ไปบอกแม่ดีกว่าว่าแกเอาแฟนไปซ่อนไม่ยอมบอกพ่อกับแม่…แม่ครับ แม่ สองมันมีแฟนเป็นฝะ....”

“พี่หนึ่พูดอะไรเนี้ย น้องบอกแล้วไงว่าไม่มี”

“ไม่เชื่อ..”

ผมแกล้งวิ่งหนีสองจะเข้าไปหาแม่ สองก็วิ่งมาดักหน้าผมไว้ก่อน

“ไม่เชื่อก็ดูเลย นี่รูปในเครื่องมือถือน้องให้ดูเลย ไม่มีรูปหนุ่มที่ไหนทั้งนั้นอะ”

สองยื่นมือถือตัวเองมาให้ผมพร้อมกับเปิดไปที่อัลบั้มรูป ผมรับมันมาเปิดดูไปรื่อยก็เห็นมีแต่รูปของสองกับพิมที่ถ่ายเล่นด้วยกัน

“เสียงเอะอะอะไรกันสองคนพี่น้องเนี้ย..?”

“ไม่มีอะไรค่ะแม่..”

“งั้นสองช่วยแม่เข้ามาดูเครื่องเพชรชุดนี้หน่อยซิ คืนนี้แม่จะใส่ไปงานที่สมาคม”

“ได้ค่ะ..”

สองเดินเข้าไปหาแม่ในห้องจนได้ทีของผม ผมจึงแอบขโมยเบอร์โทรศัพท์ของพิมพ์ไว้ แอบเข้าไปที่ไลน์ยัยสองแชร์คอนแทคไลน์ของพิมมาให้ผมในเครื่องจนเสร็จเรียบร้อย

“อะ..มือถือฉันคืน”

ผมเดินเข้าไปหายัยสองที่ตอนนี้กำลังนั่งช่วยแม่เลือกเครื่องเพชรอยู่ ผมยิ้มให้น้องไป 1 ทีแล้วก็เดินออกมาจากห้องแม่ทันที และนี่ก็ทำให้ผมได้เบอร์มือถือของพิมมา