บทที่14 เกลียดอะไรหนูนักหนา

1207 Words

บทที่14 เกลียดอะไรหนูนักหนา หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เพียวต้องเดินทางกลับญี่ปุ่นเพราะงานค้างไว้มากมาย ส่วนฉันต้องอยู่จัดการปัญหาที่นี่โดยมีฟ้าอยู่ข้างกาย เพียวยกโกดังของครอบครัวเขาให้ฉันไว้เก็บสินค้า สินค้าที่มีปัญหาเพียวชดใช้ให้ทั้งหมด ครอบครัวของลุงเชิดก็ได้เงินประกันเงินชดเชยและเงินจากเพียวจำนวนหกหลัก อย่างน้อยลูกของลุงเชิดก็มีเงินเรียนต่อมหาวิทยาลัยกันทั้งสองคน ส่วนพ่อกับแม่ฉันตอนนี้ขอพักทุกอย่างท่านเหนื่อยมากยิ่งเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าไปทำให้แม่ฉันต้องนอนโรงพยาบาลหลายวันเลย เรือนจำ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันตั้งใจมาเยี่ยมคุณแม่ของเพียว ฉันไม่ได้มีเจตนามาซ้ำเติมท่านแค่อยากจะมาเยี่ยมในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้และอโหสิกรรมต่อกันเท่านั้น "แกมาทำไม!" พิศมัยมองหน้าเฟย์ด้วยสายตาเกลียดชัง "คุณป้าหนูมาเยี่ยมคุณป้าค่ะ หนูไม่ได้อยากมาซ้ำเติมแต่อยากให้เราสองคนเลิกแล้วต่อกัน" "ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีวันย

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD