บทที่14
เกลียดอะไรหนูนักหนา
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
เพียวต้องเดินทางกลับญี่ปุ่นเพราะงานค้างไว้มากมาย ส่วนฉันต้องอยู่จัดการปัญหาที่นี่โดยมีฟ้าอยู่ข้างกาย เพียวยกโกดังของครอบครัวเขาให้ฉันไว้เก็บสินค้า สินค้าที่มีปัญหาเพียวชดใช้ให้ทั้งหมด ครอบครัวของลุงเชิดก็ได้เงินประกันเงินชดเชยและเงินจากเพียวจำนวนหกหลัก
อย่างน้อยลูกของลุงเชิดก็มีเงินเรียนต่อมหาวิทยาลัยกันทั้งสองคน ส่วนพ่อกับแม่ฉันตอนนี้ขอพักทุกอย่างท่านเหนื่อยมากยิ่งเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าไปทำให้แม่ฉันต้องนอนโรงพยาบาลหลายวันเลย
เรือนจำ
นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันตั้งใจมาเยี่ยมคุณแม่ของเพียว ฉันไม่ได้มีเจตนามาซ้ำเติมท่านแค่อยากจะมาเยี่ยมในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้และอโหสิกรรมต่อกันเท่านั้น
"แกมาทำไม!" พิศมัยมองหน้าเฟย์ด้วยสายตาเกลียดชัง
"คุณป้าหนูมาเยี่ยมคุณป้าค่ะ หนูไม่ได้อยากมาซ้ำเติมแต่อยากให้เราสองคนเลิกแล้วต่อกัน"
"ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีวันย
