บทที่5 จากลา
1060 Words
บทที่5
จากลา
สุดท้ายก็ต้องจากกัน ผมเตรียมตัวขึ้นเครื่องสายตาก็มองหาเฟย์จนวินาทีสุดที่ผมต้องออกเดินทาง ผมไม่เห็นเธอแม้แต่เงาของเธอโทรหาก็ไม่รับสาย
"ไอ้เพียวไปเถอะเดี๋ยวทางนี้กูจัดการให้"
"อืม กูฝากดูเฟย์ด้วยนะ"
"มึงแน่ใจว่าจะจบกับเฟย์แค่นี้จริงๆ"
"อืม หลังจากนี้กูขอโฟกัสแค่งานพอ ถ้าเฟย์อยากมีชีวิตที่ไม่มีกูก็ต้องตามนั้นกูห้ามอะไรเฟย์ไม่เคยได้อยู่แล้ว"
"สู้ๆว่ะ กูเอาใจช่วย"
สองหนุ่มสวมกอดกันเพื่อล่ำลาจากกันไกล เพียวเดินขึ้นเครื่องด้วยความเสียใจเขาเปิดอ่านแชตที่คุยอยู่คนเดียวอีกครั้ง เฟย์ไม่ตอบเขาได้แต่อ่านแล้วบล็อกการติดต่อทุกช่องทาง
ทุกอย่างคงจบแล้วจริงๆ
อีกด้าน....
โทรศัพท์หรูถูกหย่อนลงในแก้วน้ำตรงหน้า เฟย์มองผู้ใหญ่ทางฝั่งของเพียวทั้งน้ำตา เธอถูกพวกญาติพี่น้องของเพียวจับตัวไว้แล้วยึดโทรศัพท์ไประหว่างที่เธอกำลังเข้าไปในสนามบิน
ไม่รู้ทำไมครอบครัวของเพียวถึงได้รังเกียจเธอนัก บ้านเธอก็ไม่ใช่คนไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรเลย
"พวกคุณทำแบบนี้ทำไมคะ!!"
"เลิกยุ่งกับหลานชายฉันสิ!"
"หนูไม่รู้จักคุณขอโทษด้วยที่หนูขัดคำสั่งของคุณไม่ได้!"
"แล้วถ้าเป็นฉันเธอจะยอมทำตามไหม"
"คุณป้า...."
สาววัยกลางคนเดินออกมาจากด้านหลังด้วยสีหน้าเหยียดหยันแม้แต่จะล่ำลากันเขาก็ไม่ยอมที่ผ่านมาเธอไปช่วยงานครอบครัวที่ต่างจังหวัดตามคำสั่งของแม่เธอ แต่โทรศัพท์ของเธอดันตกน้ำต้องส่งซ่อมหลายวันไหนจะงานในโกดังที่มีปัญหาพ่อกับแม่ของเธอจึงต้องพาเธอไปช่วยงานเนื่องจากพนักงานเก่าๆแห่ลาออกกันไปหลายคน
"เพียวกำลังไปมีชีวิตใหม่ หนูอย่าเป็นตัวถ่วงในชีวิตเพียวเลยนะ อยู่ที่โน่นเพียวจะไม่เหงาเพราะเลขาที่ฉันเตรียมไว้ให้จะดูแลเพียวทุกอย่างทั้งเรื่องงาน เรื่องความเป็นอยู่แม้แต่เรื่องบนเตียง"
"คุณป้า!! นี่หรือคะความคิดของคนชั้นสูงมันต่างจากแม่เล้าตรงไหนคะ!!"
เพียะ!!
ฝ่ามือของหญิงวัยกลางคนฟาดลงมาบนแก้มของเฟย์เต็มแรง เฟย์นั่งน้ำตาคลอมองหน้าผู้สูงส่งตรงหน้าในเมื่อทำกับเธอแบบนี้หลังจากนี้ก็จงรับผลของการกระทำของตัวเองก็แล้วกัน
"ตบอีกสิคะ ตบหนูให้พอใจเลยไม่ว่ายังไงเพียวก็ตัดใจจากหนูไม่ได้เหมือนกัน"
"เธอคิดว่าเธอดีขนาดไหนกันเชียวก็แค่เด็กใจแตกอยากจับลูกชายฉัน!"
"ถ้าอย่างนั้นลูกชายคุณป้าก็ใจแต่อยากจะได้หนูเหมือนกันค่ะ คุณป้าเป็นแม่แบบไหนเอ๊ะ! หรือที่ได้คุณลุงมาก็เพราะวิธีสกปรกแบบนี้คะ"
เพียะ!!!
ร่างบางถูกกลุ่มหญิงวัยกลางคนพามาขึ้นรถเขานำตัวเธอไปโยนทิ้งไว้กลางซอยเปลี่ยวที่ไม่มีบ้านคนไม่มีผู้คนสัญจรแถมโทรศัพท์ก็ถูกโยนทิ้งลงแม่น้ำไปแล้ว
ปี๊น!
เสียงบีบแตรรถดังจากด้านหลังเป็นฟ้าที่รีบวิ่งลงมาหาเฟย์ เฟย์นั่งร้องไห้จนตาบวมเธอไม่รู้ว่าทำไมครอบครัวของเพียวถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก
"มึงมาที่นี่ได้ไงฟ้า"
"กูไปซื้อของที่ปั๊มเลยแวะเข้าห้องน้ำเจอแม่เพียวคุยกับอีแก่ว่าทำขนาดนี้เด็กนั่นคงไม่กล้ามายุ่งกับเพียวแล้ว อีกคนบอกซอยเปลี่ยวขนาดนั้นเผลอๆโดนพวกขี้ยาฉุดไปรุมโทรม แถวนี้มันก็มีอยู่แค่ซอยเดียวมึงไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม"
"ไม่มึง กูเสียใจฉิบหายเลยเจ็บตัวกูไม่กลัวแต่กูไม่ได้ลาเพียวเลย"
ฉันถูกพากลับมาที่หอพักของฟ้าเพราะคอนโดที่เคยอยู่แม่ของเพียวเปลี่ยนคีย์การ์ดไปแล้วทุกสิ่งที่เพียวให้ฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเลย แม้แต่ธุรกิจที่บ้านฉันก็มีปัญหาอยู่มายี่สิบกว่าปีไม่เคยขาดทุนตอนนี้พ่อฉันต้องขายรถเพื่อนำเงินไปจ่ายค่าแรงให้พนักงาน
สุดท้ายฉันก็ต้องไปดูแลงานของที่บ้านโดยมีฟ้าอยู่เคียงข้างฉัน ฉันไม่ได้เจอครอบครัวของเพียวอีกเลยแม้แต่เพียวก็ไม่ติดต่อกลับมา ฉันไลน์ไปหาแต่เหมือนว่าเพียวจะเปลี่ยนไลน์ใหม่ไปแล้ว
"มึงจะเอาไงต่อวะเฟย์"
"เรื่องเพียวเหรอ"
"ใช่ กูเห็นแชตมึงหนักขวามาเป็นอาทิตย์แล้วกูทักไปหาเพียวมันก็ไม่ตอบกูนะ"
"ช่างเถอะ ไปเคลียร์บัญชีต่อดีกว่ากูตั้งใจว่าจะบินไปหาเพียวถ้างานตรงนี้มันไปต่อได้ ที่ผ่านมากูถูกกดดันจากครอบครัวของเพียวมามากพอแล้วหลังจากที่กูถูกทำร้ายและเอากูไปโยนทิ้งเหมือนหมาข้างถนนกูจำนะมึง กูจะเอาคืนกูไม่สนว่าจะเป็นแม่ของเพียวจะด่ากูเลวก็ได้แต่ถ้าเขาไม่เลวกับกูก่อนทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้"
ฉันใช้เวลาร่วมสามเดือนกว่าจะกู้วิกฤตของที่บ้านได้แต่ฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปหาเพียวสักทีเพราะปัญหามันมีเข้ามาตลอด ฟ้ามาทำงานกับฉันถาวรส่วนหมิวก็หายเงียบไปไม่มีการติดต่อกลับมาเก้าเองก็เหมือนกันฉันโทรหาก็ไม่รับสาย อยากรู้ว่าเพียวเป็นยังไงบ้างเฟซบุ๊กกับไอจีเพียวไม่มีการเคลื่อนไหวเลยพอฉันเข้าไปส่องมากๆเพียวก็บล็อกฉันคามือ
ถ้าวันไหนรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันขอให้นายจะทำหน้ายังไงนะ จะยังคงบึ้งตึงใส่ฉันหรือเปล่ามีอีกหลายเรื่องที่นายยังไม่รู้ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันฉันถูกคุกคามจากครอบครัวนายขนาดไหน
-------------------------------
ตอนหน้าน้องจะบุกไปหาเพียวแล้วนะ บอกเลยว่าดุเดือดมากเพียวเองก็เช่นกัน
- Writer
