“ไม่เป็นอะไรหรอก แต่คราวหน้าคราวหลัง พวกเราไม่ควรยุเพื่อนให้ว่ายออกไปไกลขนาดนั้นนะ มันอันตราย” ชายหนุ่มถือโอกาสสอน เมื่อเด็กชายเหล่านี้มีความกล้า แต่ขาดการระวังตัว
“บักกันเป็นอะไรไหม!!!”
“ไม่เป็นอะไรหรอก เหนื่อยนะก็เลยนอนเฉยๆ” กันปรือเปลือกตา บิ้มแหยๆ ให้เพื่อน เขาหัวเราะแหะๆ หายใจหอบโยนเพราะเหนื่อยแทบขาดใจ
“อย่าฟ้องแม่เอ็งนะ ไม่อย่างนั้นพวกฉันแม่โดนตีแน่ๆ” เด็กที่โตกว่าเข้ามารุมล้อม พร้อมกับข้อร้องกันเสียงดัง พวกเขารีบแยกย้ายกลับบ้านเพราะกลัวความผิด
“อืมม…” กันพยักใบหน้ารับ ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับยกมือไหว้กัมปนาท
“ขอบคุณพี่ ที่ลงไปช่วยข่อย ไม่อย่างนั้นข่อยคงจมน้ำตาย คงจะไม่ได้เห็นหน้าแม่อีกแล้ว” กันร้องไห้ออกมา ขวัญบินตั้งแต่อยู่กลางน้ำ กัมปนาทจึงปลอบใจ เขารู้สึกสงสารเด็กชายขึ้นมาจับใจ
“กลับบ้านได้แล้ว แม่เราให้กลับไปทำการบ้านไม่ใช่
