ลมหายใจอุ่นปะทะลงบนใบหน้ามนของคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้กำลังนอนหลับปุ๋ยอย่างสบายใจ ปลายจมูกโด่งของคามินแทบจะแนบชิดกับปลายจมูกของนิสสา เขาจ้องมองหน้าเธออยู่ครู่หนึ่งแล้ว พอยิ่งรู้ว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ความคิดจะไล่เธอออกจากที่นี่เลยกลายเป็นศูนย์ไปเลย
“นิสสา”
เสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างๆ หูของนิสสา คนตัวเล็กขยับใบหน้ามนเพื่อหันมาดูทางต้นเสียง ริมฝีปากบางประกบทับริมฝีปากหยักของคามินอย่างจัง คามินรีบเงยหน้าขึ้นผละตัวออกจากนิสสาทันที ความรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้ายังคงไม่จางหาย นิสสาทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆ ได้รับรอยจูบโดยบังเอิญของนายตัวเอง
“ท่านประธาน”
น้ำเสียงเล็กเอ่ยขึ้นออกมาจากลำคอระหง นิสสาค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่ยังรู้สึกงัวเงีย ตอนนี้คามินปรับสีหน้าท่าทางให้คงเดิม เขายังคงทำหน้านิ่งไม่ไหวติง เย็นชาเหมือนเคย
“ผมจะปลุกให้คุณลุกไปทานข้าวกลางวันก่อน ผมยังไม่เสร็จงาน”
“ป้าแม่บ้านเตรียมข้าวไว
