นิสสาถูกอุ้มมาวางไว้ที่โซฟาสีน้ำตาลเข้มตัวนิ่ม โดยมีคามินยืนจ้องมองไม่วางตา สายตาที่มองมายากจะคาดเดา แต่ตอนนี้ในหัวเขาอยากจะถามเธอเสียจริงๆ ว่าคนที่มาส่งนั้นใช่สามีเธอหรือเปล่า แต่ถ้าได้คำตอบว่าใช่ล่ะ เขาจะทำอย่างไร มันรู้สึกหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก
“สามีคุณรู้ไหม ว่าตอนนี้ ที่นี่เราอยู่ในสถานะอะไรกัน คุณได้บอกเขาไหม”
คามินเอ่ยถามเรียบๆ เคียงๆ อย่างน้อยก็ต้องได้คำตอบที่ทำให้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใครกันแน่
“ไม่รู้ค่ะ...ส่วนนั่นเพื่อนนิสสา ไม่ใช่สามีค่ะ”
เหมือนภูเขาลูกใหญ่ถูกยกออกจากอก เขาไม่เคยรู้สึกโล่งใจขนาดนี้มาก่อน ไม่รู้ทำไมถึงเกิดความรู้สึกเช่นนี้ ความจริงมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยเสียด้วยซ้ำ
“ออ...พอดีเห็นดูสนิทกันมากจนเหมือนสามีภรรยากันเลย”
น้ำเสียงเคร่งขรึมเอ่ยขึ้น พลางจ้องมองนิสสาอยู่อย่างนั้น คามินยกแขนกอดอกตัวเองเอาไว้หลวมๆ พลางช้อนตามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟา ด้วยแววไม่อย
