เช้านี้คามินทำหน้าที่เป็นพลขับ ขับรถไปรับนิสสาถึงที่บ้าน ไม่นานรถสปอร์ตคันสีดำก็จอดเทียบบ้านหลังสีขาว คามินก้าวเท้าออกมาจากในตัวรถ แล้วเอนหลังพิงกับประตูรถอย่างใจเย็น เขายกแขนข้างซ้ายขึ้นเพื่อดูนาฬิกา ตอนนี้เวลาหกโมงห้าสิบห้านาที คามินเห็นนิสสาในชุดเดรสสีขาวกับรองเท้าส้นเตี้ยไม่สูงมากอยู่ไกลๆ เธอนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านสักพักแล้ว
นิสสาเมื่อเห็นคามินขับรถมาถึง เธอจึงรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปหาเขาอย่างทุลักทุเล เพราะตอนนี้ขาเธอยังไม่ค่อยหายดีเท่าไรนัก รอยยิ้มบางๆ ถูกส่งให้คามิน แต่เธอกับได้รับเพียงการพยักหน้าตอบกลับมาที่เธอ สายตาที่มองด้วยความเย็นชาเรียบเฉย เหมือนอย่างเคยๆ
“สวัสดีค่ะท่านประธาน”
“รีบไปกันเถอะเดี๋ยวสาย”
คนตัวใหญ่รูปร่างกำยำ ที่ตอนนี้มีใบหน้าเคร่งขรึมเอ่ยขึ้นด้วยโทนเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา เขาพูดพร้อมกับพาตัวเองเข้าไปในรถทันทีไม
